Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Sędzia NSA Leszek Włoskiewicz po rozpoznaniu w dniu 4 października 2005 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej Ryszarda M. od postanowienia Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z dnia 9 maja 2005 r. sygn. akt II SA/GL 82/05 odrzucającego skargę Ryszarda M. o wznowienie postępowania zakończonego wyrokiem Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 15 października 2001 r. sygn. akt II SA/Ka 1558/01 postanawia: oddalić skargę kasacyjną.
I OSK 894/05
U z a s a d n i e n i e
W skardze kasacyjnej skarżący zarzucił:
"1. naruszenie prawa materialnego poprzez skoncentrowanie się Sądu tylko na treści art. 273 par. 3 p.p.s.a; podczas gdy z pism skarżącego z 25.10.2004 r. i z 23.02.2005 r. wynika, że nie chodzi tu jedynie o wadliwe zastosowanie art. 273 par. 3, ale także i przede wszystkim o art. 271 ust. 2 i art. 273 par. 2
Skarżący podnosi, że działał bez pełnomocnika, jest inwalidą o znacznie ograniczonej możliwości kontaktu z otoczeniem.
W postępowaniu administracyjnym podnosi skarżący - odrzuca się zasadę "ignorantia iuris nocet" /vide wyrok NSA z 27.03.1985 r. - III SA 53/85, art. 7, 9, 128 Kpa, art. 6 p.p.s.a., prawo pomocy - art. 243-263 p.p.s.a./.
Skarżący ustawicznie podnosił, że nie był stosownie informowany w całym procesie administracyjnym i sądowym o jego uprawnieniach i podlegał nawet dezinformacji, wykorzystywano każde jego potknięcie.
2. Mylne powołanie się Sądu na postanowienie z dn. 19.05.2003 r. /II SA/Ka 611/03/. Skarżący wnosił wówczas o wykładnię wyroku NSA z 15.10.2001 r. /II SA/Ka 1558/01/, którą otrzymał dopiero po roku i to po skardze do Prezesa Naczelnego Sądu Administracyjnego.
W tym postanowieniu z dnia 08.12.2003 r. Sąd stwierdza, że pismo skarżącego z dn. 24.02.2003 r. "zostało potraktowane jako wniosek o wznowienie postępowania sądowego".
Wbrew intencji strony skarżącej postępowanie to wypacza /według skarżącego/ też sens wniosku o uzasadnienie /wyjaśnienie/ wyroku."
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Zarzut objęty punktem drugim nie nadaje się do oceny, gdyż sprowadza się tylko do opisu bez wskazania normy prawnej, która miałaby zostać naruszona, natomiast zarzut drugi jest nietrafny.
Z treści pism skarżącego z dnia 25 października 2004 r. i z 23 lutego 2005 r. nie wynika żadna inna podstawa wznowienia poza wprost powołanym art. 273 ust. 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi /Dz.U. nr 153 poz. 1270 ze zm./, przy czym wskazanie tego przepisu dowodzi, że skarżący zna ustawowe przyczyny wznowienia, nie można zaś oczekiwać od sądu, aby, w drodze domniemania formułował te przyczyny za skarżącego, do czego właśnie zmierza skarga kasacyjna.
Podnoszona w zarzucie pierwszym okoliczność, że skarżący działał bez pełnomocnika - oraz nie był stosownie informowany o swoich uprawnieniach - wskazywać ma na pozbawienie skarżącego możności działania.
Jednak pozbawienie możności działania - w rozumieniu art. 271 pkt 2 powołanej ustawy - jest skutkiem naruszenia przepisów prawa w skardze zaś nie wskazuje się przepisu, którego naruszenia miałby dopuścić się sąd.
Skarga kasacyjna nie ma więc usprawiedliwionej podstawy.
W tym stanie rzeczy, na podstawie art. 184 w związku z art. 182 par. 1 Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, orzeczono jak wyżej.