Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Sędzia NSA Izabella Kulig-Maciszewska po rozpoznaniu w dniu 21 października 2008 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej E. S. od postanowienia Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z dnia 18 marca 2007 r. sygn. akt IV SA/Gl 375/07 odrzucającego skargę E. S. na pismo Wojewody Ś. z dnia [...] Nr [...] w przedmiocie sfinansowania kosztów studiów podyplomowych p o s t a n a w i a: oddalić skargę kasacyjną
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach postanowieniem z dnia 18 marca 2008 r. sygn. akt IV SA/Gl 375/07 odrzucił skargę E. S. na pismo Wojewody Ś. z dnia [...] Nr [...] w przedmiocie sfinansowania kosztów studiów podyplomowych.
W uzasadnieniu wskazano, że właściwość rzeczowa sądów administracyjnych określona w art. 3 § 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. Nr 153, poz. 1270 ze zm., dalej "P.p.s.a.") jest jedną z przesłanek dopuszczalności skargi, badaną na podstawie art. 58 § 1 pkt 1 P.p.s.a. Zgodnie z tym przepisem Sąd odrzuca skargę jeżeli sprawa nie należy do właściwości sądu administracyjnego, a rozstrzygnięcie w tym przedmiocie zapaść może na posiedzeniu niejawnym (art. 58 § 3 P.p.s.a.).
W ocenie Sądu I instancji skarga E. S. nie została wniesiona na żadną decyzję ani postanowienie wydane przez organ administracji publicznej w toku postępowania administracyjnego. Zaskarżone pismo z dnia 8 listopada 2006 r. stanowi li tylko pismo o charakterze informacyjnym, od którego nie przysługuje stronie skarga do sądu administracyjnego.
E. S. złożyła skargę kasacyjną od powyższego postanowienia zarzucając naruszenie przepisów postępowania, które mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy, tj. art. 58 § 1 pkt 1 P.p.s.a. polegające na uznaniu, że skarga wniesiona do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego przez stronę nie spełnia przesłanek dopuszczalności skargi określonych w art. 58 § 1 pkt 1 powołanej ustawy, a w konsekwencji odrzuceniu skargi jako niedopuszczalnej oraz naruszenie art. 3 § 2 pkt 4 P.p.s.a. przez jego nie zastosowanie.
W ocenie skarżącej Wojewoda Ś. orzekł o jej uprawnieniach wynikających z przepisów prawa, a konkretnie z art. 42a ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy (Dz.U. Nr 99, poz. 1001 ze zm.). Zaskarżone pismo podlega zatem kontroli sądów administracyjnych zgodnie z art. 3 § 2 pkt 4 P.p.s.a.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Skarga kasacyjna nie ma usprawiedliwionej podstawy.
Stosownie do art. 58 § 1 pkt 1 P.p.s.a. sąd odrzuca skargę jeśli sprawa nie należy do właściwości sądu administracyjnego. Zgodnie zaś z art. 3 § 2 pkt 4 P.p.s.a. kontrola działalności administracji publicznej przez sądy administracyjne obejmuje orzekanie w sprawach skarg na inne niż określone w pkt 1 - 3 akty lub czynności z zakresu administracji publicznej dotyczące uprawnień lub obowiązków wynikających z przepisów prawa.
Z art. 3 § 2 pkt 4 P.p.s.a. wynika - jak wskazał Sąd I instancji - że wymienione akty i czynności muszą mieć charakter publicznoprawny. Treść tego przepisu musi dotyczyć uprawnienia lub obowiązku wynikających z przepisów prawa. Konieczne jest zatem odniesienie takiej czynności do przepisu prawa powszechnie obowiązującego, który określa uprawnienie lub obowiązek. Niewątpliwie zaś pismo Wojewody Ś. z dnia [...] ma charakter informacyjny, w którym wskazano stronie przepisy prawa regulujące możliwość ubiegania się o finansowanie z Funduszu Pracy kosztów studiów podyplomowych i nie może być uznane za akt lub czynność podlegającą kognicji sądu administracyjnego. Samo bowiem udzielenie wyjaśnień nie stanowi rozstrzygnięcia w indywidualnej sprawie.
Trafnie zatem Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach uznał wniesioną przez E. S. skargę za niedopuszczalną.
Na marginesie należy zaznaczyć, że w sytuacji, kiedy pomimo wynikającego z treści przepisu obowiązku wydania przez organ administracyjny decyzji, czy też innego aktu rozstrzygającego o uprawnieniach, czy też powinnościach strony, organ nie dopełnia tego obowiązku możliwe jest wniesienie, po wyczerpaniu przysługującego trybu, skargi do sądu administracyjnego na bezczynność organu. Co oznacza, że strona w żadnym wypadku nie zostaje pozbawiona obrony swoich praw, jeżeli tylko dochodzi do ich naruszenia.
W tym stanie rzeczy Naczelny Sąd Administracyjny na podstawie art. 184 w związku z art. 182 § 1 P.p.s.a. orzekł jak wyżej.