Dnia 4 marca 2022 r. Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Marek Stojanowski Sędziowie Sędzia NSA Monika Nowicka (spr.) Sędzia del. WSA Ewa Kręcichwost-Durchowska po rozpoznaniu w dniu 4 marca 2022 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej J.S. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 29 lipca 2020 r., sygn. akt I SA/Wa 1869/19 w sprawie ze skargi J. S. na decyzję Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia [...] lipca 2019 r. nr [...] w przedmiocie odmowy ujawnienia w rejestrze wybranej formy realizacji prawa do rekompensaty postanawia odrzucić skargę kasacyjną.
Wyrokiem z dnia 29 lipca 2020 r. (sygn. akt I SA/Wa 1869/19), Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie - orzekając na skutek skargi J. S. i na zasadzie art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (dalej: "p.p.s.a.") - oddalił w/w skargę na decyzję Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia [...] lipca 2019 r. nr [...] utrzymującą w mocy decyzję Wojewody [...] z dnia [...] maja 2019 r. nr [...] odmawiającą J.S. ujawnienia w rejestrze wojewódzkim wybranej formy realizacji prawa do rekompensaty z tytułu pozostawienia przez J. i J. Z. nieruchomości poza obecnymi granicami Rzeczypospolitej Polskiej, tj. nieruchomości położonej we [...] ( obecnie Ukraina).
W skardze kasacyjnej, zaskarżając powyższy wyrok w całości, J.S. podał, że wnosi (cyt.): "o uchylenie zaskarżonego orzeczenia i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Warszawie a także o zasądzenie kosztów wg norm przepisanych". Następnie zaś dodał (cyt.): "Zarzucam zaskarżonemu orzeczeniu błędną interpretację prawną przepisów ustawy o rekompensacie dla osób, które posiadają orzeczenia potwierdzające prawo do rekompensaty na podstawie odrębnych przepisów i nie zrealizowały w całości rzeczonego prawa.
Na podstawie art. 176 par. 2 ustawy z 30 VIII 2002 roku Prawo o postępowaniu przed Sądami Administracyjnymi wnoszę o rozpoznanie sprawy na posiedzeniu niejawnym".
Tak sformułowana skarga kasacyjna zawierała następujące uzasadnienie (cyt.): "Ustalenia co do stanu faktycznego w sprawie nie są kwestyjne. Istotą sporu prawnego (art. 5 ust 1, art. 6 ust 3 i art. 7 ust 3 ustawy o rekompensacie) jest to czy częściowe zrealizowanie rzeczonej rekompensaty uniemożliwia ujawnienie w rejestrze wybranej formy prawa do rekompensaty w pozostałej części. Odmowa prawa do rekompensaty (art. 7 pkt 3 ustawy z 08 lipca 2005 ) - tzn. dokonania wpisu na część pozostałą do realizacji - w przypadku li tylko częściowej dotychczasowej, realizacji prawa oznacza niemożność pełnego uzyskania należnego prawa.
Zdaniem Skarżącego powyższe stanowi błędną interpretacje obowiązujących norm prawnych a tym samym winno to determinować orzeczenie kasacyjne o które wnosimy w postulatywnej części skargi".
W odpowiedzi na skargę kasacyjną Minister Spraw Wewnętrznych i Administracji wnosił o jej oddalenie wraz z zasądzeniem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Stosownie do art. 183 § 1 p.p.s.a. (t.j. Dz. U. z 2022, poz. 329), Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznaje sprawę w granicach skargi kasacyjnej, biorąc z urzędu pod uwagę tylko okoliczności uzasadniające nieważność postępowania, a które to okoliczności w tym przypadku nie zachodziły. Tak więc postępowanie kasacyjne w niniejszej sprawie - co do zasady - winno sprowadzać się wyłącznie do badania zasadności zarzutów kasacyjnych. Wyżej przedstawiona skarga kasacyjna takich zarzutów jednak nie zawiera. Jej autor podał bowiem jedynie, że zarzuca (cyt.): "zaskarżonemu orzeczeniu błędną interpretację prawną przepisów ustawy o rekompensacie dla osób, które posiadają orzeczenia potwierdzające prawo do rekompensaty na podstawie odrębnych przepisów i nie zrealizowały w całości rzeczonego prawa".