Dla rozstrzygnięcia powstałego sporu podstawowe znaczenie ma przepis art. 101 u.p.s. określający właściwość miejscową gminy do prowadzenia postępowania w sprawie świadczeń z pomocy społecznej. Zgodnie z treścią powołanego przepisu właściwość miejscową gminy ustala się według miejsca zamieszkania osoby ubiegającej się o świadczenie (ust.1). W przypadku osoby bezdomnej właściwą miejscowo jest gmina ostatniego miejsca zameldowania tej osoby na pobyt stały (ust. 2). W przypadkach zaś szczególnie uzasadnionych sytuacją osobistą osoby ubiegającej się o świadczenie, w sprawach niecierpiących zwłoki, gdy chodzi o świadczenia wymienione m.in. w art. 37 u.p.s., właściwą miejscowo jest gmina miejsca pobytu osoby ubiegającej się o świadczenie (ust. 3).
W przedmiotowej sprawie bezsporne jest, że ubiegający się o świadczenie jest osobą bezdomną w rozumieniu art. 6 pkt 8 u.p.s. Bezsporne jest również, że wymeldował się w dniu 1 marca 2018 r. z miejsca stałego zameldowania w K., a od dnia 22 listopada 2017 r. przebywa w W.
Powyższe wskazywałoby - jak chce tego wnioskodawca - że to przepis art. 101 ust. 2 u.p.s. winien wyznaczać organ gminy ostatniego miejsca zameldowania na pobyt stały wnioskodawcy, jako właściwy w niniejszej sprawie.
Zdaniem Naczelnego Sądu Administracyjnego prowadziłoby to jednak do nieuzasadnionego zignorowania szczególnej sytuacji osobistej ubiegającego się o świadczenie, o której mowa w art. 101 ust. 3 u.p.s. W orzecznictwie przyjmuje się, że sytuacje, do których ma zastosowanie powyższa regulacja występują wówczas, gdy wnioskodawca z obiektywnych przyczyn nie ma możliwości ubiegać się o przyznanie świadczenia w organie, którego właściwość wynikałaby z przepisu art. 101 ust. 1 lub ust. 2 u.p.s.
W ocenie Naczelnego Sądu Administracyjnego o przypadkach szczególnie uzasadnionych sytuacją osobistą osoby bezdomnej można też mówić w kontekście podjęcia przez nią działań zmierzających do związania swojego ośrodka życia z danym miejscem pobytu w celu stabilizacji życiowej.
W realiach niniejszej sprawy należy dostrzec, że ubiegający się o świadczenie od 2017 r. przebywa w W., a od dnia 22 listopada 2017 r. w schronisku mającym siedzibę w tym mieście. Według jego oświadczenia, złożonego w dniu 31 maja 2018 r., podjął decyzję o pozostaniu na terenie tego miasta. Od dnia 7 grudnia 2017 r. jest zarejestrowany w Urzędzie Pracy w W. jako poszukujący pracy, a od dnia 7 marca 2018 r. jako bezrobotny bez prawa do zasiłku. Również w W. zdeklarował wybór przychodni lekarskiej, a jest osobą niepełnosprawną (orzeczenie o umiarkowanym stopniu niepełnosprawności) mającą trudności w poruszaniu się. Korzysta z pomocy lekarzy specjalistów w tym mieście. Chciałby wystąpić o przyznanie mu w W. lokalu socjalnego. Ubiegający się o świadczenie kilkukrotnie zaakcentował, że z obawy o swoje bezpieczeństwo nie może wrócić do miejsca ostatniego zameldowania na pobyt stały. Wskazuje również, że otrzymał wsparcie psychiczne od kadry schroniska, pracowników Ośrodka Pomocy Społecznej oraz współmieszkańców schroniska. Jego zdaniem, daje to mu podstawy do usamodzielnienia się. Przedłożona dokumentacja wskazuje na fakt dobrej współpracy z pracownikami schroniska oraz zaangażowanie w prace wolontariusza w tej placówce. Nadto jest uczestnikiem programu terapeutycznego w Centrum Odwykowym z siedzibą w W., a do dnia 8 marca 2020 r. ma przyznany dozór kuratora sądowego w W.