Wniosek w przedmiocie wskazania organu właściwego do rozpoznania wniosku W. W. o zwolnienie od ponoszenia opłaty skarbowej za wydanie uwierzytelnionych odpisów dokumentów z akt postępowania administracyjnego
Sentencja

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: sędzia NSA Jolanta Rudnicka (spr.) Sędziowie sędzia NSA Małgorzata Borowiec sędzia del. WSA Edyta Podrazik po rozpoznaniu w dniu 12 listopada 2019 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej sprawy z wniosku W. W. o rozstrzygnięcie sporu o właściwość pomiędzy Prezydentem Miasta Gorzowa Wielkopolskiego a Komendantem Wojewódzkim Policji w Gorzowie Wielkopolskim w przedmiocie wskazania organu właściwego do rozpoznania wniosku W. W. o zwolnienie od ponoszenia opłaty skarbowej za wydanie uwierzytelnionych odpisów dokumentów z akt postępowania administracyjnego postanawia: 1. odrzucić wniosek, 2. zwrócić W. W. ze środków budżetowych Naczelnego Sądu Administracyjnego kwotę 100 (sto) złotych tytułem uiszczonego wpisu od wniosku.

Uzasadnienie

W. W. złożył wniosek o rozstrzygnięcie sporu kompetencyjnego pomiędzy Prezydentem Miasta Gorzowa Wielkopolskiego a Komendantem Wojewódzkim Policji w Gorzowie Wielkopolskim w przedmiocie rozpoznania jego wniosku o zwolnienie od ponoszenia opłaty skarbowej za wydanie uwierzytelnionych odpisów dokumentów z akt postępowania administracyjnego prowadzonego przez Komendanta Wojewódzkiego Policji w Gorzowie Wielkopolskim, sygn. akt [...] (cofnięcie pozwolenia na broń palną myśliwską do celów łowieckich).

W uzasadnieniu wskazano, że Komendant przekazał w/w wniosek Prezydentowi Miasta Gorzowa Wielkopolskiego, a ten, zwrócił go ponownie Komendantowi Wojewódzkiemu Policji w Gorzowie Wielkopolskim.

W ocenie W. W. organem właściwym do rozpoznania jego wniosku jest Prezydent Miasta Gorzowa Wielkopolskiego.

W odpowiedzi na wniosek, Komendant Wojewódzki Policji w Gorzowie Wielkopolskim wniósł o oddalenie wniosku.

W uzasadnieniu wskazano, że Komendant pierwotnie w istocie powziął wątpliwość co do swojej właściwości, jednak w efekcie uznał się za właściwy w sprawie i przystąpił do rozpoznania wniosku, dokonując ustaleń faktycznych pozwalających na zastosowanie wobec strony normy z art. 7 pkt 5 ustawy o opłacie skarbowej (Dz. U. z 2019 r., poz. 1000).

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 15 § 1 pkt 4 w związku z art. 4 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2017 r. poz. 1369 ze zm. - dalej "p.p.s.a."), Naczelny Sąd Administracyjny rozstrzyga spory o właściwość między organami jednostek samorządu terytorialnego i między samorządowymi kolegiami odwoławczymi, o ile odrębna ustawa nie stanowi inaczej oraz spory kompetencyjne między organami tych jednostek a organami administracji rządowej. Spór o właściwość ma miejsce wtedy, gdy rozbieżność poglądów co do zakresu działania organów administracji publicznej zachodzi w odniesieniu do rozpoznania i rozstrzygnięcia tej samej sprawy, którą zajmują się dwa organy administracji publicznej (spór pozytywny) lub której organy administracji publicznej odmawiają przyjęcia do rozpoznania i rozstrzygnięcia sprawy, powołując się na brak podstaw do ustalenia swej właściwości (spór negatywny). Spór między organami jednostek samorządu terytorialnego, które nie mają wspólnego dla nich organu wyższego stopnia, jest sporem o właściwość rozstrzyganym przez sąd administracyjny (art. 22 § 1 pkt 1 k.p.a.). Rozstrzyganie sporów o właściwość, należących do sądów administracyjnych, objęte jest właściwością Naczelnego Sądu Administracyjnego (art. 15 § 1 pkt 4 p.p.s.a.).

W niniejszej sprawie - jak wynika z akt - wniosek o rozstrzygnięcie sporu złożył sam zainteresowany, zaś żaden z organów nie wystąpił o rozstrzygnięcie sporu o właściwość. Należy zatem przyjąć, że nie ma sporu, gdyż właściwość żadnego z organów nie została zakwestionowana. Wobec tego wniosek należy uznać za niedopuszczalny.

Mając powyższe na uwadze, Naczelny Sąd Administracyjny, na podstawie art. 4 i art. 58 § 1 pkt 1 w zw. z art. 64 § 3 p.p.s.a., orzekł jak w sentencji.

Na podstawie art. 232 § 1 pkt 1 w zw. z art. 64 § 3 p.p.s.a. orzeczono o zwrocie uiszczonego wpisu od wniosku.

Strona 1/1