Zgodnie z art. 15 § 1 pkt 4 w związku z art. 4 p.p.s.a. Naczelny Sąd Administracyjny rozstrzyga spory o właściwość między organami jednostek samorządu terytorialnego i między samorządowymi kolegiami odwoławczymi, o ile odrębna ustawa nie stanowi inaczej oraz spory kompetencyjne między organami tych jednostek a organami administracji rządowej. Przez spór o właściwość, o którym mowa w art. 4 p.p.s.a., należy rozumieć sytuację, w której przynajmniej dwa organy administracji publicznej jednocześnie uważają się za właściwe do załatwienia konkretnej sprawy (spór pozytywny) lub też żaden z nich nie uważa się za właściwy do jej załatwienia (spór negatywny).
W niniejszej sprawie spór jaki zaistniał pomiędzy Prezydentem Miasta L. a Burmistrzem B. jest sporem negatywnym, gdyż żaden z tych organów nie uznaje się za właściwy do rozpoznania sprawy skierowania Z.R. do domu pomocy społecznej.
Stosownie do art. 54 ust. 1 ustawy z dnia 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej (Dz.U. z 2018 r. poz. 1508), dalej u.p.s., osobie wymagającej całodobowej opieki z powodu wieku, choroby lub niepełnosprawności, niemogącej samodzielnie funkcjonować w codziennym życiu, której nie można zapewnić niezbędnej pomocy w formie usług opiekuńczych, przysługuje prawo do umieszczenia w domu pomocy społecznej. Decyzję o skierowaniu do domu pomocy społecznej i decyzję ustalającą opłatę za pobyt w takiej placówce wydaje organ gminy właściwej dla tej osoby w dniu jej kierowania do domu pomocy społecznej (art. 59 ust. 1 u.p.s.).
Zgodnie z art. 101 ust. 1 u.p.s. właściwość miejscową gminy ustala się według miejsca zamieszkania osoby ubiegającej się o świadczenie.
Ustawa o pomocy społecznej nie definiuje pojęcia "miejsce zamieszkania". W orzecznictwie utrwalone jest jednak stanowisko, że przez miejsce zamieszkania - zgodnie z ogólną definicją zawartą w art. 25 kodeksu cywilnego - należy rozumieć miejscowość, w której osoba przebywa z zamiarem stałego pobytu. O uznaniu konkretnej miejscowości za miejsce zamieszkania danej osoby decyduje takie jej przebywanie na danym terenie, które posiada cechy założenia tam aktualnego ośrodka jej osobistych i majątkowych interesów. Przy czym zaznaczyć należy, że samo zameldowanie, będące instytucją prawa administracyjnego, nie przesądza o zamieszkaniu w rozumieniu prawa cywilnego (por. postanowienie NSA z dnia 23 stycznia 2018 r., I OW 238/17). Miejscem zamieszkania jest zatem miejsce, gdzie dana osoba faktycznie przebywa oraz gdzie aktualnie koncentrują się jej sprawy życiowe.
W sprawie niniejszej bezspornym jest, że Z.R. zameldowana jest na pobyt stały w L. Bezsporne jest również, że wnioskodawczyni, jako osoba wymagająca opieki, od grudnia 2017 r. przebywa u rodzeństwa na terenie gminy B. Od tego czasu centrum jej życiowych spraw przeniosło się do B., a miejscowość ta stała się miejscem jej aktualnego pobytu oraz ośrodkiem osobistych spraw, a tym samym miejscem zamieszkania w rozumieniu art. 101 ust. 1 u.p.s. w zw. z art. 25 k.c. Jest również miejscem, w którym chce ona pozostać, na co wskazuje treść złożonego wniosku, w którym wnosi o umieszczenie w domu pomocy społecznej w O., w pobliżu B.
Skoro zatem istotny jest aktualny stan faktyczny związany z rzeczywistym zamieszkiwaniem i skoncentrowaniem swoich spraw życiowych na terenie gminy B., to organem właściwym do rozpoznania wniosku Z.R. jest Burmistrz B.
Z tego względu Naczelny Sąd Administracyjny, na podstawie art. 4, art. 15 § 1 pkt 4 i § 2 p.p.s.a., orzekł jak w postanowieniu.