Dnia 20 września 2016 roku Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA: Zbigniew Ślusarczyk (spr.), Sędzia NSA: Elżbieta Kremer, Marzenna Glabas, Sędzia del. WSA:, po rozpoznaniu w dniu 20 września 2016 roku na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej wniosku Dyrektora Izby Celnej w Białej Podlaskiej o rozstrzygnięcie sporu kompetencyjnego pomiędzy Dyrektorem Izby Celnej w Białej Podlaskiej a Starostą Lubelskim w przedmiocie rozpoznania wniosków S. sp. z o.o. z siedzibą w Lublinie oraz R.K. - H. w Lublinie o zapłatę wynagrodzenia za usunięcie z drogi pojazdów i ich przechowywanie postanawia: wskazać Dyrektora Izby Celnej w Białej Podlaskiej jako organ właściwy w sprawie.
Dyrektor Izby Celnej w Białej Podlaskiej, wnioskiem z dnia 10 czerwca 2016 r., wystąpił do Naczelnego Sądu Administracyjnego o rozstrzygnięcie sporu kompetencyjnego pomiędzy organem wnioskującym a Starostą Lubelskim przez wskazanie Starosty Lubelskiego jako organu właściwego do rozpoznania wniosku S. Sp. z o.o. z siedzibą w Lublinie o zapłatę wynagrodzenia za usunięcie z drogi i przechowywanie pojazdów marki P. i marki F. oraz wniosku R.K. właściciela H. w Lublinie o zapłatę wynagrodzenia za usunięcie z drogi i przechowywanie pojazdu marki H.
W uzasadnieniu wniosku wskazano, że przechowawcy domagają się przyznania należnych kwot z tytułu holowania i przechowywania na prowadzonych parkingach pojazdów:
• P. za okres od 09.09.2002 r. do 07.10.2015 r. tj. 4.777 dni - kwota 47.920 zł oraz holowanie - kwota 150 zł,
• H. za okres od 22.01.2009 r. do dnia 08.10.2015 r. tj. 2.449 dni - kwota 24.490 zł oraz holowanie kwota - 246 zł,
• F. za okres od 12.01.2016 r. do dnia 12.02.2016 r. tj. 32 dni - kwota 320 zł.
Przechowawcy zwrócili się do Naczelnika Urzędu Celnego w Lublinie o wypłatę powyższych kwot, które to wnioski zostały przekazane Staroście Lubelskiemu jako organowi właściwemu do załatwienia sprawy. Starosta Lubelski pismami z dnia 19 kwietnia 2016 r. i 21 kwietnia 2016 r. uznał się za niewłaściwy w sprawie i przekazał realizację wniosków Dyrektorowi Izby Celnej w Białej Podlaskiej, wskazując że stosownie do orzeczeń Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 6 maja 2015 r. sygnatura I OW 232/14 i I OW 233/14, organem właściwym do uregulowania sytuacji prawnej pojazdów jest Naczelnik Urzędu Celnego w Lublinie. Starosta podkreślił, że przepis art. 130a ust. 10h ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym (Dz. U. z 2012 r. poz. 1137 z późn. zm.) nie może być podstawą do obciążenia Starosty kosztami przechowywania i innymi związanymi z usuwaniem pojazdu z drogi publicznej w sytuacji, kiedy własność tych pojazdów przeszła na Skarb Państwa.
Dyrektor Izby Celnej wyjaśnił we wniosku, że wskazane przez Starostę postanowienia Naczelnego Sądu Administracyjnego dotyczyły uregulowania sytuacji prawnej pojazdów niezarejestrowanych w żadnym z państw członkowskich Unii Europejskiej. Jednakże, stosownie do art. 130a ust. 10h Prawa o ruchu drogowym, koszty związane z usuwaniem, przechowywaniem, oszacowaniem, sprzedażą lub zniszczeniem pojazdu powstałe od momentu wydania dyspozycji jego usunięcia do zakończenia postępowania ponosi osoba będąca właścicielem tego pojazdu w dniu wydania dyspozycji usunięcia pojazdu, z zastrzeżeniem ust. 10d i 10i, zaś decyzję o zapłacie tych kosztów wydaje starosta. Oznacza to, że na mocy powyższego przepisu właściwym organem do rozpatrzenia przedmiotowych wniosków jest Starosta Lubelski.
W odpowiedzi na wniosek Starosta Lubelski wniósł o wskazanie jako organu właściwego w sprawie Dyrektora Izby Celnej w Białej Podlaskiej. Zdaniem Starosty art. 130a ust. 10h Prawa o ruchu drogowym nie może stanowić podstawy prawnej do rozpatrzenia wniosku o zapłatę za holowanie i przechowywanie pojazdu. Przepis ten reguluje bowiem wyłącznie kwestię wydania przez starostę decyzji nakładającej na byłego właściciela pojazdu obowiązku zapłaty wyliczonych kosztów na rzecz powiatu. Nie pozwala natomiast w jakikolwiek sposób ukształtować za pomocą decyzji administracyjnej stosunków pomiędzy byłym właścicielem pojazdu a jednostką (osobą fizyczną lub innym podmiotem) wykonującą czynności w zakresie usuwania pojazdów oraz prowadzenia parkingu strzeżonego, ani między starostą a tą jednostką, a zatem nie jest to podstawa przyznawania tej jednostce kosztów (wynagrodzenia) za wykonywane czynności. Starosta stwierdził ponadto, że skuteczne domaganie się od niego zapłaty wynagrodzenia za dozór oraz koniecznych wydatków związanych z wykonywaniem dozoru możliwe jest tylko wtedy, gdy własność przechowywanych pojazdów przeszła na rzecz powiatu.