Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Sędzia NSA Leszek Włoskiewicz po rozpoznaniu w dniu 20 czerwca 2007 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej Z. S. od postanowienia Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie z dnia 9 marca 2007 r. sygn. akt II SA/Lu 164/07 odrzucającego skargę W. S. i Z. S. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w [...] z dnia [...] Nr [...] w przedmiocie umorzenia postępowania w sprawie zażalenia na bezczynność Burmistrza Miasta [...] w sprawie dotyczącej wypłaty odszkodowania za zajęcie nieruchomości pod drogę publiczną p o s t a n a w i a: oddalić skargę kasacyjną
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie - działając na podstawie art. 58 § 1 pkt 6 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r., Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.) - postanowieniem z dnia 9 marca 2007 r. sygn. akt II SA/Lu 164/07, odrzucił skargę W. S. i Z. S. na postanowienie Samorządowego Kolegium Odwoławczego w [...] z dnia [...] Nr [...], w przedmiocie umorzenia postępowania w sprawie zażalenia na bezczynność Burmistrza Miasta [...] w sprawie dotyczącej wypłaty odszkodowania za zajęcie nieruchomości pod drogę publiczną.
W uzasadnieniu postanowienia wskazano, że orzeczenie organu wydane na skutek zażalenia strony wniesionego w trybie art. 37 § 1 k.p.a., nie kończy postępowania, ani nie rozstrzyga sprawy, co do istoty, a więc nie należy do aktów, podlegających zaskarżeniu do sądu administracyjnego, enumeratywnie wymienionych w art. 3 § 2 Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi.
Z. S. złożył skargę kasacyjną od powyższego postanowienia zarzucając naruszenie prawa materialnego przez błędną jego wykładnię, a polegającą na naruszeniu art. 37 § 1 k.p.a. w związku z art. 141-144 k.p.a., poprzez uznanie, że zażalenie Z. S. wniesione do Samorządowego Kolegium Odwoławczego w [...] nie jest środkiem zaskarżenia w rozumieniu powołanych wyżej przepisów; oraz naruszenie i błędną ocenę art. 3 § 2 Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, przez przyjęcie, że zażalenie to nie należy do aktów podlegających zaskarżeniu w trybie tej ustawy, co narusza art. 3 § 2 pkt 8 tej ustawy.
W uzasadnieniu skargi kasacyjnej - poza powtórzeniem zarzutów - podkreślono, że bezczynność organów jest przedmiotem kontroli sądowoadministracyjnej. Ponadto, skarżący wskazał, że organ II instancji w wydanym postanowieniu nie rozstrzygnął istoty sprawy i nie zadowolił stron treścią swojego rozstrzygnięcia.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Skarga kasacyjna nie ma usprawiedliwionej podstawy.
Nie może być mowy o bezczynności w rozumieniu art. 3 § 2 pkt 8 Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, jeżeli w sprawie zostało wydane postanowienie i właśnie ono było przedmiotem zaskarżenia.
Skarga zaś na postanowienie jest dopuszczalna tylko wówczas, kiedy odpowiada warunkom, o których mowa w art. 3 § 2 pkt 2 powołanej ustawy, podczas gdy zaskarżone postanowienie tych warunków nie spełnia i dlatego skarga podlegała odrzuceniu.
W tym stanie rzeczy, na podstawie art. 184 Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, orzeczono jak wyżej.