Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: sędzia NSA Maria Wiśniewska Sędziowie NSA Anna Lech Joanna Runge- Lissowska (spr.) Protokolant Magdalena Cieślak po rozpoznaniu w dniu 16 stycznia 2008r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej wniosku Prezydenta Miasta K. o rozstrzygnięcie negatywnego sporu o właściwość pomiędzy Prezydentem Miasta K. a Prezydentem W. w przedmiocie rozpoznania wniosku P. S. o objęcie go pomocą w formie składek ubezpieczeniowych. postanawia: wskazać Prezydenta Miasta K. jako organ właściwy w sprawie.
Prezydent Miasta K. wnioskiem z dnia 1 października 2007 r., wystąpił do Naczelnego Sądu Administracyjnego o rozstrzygnięcie sporu o właściwość, powstałego pomiędzy tym organem, a Prezydentem Miasta W., który z nich powinien rozpoznać wniosek P. S. o objęcie ubezpieczeniem zdrowotnym. Sprawa ta została przekazana Prezydentowi Miasta K. przez Prezydenta Miasta W., postanowieniem z dnia [...] nr [...], wydanym w trybie art. 65 § 1 k.p.a., w którym stwierdzono, że w toku postępowania prowadzonego w związku z wnioskiem P. S. ustalono, iż jest on osobą bezrobotną, przebywającą w dacie składania wniosku w szpitalu w C., ostatnio zameldowaną w K. i ten fakt czyni Prezydenta Miasta K. organem niewłaściwym w sprawie.
We wniosku o rozstrzygnięcie sporu Prezydent Miasta K. wywodził, że Prezydent Miasta W. przekazał sprawę na podstawie art. 101 ust. 2 ustawy z dnia 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej (Dz. U. Nr 64, poz. 593 ze zm.), który zdaniem wnioskodawcy nie ma w sprawie zastosowania jako dotyczący świadczeń z pomocy społecznej, podczas gdy w sprawie P. S. powinien mieć zastosowanie art. 54 ust. 1 ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych (Dz. U. Nr 210, poz. 2135) stanowiący, że dokumentem potwierdzającym prawo do świadczeń opieki zdrowotnej jest decyzja prezydenta gminy właściwej ze względu na miejsce zamieszkania świadczeniobiorcy, potwierdzająca to prawo. P. S. nie mieszka od lat na terenie K., natomiast z akt sprawy wynika, że jest on mieszkańcem W., zatem to Prezydent tego miasta jest właściwy w sprawie konkludowano we wniosku o rozstrzygnięcie sporu.
Odpowiadając na wniosek, Prezydent Miasta W. wyjaśnił, że sprawa Pana S. została przekazana do załatwienia przez Prezydenta Miasta C. z tego względu, że z wywiadu środowiskowego wynikało, że miejscem zamieszkania wnioskującego o przyznanie świadczenia jest W., jednak okazało się, że pod adresem podanym przez P. S. zamieszkuje inna osoba, która oświadczyła, że go nie zna i że nie mieszkał on ani nie mieszka pod tym adresem, a także, że P. S. nie korzystał z pomocy opieki społecznej w W., a ostatnim jego miejscem zameldowania na pobyt stały był K., skąd został wymeldowany w 1993 r.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje;
Zgodzić należy się z Prezydentem Miasta K., że art. 54 ust. 1 ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych (Dz. U. Nr 210, poz. 2135), jako organ właściwy miejscowo w sprawie wskazuje wójta (burmistrza, prezydenta) gminy właściwej ze względu na miejsce zamieszkania świadczeniobiorcy. Jednak w niniejszej sprawie świadczeniobiorcą jest osoba bezdomna, co w sprawie jest bezsporne. Kierując się zatem treścią wskazanego przez Prezydenta Miasta K. przepisu, należało wskazać gminę, na terenie której P. S. zamieszkiwał. Jako taką Prezydent Miasta K. wskazuje W., jednak Prezydent tego miasta wykazał w postępowaniu, że świadczeniobiorca nie zamieszkiwał w W..
W takiej sytuacji należało zatem odnieść się do przepisów wskazujących właściwy miejscowo organ załatwiający sprawę osób bezdomnych. Taki organ wskazuje art. 101 ust. 2 ustawy z dnia 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej (Dz. U. Nr 64, poz. 593 ze zm.) stanowiąc, iż jest nim gmina właściwa miejscowo ze względu na ostatnie miejsce zameldowania na pobyt stały. Skoro w przypadku osoby bezdomnej nie jest możliwe ustalenie miejsca zamieszkania, gdyż to wiąże się z zamiarem stałego przebywania w określonym miejscu, pod określonym adresem, to konieczne jest posłużenie się adresem stałego zameldowania. W sprawie niewątpliwym jest, czego nawet występujący z wnioskiem o rozpoznanie sporu nie kwestionuje, że ostatnim miejscem zameldowania P. S. na pobyt stały było miasto K..
Wobec powyższego orzeczono jak w sentencji na podstawie art. 15 § 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sadami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.).