Złożona w rozpatrywanej sprawie skarga kasacyjna odpowiada przedstawionym wymogom, a podniesiony w niej zarzut naruszenia przepisów postępowania, które miało bezpośredni wpływ na wynik sprawy w szczególności polegające na bezpodstawnym zastosowaniu art. 5 pkt 3 ustawy z 30.08.2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi jest zasadny.
Na mocy tego przepisu kognicja sądów administracyjnych została wyłączona w sprawach odmowy mianowania na stanowiska lub powołania do pełnienia funkcji w organach administracji publicznej, chyba że obowiązek mianowania lub powołania wynika z przepisów prawa. Zatem ustalając swoją właściwość w sprawie sąd administracyjny obowiązany jest zbadać, czy z przepisu, na który powołuje się skarżący wynika obowiązek mianowania lub powołania. Tylko negatywna odpowiedź na to pytanie uzasadnia odrzucenie skargi z powodu braku właściwości sądu. Natomiast w ramach sprawdzania dopuszczalności wniesionej skargi, sąd nie może badać, czy przepis ten ma zastosowanie w sprawie skarżącego, ponieważ ta kwestia należy już do zakresu badania zasadności skargi i może być rozpoznana jedynie na rozprawie.
Skoro przepis art. 45 ust. 2 ustawy o pracownikach urzędów państwowych rodzi obowiązek mianowania na równorzędne stanowisko, to sprawy powstałe na gruncie tego przepisu podlegają kognicji sądów administracyjnych. To zaś, czy przepis ten ma zastosowanie do skarżącego powinno być przedmiotem merytorycznego rozpoznania skargi przez wojewódzki sąd administracyjny. Z tych względów, działając na podstawie art. 185 par. 1 Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, skargę kasacyjną należało uwzględnić poprzez uchylenie zaskarżonego postanowienia.