Naczelny Sąd Administracyjny w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Małgorzata Borowiec /spr./, Sędziowie NSA Zbigniew Rausz, Joanna Runge-Lissowska, Protokolant Urszula Radziuk, po rozpoznaniu w dniu 16 listopada 2005 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej Piotra B. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 4 lutego 2005 r. sygn. akt II SA/Wa 1478/04 w sprawie ze skargi Piotra B. na rozkaz personalny Komendanta Głównego Policji z dnia 9 czerwca 2004 r. (...) w przedmiocie zwolnienia ze służby postanawia: umorzyć postępowanie kasacyjne.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z dnia 4 lutego 2005 r. oddalił skargę Piotra B. na rozkaz personalny Komendanta Głównego Policji z dnia 9 czerwca 2004 r. w przedmiocie zwolnienia ze służby.
W uzasadnieniu wyroku Sąd przytoczył następujące okoliczności faktyczne i prawne sprawy.
Komendant Główny Policji decyzją z dnia 9 czerwca 2004 r. (...), wydaną na podstawie art. 41 ust. 3 ustawy z dnia 6 kwietnia 1990 r. o Policji /Dz.U. 2003 nr 192 poz. 1873/ oraz art. 138 par. 1 pkt 2 Kodeksu postępowania administracyjnego, po rozpatrzeniu odwołania Piotra B. od rozkazu personalnego Komendanta Wojewódzkiego Policji w R. z dnia 15 kwietnia 2004 r. (...), uchylił zaskarżony rozkaz personalny w części dotyczącej daty zwolnienia ze służby i ustalił nowy termin zwolnienia na dzień 15 czerwca 2004 r., a w pozostałym zakresie zaskarżony rozkaz utrzymał w mocy. W uzasadnieniu decyzji organ podał, że Piotr B. wnioskiem z dnia 27 lutego 2004 r. zwrócił się do Komendanta Wojewódzkiego Policji w R. o zwolnienie ze służby w Policji. Komendant Wojewódzki Policji w R. wniosek ten uwzględnił i rozkazem personalnym nr 609 z dnia 15 kwietnia 2004 r. zwolnił Piotra B. ze służby w Policji. Rozkaz ten doręczony został skarżącemu w dniu 21 kwietnia 2004 r. W dniu 5 maja 2004 r. Piotr B. odwołał się do Komendanta Głównego Policji i równocześnie odwołał swój wniosek z dnia 27 lutego 2004 r. o zwolnienie ze służby wyjaśniając, że wniosek o zwolnienie ze służby złożył w stanie wyłączającym swobodne podjęcie decyzji. Od dnia 26 lutego 2004 r. chorował, miał duszności, mdłości, zawroty głowy do utraty świadomości, a na zwolnieniu chorobowym przebywał do dnia 4 lipca 2004 r.
Komendant Główny policji stwierdził, że zwolnienie Piotra B. ze służby nastąpiło na jego wniosek. Żądanie zwolnienia ze służby, może być skutecznie cofnięte tylko wtedy, gdy cofnięcie dotarło do organu przed wnioskiem, albo gdy organ na takie cofnięcie się godzi. Skoro Piotr B. cofnął prośbę o zwolnienie ze służby dopiero po wpłynięciu jego wniosku do Komendanta Wojewódzkiego Policji w R., a ten nie wyraził zgody na cofnięcie tego żądania, to odwołanie tego oświadczenia woli, w świetle art. 61 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny, nie może być skuteczne. Ponadto, podnoszone w odwołaniu z dnia 5 maja 2004 r. przez Piotra B. okoliczności dotyczące działania w dniu 27 lutego 2004 r. w warunkach wyłączających świadome i swobodne wyrażenie woli nie zostały w żaden sposób przez niego wykazane. Ponieważ wniesienie odwołania wstrzymało wykonanie decyzji, termin zwolnienia ze służby w Policji ustalono na dzień 15 czerwca 2004 r.
Powyższa decyzja stała się przedmiotem skargi Piotra B. do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z wnioskiem o uchylenie decyzji organów obu instancji. W uzasadnieniu skargi skarżący podniósł, iż w dniu składania wniosku o zwolnienie ze służby tj. 27 lutego 2004 r. znajdował się w stanie wyłączającym swobodne powzięcie decyzji i wyrażanie woli. Wyjaśnił, że Komendant Wojewódzki Policji w R. wszczął przeciwko niemu postępowanie dyscyplinarne w przedmiocie wydalenia ze służby. Sugerowano mu, aby sam złożył wniosek o zwolnienie i w ten sposób uniknąłby dyscyplinarnego zwolnienia ze służby, na podstawie art. 41 ust. 2 pkt 8 ustawy o Policji. Powyższe sugestie oraz choroba, na jaką cierpiał w okresie od 26 lutego do 4 lipca 2004 r. spowodowały zaburzenia pamięci i świadomości i w takim stanie wystąpił on z wnioskiem o zwolnienie ze służby.