Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Elżbieta Stebnicka Sędziowie Joanna Runge-Lissowska NSA Maria Wiśniewska (spr.) Protokolant Barbara Dąbrowska po rozpoznaniu w dniu 31 stycznia 2007r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej K. Z. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 3 marca 2006r., sygn. akt IV SA/Wr 844/04 w sprawie ze skargi K. Z. na decyzję Wojewody Dolnośląskiego z dnia [...] nr [...] w przedmiocie utraty statusu osoby bezrobotnej i prawa do zasiłku dla bezrobotnych postanawia: odrzucić skargę kasacyjną
Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu wyrokiem z dnia 3 marca 2006 r., sygn. akt IV SA/Wr 844/04 oddalił skargę K. Z. wniesioną na decyzję Wojewody Dolnośląskiego z dnia [...], nr [...] utrzymującą w mocy decyzję Starosty Powiatu z dnia [...].
Od powyższego wyroku K. Z., działając przez radcę prawnego, wniosła skargę kasacyjną do Naczelnego Sądu Administracyjnego. W skardze kasacyjnej nie wskazała podstaw kasacyjnych.
W uzasadnieniu skargi kasacyjnej skarżąca podniosła, że Sąd pierwszej instancji nie wziął pod uwagę, że od chwili zgłoszenia się do Powiatowego Urzędu Pracy w [...] faktycznie pozostawała osobą bezrobotną, gotową do podjęcia pracy. Wskazała, iż dokonała rejestracji działalności gospodarczej, ale z przyczyn od niej niezależnych działalności tej nie rozpoczęła. Działając w dobrej wierze zawiadomienie o cofnięciu decyzji o rozpoczęciu działalności gospodarczej złożyła do Urzędu Skarbowego w [...], jednakże nie zgłosiła tego w ewidencji działalności gospodarczej.
W konkluzji skargi kasacyjnej wniosła "o ponowne rozstrzygnięcie sprawy".
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Skarga kasacyjna nie spełnia wymagań formalnych przewidzianych w art. 176 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. Nr 153, poz. 1270, ze zm.; zwanej dalej P.p.s.a.). Z artykułu tego wynikają dwojakiego rodzaju wymagania, którym powinna odpowiadać każda skarga kasacyjna. Po pierwsze, powinna ona czynić zadość wymienionym w art. 46 i 47 P.p.s.a. ogólnym wymaganiom formalnym przepisanym dla pisma w postępowaniu sądowym. Tym wymaganiom rozpoznawana skarga kasacyjna odpowiada. Nie spełnia ona natomiast wymagań szczególnych, o charakterze konstrukcyjnym, w szczególności brak w niej przytoczenia podstaw kasacyjnych, o których mowa w art. 174 P.p.s.a.
Trzeba podkreślić, że ustawodawca przewidując w art. 174 pkt 1 P.p.s.a. wniesienie skargi kasacyjnej na podstawie naruszenia prawa materialnego, określił jednocześnie postacie, w jakich to naruszenie może nastąpić, a mianowicie: przez błędną jego wykładnię lub niewłaściwe zastosowanie. Naruszenia prawa materialnego przez niewłaściwe zastosowanie polega na pominięciu obowiązującego przepisu, który powinien być zastosowany w konkretnej sprawie. Wadliwość tej postaci naruszenia prawa sprowadza się więc w istocie do wadliwego wyboru przez sąd orzekający normy prawnej lub mylnej subsumcji. Natomiast naruszenie prawa materialnego będące następstwem błędnej jego wykładni można określić jako nadanie innego znaczenia treści zastosowanego przepisu, czyli polega na mylnym zrozumieniu poszczególnego zwrotu lub treści i tym samym znaczenia przepisu lub też tylko terminu występującego w jego treści. Przewidziane natomiast w art. 174 pkt 2 P.p.s.a. naruszenie przepisów postępowania może mieć taką samą postać jak naruszenie prawa materialnego. Stanowi ono jednak podstawę kasacyjną, jeżeli uchybienie przepisom postępowania mogło mieć wpływ na wynik sprawy. A zatem pomiędzy uchybieniem procesowym a wydanym w sprawie orzeczeniem podlegającym zaskarżeniu ma zachodzić związek przyczynowy, co skarżący powinien w skardze kasacyjnej wykazać.
Zaistniała wada skargi kasacyjnej jest nieusuwalna. Skarga kasacyjna dotknięta brakiem konstrukcyjnym podlega zaś - na podstawie art. 178 w zw. z art. 180 P.p.s.a. - odrzuceniu a limine jako niedopuszczalna (tak Naczelny Sąd Administracyjny w postanowieniu z dnia 16 marca 2004 r., sygn. akt FSK 209/04 - ONSA i wsa nr 1(1) z 2004 r., poz. 13).
W tym stanie rzeczy, Naczelny Sąd Administracyjny na podstawie art. 180 P.p.s.a. postanowił, jak w sentencji.