Ustawa o pomocy społecznej nie definiuje pojęcia miejsca zamieszkania, stąd też mając na uwadze zasadę jednolitości sytemu prawa należy uwzględniać regulację zawartą w art. 25 k.c. Zgodnie z tym przepisem miejscem zamieszkania osoby fizycznej jest miejscowość, w której osoba ta przebywa z zamiarem stałego pobytu. Natomiast pojęcie osoby bezdomnej na potrzeby ustawy o pomocy społecznej definiuje art. 6 pkt 8 tej ustawy. Przepis ten stanowi, że bezdomnym jest osoba niezamieszkująca w lokalu mieszkalnym w rozumieniu przepisów o ochronie praw lokatorów i mieszkaniowym zasobie gminy oraz niezameldowana na pobyt stały w rozumieniu przepisów o ewidencji ludności i dowodach osobistych, a także osoba niezamieszkała w lokalu mieszkalnym i zameldowana na pobyt stały w lokalu, w którym nie ma możliwości zamieszkania.
Zgodnie z regulacją art. 2 ust. 1 pkt 4 ustawy z dnia 21 czerwca 2001 r. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego (t. j. Dz.U.2016.1610), do której odsyła art. 6 pkt 8 u.p.s., pod pojęciem lokalu mieszkalnego rozumieć należy lokal służący do zaspokajania potrzeb mieszkaniowych. Z zakresu tego pojęcia ustawodawca wyłączył pomieszczenia przeznaczone do krótkotrwałego pobytu osób, w szczególności znajdujące się w budynkach internatów, burs, pensjonatów, hoteli, domów wypoczynkowych lub innych budynkach służących do celów turystycznych lub wypoczynkowych. Użycie w powołanym przepisie zwrotu "w szczególności" wskazuje na jedynie przykładowy charakter wyliczenia. Wszystkie zatem pomieszczenia przeznaczone do krótkotrwałego pobytu osób, nawet te, które w ustawie nie zostały wprost wymienione, lokali mieszkalnych w rozumieniu powołanej ustawy nie stanowią.
Jak wynika z akt sprawy, a w szczególności z wywiadu z dnia 20 lipca 2017 r. Z. B. nie posiada własnego mieszkania, nigdzie nie jest zameldowany, często zmienia miejsce pobytu, a od dnia 22 czerwca 2017 r. (czyli już po złożeniu wniosku o przyznanie zasiłku stałego) przebywa w D., na terenie Ośrodka Wypoczynkowego "[...]", gdzie zajmuje pomieszczenie łazienki. Z całą pewnością pomieszczenia tego nie można uznać za lokal mieszkalny w rozumieniu cytowanego art. 2 ust. 1 pkt 4 ustawy z dnia 21 czerwca 2001 r. o ochronie praw lokatorów.
W tych okolicznościach przyjąć należy, że Z. B. jest osobą niezamieszkującą w lokalu mieszkalnym w rozumieniu przepisów o ochronie praw lokatorów i mieszkaniowym zasobie gminy, a tym samym jest osobą bezdomną w rozumieniu art. 6 pkt 8 ustawy o pomocy społecznej. Nie ma w tych okolicznościach znaczenia deklaracja złożona przez Z. B. w rozmowie telefonicznej z pracownikiem socjalnym, że w pomieszczeniu tym zamierza pozostać na stałe.
Stosownie do art. 101 ust. 2 ustawy o pomocy społecznej w przypadku osoby bezdomnej właściwą miejscowo jest gmina ostatniego miejsca zameldowania tej osoby na pobyt stały. Skoro zatem Z. B. pozostaje osobą bezdomną, to w myśl art. 101 ust. 2 ustawy o pomocy społecznej, organem właściwym do rozpatrzenia jego wniosku o przyznanie pomocy jest Burmistrz K., albowiem bezspornym było, że ostatnim miejscem zameldowania była gmina K. Bez znaczenia pozostawał przy tym fakt, że Z. B. nie mieszka tam od kilkunastu lat i nie utrzymuje żadnych związków z tą gminą. Te okoliczności nie należą do przesłanek podlegających badaniu przy ustaleniu właściwości organu, albowiem w sprawach pomocy społecznej przepis zakłada pewnego rodzaju fikcję prawną dla potrzeb tego rodzaju spraw, a to w celu zagwarantowania bezdomnemu, który z oczywistych powodów częściej niż inne osoby zmienia miejsce zamieszkania, łatwego dostępu do świadczeń pomocy społecznej (por. postanowienia NSA z dnia 4 grudnia 2007 r., sygn. akt I OW 49/07, z dnia 16 stycznia 2008 r., sygn. I OW 110/07, z dnia 7 lipca 2010 r., sygn. akt I OW 60/10).
Mając powyższe na uwadze Naczelny Sąd Administracyjny na podstawie art. 4, art. 15 § 1 pkt 4 i § 2 p.p.s.a., orzekł jak w sentencji postanowienia.