Odnosząc się do istoty sprawy podnieść należało, że dla rozstrzygnięcia powstałego sporu podstawowe znaczenie ma regulacja art. 20 ustawy z dnia 28 listopada 2003 r. o świadczeniach rodzinnych (Dz. U. z 2015 r., poz. 114 ze zm.), zwanej dalej "ustawą", określająca właściwość miejscową gminy do prowadzenia postępowania w sprawie realizacji świadczeń rodzinnych. Zgodnie z treścią powołanego przepisu organ właściwy realizuje zadania w zakresie świadczeń rodzinnych jako zadanie zlecone z zakresu administracji rządowej (ust. 1); postępowanie w sprawie świadczeń rodzinnych prowadzi organ właściwy (ust. 2); organ właściwy może upoważnić, w formie pisemnej, swojego zastępcę, pracownika urzędu albo kierownika ośrodka pomocy społecznej lub innej jednostki organizacyjnej gminy, a także inną osobę na wniosek kierownika ośrodka pomocy społecznej lub innej jednostki organizacyjnej gminy do prowadzenia postępowania w sprawach, o których mowa w ust. 2, a także do wydawania w tych sprawach decyzji (ust. 3) (...).
W przedmiotowej sprawie niewątpliwie nie chodzi o rozpoznanie wniosku o przyznanie świadczenia pielęgnacyjnego, gdyż świadczenie to zostało przyznane ostateczną decyzja Burmistrza Miasta i Gminy M. z dnia [...] lipca 2015 r., nr [...] (w aktach sprawy), ale o wskazanie organu, który winien dokonywać wypłat tego świadczenia.
Cytowany wyżej przepis art. 20 ust. 2 ustawy posługuje się pojęciem "organ właściwy", wyjaśnionym w słowniczku własnym ustawy, w art. 3 pkt 11, zgodnie z którym ilekroć w ustawie jest mowa o organie właściwym - oznacza to wójta, burmistrza lub prezydenta miasta właściwego ze względu na miejsce zamieszkania osoby ubiegającej się o świadczenie rodzinne lub otrzymującej świadczenie rodzinne
Ustawa nie definiuje pojęcia "miejsce zamieszkania". Dlatego też, wychodząc z zasady jednolitości systemu prawa, należy uwzględnić regulację zawartą w przepisach ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. z 2014 r., poz. 121 ze zm. - dalej: K.c.). Zgodnie z art. 25 K.c. miejscem zamieszkania osoby fizycznej jest miejscowość, w której osoba przebywa z zamiarem stałego pobytu. Tak określone miejsce zamieszkania dotyczy jednak osoby fizycznej mającej pełną zdolność do czynności prawnych. Z art. 27 K.c. jednocześnie wynika bowiem, że dla osoby całkowicie ubezwłasnowolnionej miejscem zamieszkania jest miejsce zamieszkania opiekuna. W niniejszej sprawie z akt sprawy nie wynika, by strona uprawniona była ubezwłasnowolniona. Wskazać przy tym należy, iż zgodnie z art. 28 K.c. można mieć tylko jedno miejsce zamieszkania. Jak wynika z dokumentów znajdujących się w aktach sprawy S. G. zmarł w dniu [...] lutego 2016 r. w Z. Do tego dnia od [...] listopada 2015 r. przebywał w Zakładzie Pielęgnacyjno-Opiekuńczym w Z. Poprzednio jednak zamieszkiwał w miejscowości G., nr domu [...], w Gminie M.. Taki adres podał we wniosku o ustalenie prawa do zasiłku pielęgnacyjnego, we wniosku o przekazywanie przyznanego świadczenia na konto bankowe, adres ten widnieje w orzeczeniu o niepełnosprawności, decyzji ZUS z dnia [...] marca 2015 r., a z adnotacji w jego dowodzie osobistym wynika, że tam też był na stałe zameldowany.