Wojewoda P. odpowiadając na wniosek stwierdził, iż skoro przepisy, na podstawie których zostały wydane decyzje Naczelnika Miasta L. utraciły moc, to obecnie brak jest przepisu stanowiącego w sprawach, których podstawę rozstrzygnięcia stanowił art. 10 ust. 1 ww. ustawy z dnia 6.07.1972 r. Kolejne ustawy kompetencyjne z dnia 17 maja 1990 r. i z dnia 28 grudnia 1998 r., z uwagi na wcześniejsze uchylenie tej ustawy, nie wskazywały organu sprawującego kompetencje w niej wskazane. Zgodnie jednak z art. 1 ustawy kompetencyjnej z dnia 17 maja 1990 r. do właściwości gminy przechodzą, jeżeli przepisy szczególne nie stanowią inaczej, jako zadania własne zadania rad narodowych i terenowych organów stopnia podstawowego. Stosownie zaś do art. 17 pkt 1 Kpa organem wyższego stopnia w stosunku do organów jednostek samorządu terytorialnego są samorządowe kolegia odwoławcze, natomiast wojewoda, z mocy art. 7 pkt 4 ustawy z dnia 5 marca 1998 r. o administracji rządowej w województwie /Dz.U. 2001 nr 80 poz. 872 ze zm./, jest organem wyższego stopnia tylko, gdy przepisy szczególne tak stanowią, a w tej sprawie takiego przepisu szczególnego nie ma.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Podstawę prawną decyzji Naczelnika Miasta L. z dnia 14.03.1980 r. i 22.03.1980 r., o stwierdzenie nieważności których wystąpili Krystyna i Edward D., stanowił art. 10 ust. 1 ustawy z dnia 6 lipca 1972 r. o terenach budownictwa jednorodzinnego i zagrodowego oraz o podziale nieruchomości w miastach i osiedlach /Dz.U. nr 27 poz. 182 ze zm./. Zgodnie z nim za nieruchomości, które przeszły na własność Państwa na podstawie art. 5 ust. 2, wypłaca się odszkodowanie na podstawie przepisów o wywłaszczaniu nieruchomości. Ponieważ ustawa ta nie zawierała żadnych regulacji co do zasad i trybu wypłaty odszkodowania za przejęte nieruchomości, poza wskazanym w art. 10 ust. 1 ogólnym odwołaniem do przepisów o wywłaszczeniu nieruchomości, sprawy odszkodowania mogły być załatwione tylko na podstawie tych ostatnich przepisów. Ustawa z dnia 6 lipca 1972 r. regulowała jedynie zasady związane z ustalaniem terenów budownictwa jednorodzinnego, podziałem działek, przejęciem prawa własności, oddawania w użytkowanie wieczyste i podziału nieruchomości, zaś oprócz ww. art. 10 ust. 1, nie zawierała żadnych zasad co do odszkodowania za przejęte nieruchomości; załatwianie spraw związanych z odszkodowaniem odbywało się według przepisów o wywłaszczaniu nieruchomości i to zarówno co do zasad i trybu ustalania i wypłaty odszkodowania, jak i organów właściwych w tych sprawach.
W dniu wydawania przez Naczelnika Miasta L. decyzji o odszkodowaniu za odjęcie właścicielom prawa własności i przejęcie tego prawa na własność Państwa, obowiązywała ustawa z dnia 12 marca 1958 r. o zasadach i trybie wywłaszczania nieruchomości /Dz.U. 1974 nr 10 poz. 64 ze zm./, która uregulowała zasady i tryb ustalania odszkodowania oraz wskazywała organ właściwy do załatwienia sprawy. Ustawa ta została uchylona ustawą z dnia 29 kwietnia 1985 r. o gospodarce gruntami i wywłaszczaniu nieruchomości /Dz.U. 1991 nr 30 poz. 127 ze zm./, która także zawierała właściwą regulację w zakresie odszkodowań za wywłaszczone nieruchomości. Tę z kolei ustawę uchyliła ustawa z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami /Dz.U. 2004 nr 261 poz. 2603 ze zm./, która również sprawy odszkodowań reguluje w takim samym zakresie /zasady, właściwość organów/, jak i ustawy uprzednio obowiązujące. Sprawy będące przedmiotem regulacji art. 10 ust. 1 ustawy z dnia 6 lipca 1972 r., pomimo że on sam, jak i owa ustawa, został uchylony, nie zostały z ustawodawstwa wyeliminowane, bowiem, jak wskazano wyżej, są normowane obecnie obowiązującym prawem.