Wniosek Dyrektora Miejskiego Ośrodka Pomocy Społecznej w W. o rozstrzygnięcie sporu o właściwość pomiędzy tym organem a Dyrektorem Miejskiego Ośrodka Pomocy Rodzinie w B. w sprawie przyznania zasiłku stałego dla Jerzego R. -
Tezy

Podstawą prawną dla ustalenia właściwości miejscowej w przypadku spraw z zakresu pomocy społecznej dla osób bezdomnych jest przepis art. 101 ust. 2 ustawy z dnia 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej /Dz.U. nr 64 poz. 593 ze zm./.

Stanowi on, że w przypadku osoby bezdomnej właściwą miejscowo jest gmina ostatniego miejsca zameldowania.

Sentencja

Naczelny Sąd Administracyjny po rozpoznaniu w dniu 22 czerwca 2005 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej wniosku Dyrektora Miejskiego Ośrodka Pomocy Społecznej w W. o rozstrzygnięcie sporu o właściwość pomiędzy tym organem a Dyrektorem Miejskiego Ośrodka Pomocy Rodzinie w B. w sprawie przyznania zasiłku stałego dla Jerzego R. - postanawia wskazać Dyrektora Miejskiego Ośrodka Pomocy Społecznej w W. jako organ właściwy do rozpoznania tej sprawy.

Uzasadnienie strona 1/2

Dyrektor Miejskiego Ośrodka Pomocy Społecznej w W. wystąpił z wnioskiem do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku /który przekazał wniosek do Naczelnego Sądu Administracyjnego/, o rozstrzygnięcie sporu o właściwość między tym organem a dyrektorem Miejskiego Ośrodka Pomocy Rodzinie w B., który z organów jest właściwy do udzielenia pomocy bezdomnemu Jerzemu R. w postaci zasiłku stałego.

W uzasadnieniu wnioskodawca kwestionuje zasadność przekazania przez MOPR w B. do załatwienia sprawy pomocy bezdomnemu z powołaniem się na przepis art. 101 ust. 2 ustawy z dnia 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej /Dz.U. nr 64 poz. 539 ze zm./, który przewiduje właściwość miejscową gminy ostatniego miejsca zameldowania osoby bezdomnej. Zdaniem dyrektora MOPS w W. istnieje wyjątek od zasady wyrażonej w art. 101 ust. 2, przewidziany w ust. 3 i 4, zgodnie z którymi to przepisami zasiłek stały winien być przyznany przez gminę właściwą według miejsca pobytu osoby ubiegającej się o świadczenie w przypadkach szczególnie uzasadnionych sytuacją osobistą osoby ubiegającej się o świadczenie oraz w sprawach nie cierpiących zwłoki.

Przypadek taki zachodzi w tej sprawie, bowiem Jerzy R. od ponad 20 lat przebywa na Ś., nie jest znany Ośrodkowi Pomocy w W., a z uwagi na jego sytuację materialną - brak środków - sprawa ma charakter nie cierpiący zwłoki. Sytuacja osobista klienta wskazuje na właściwość Ośrodka w B., głównie ze względu na bezpośredni z nim kontakt, sporządzenie wywiadu i wywiadów sprawdzających, pracę socjalną i kontrolę wywiązywania się ze zobowiązań. Tych czynności nie może podejmować MOPS w W. odległy około 600 km. Wnioskodawca zapewnił o podjęciu decyzji o refundacji środków na rzecz Ośrodka w B. na podstawie art. 101 ust. 2 i 7 ustawy o pomocy społecznej, a ponadto zakwestionował wydanie postanowienia przez MOPR w B. z dnia 22 lipca 2004 r. na podstawie art. 65 par. 1 Kpa, przekazującego sprawę według właściwości do Ośrodka w W., gdy postępowanie w tej sprawie zakończyło się już wydaniem decyzji przyznającej świadczenie.

W odpowiedzi na wniosek Dyrektor MOPR w B. wniósł o uznanie za właściwy w tej sprawie Miejskiego Ośrodka Pomocy Społecznej w W., zgodnie z art. 101 ust. 2 ustawy o pomocy. Zdaniem strony przeciwnej sporu nie zachodzi przypadek opisany w art. 101 ust. 3, gdyż w każdym przypadku bezdomnego zachodzi trudna sytuacja materialna i gdyby przyjąć ten argument do zastosowania to przepis ten straciłby sens i pozostał martwym. Przepis art. 101 ust. 3 ma zastosowanie absolutnie wyjątkowo, a więc w przypadku trudności w ustaleniu ostatniego miejsca zameldowania osoby uprawnionej. W tej sprawie miejsce zameldowania zostało ustalone, a więc art. 101 ust. 2 ma zastosowanie.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Badając dopuszczalność wniosku o rozstrzygnięcie sporu o właściwość Sąd stwierdził, iż nie zachodzi przesłanka wyłączająca wystąpienie z wnioskiem, bądź powodująca jego oddalenie. Istotą sporu o właściwość jest to, że dwa organy mają rozbieżne stanowiska w kwestii swojej właściwości. Spór polega więc na powstaniu takiej sytuacji prawnej, w której każdy z pozostających w sporze organów uważa się za niewłaściwy /spór negatywny/. Do rozstrzygnięcia sporów o właściwość w myśl art. 4 w zw. z art. 15 par. 1 pkt 4 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi /Dz.U. nr 153 poz. 1270 ze zm./ właściwy jest Naczelny Sąd Administracyjny. Właściwość ta z racji unormowania z art. 22 par. 1 w zw. z art. 1 pkt 1-2 Kpa odnosi się do spraw rozstrzyganych przez organy administracji publicznej /i ewent. inne organy/ powołane do załatwiania spraw indywidualnych rozstrzyganych w drodze decyzji administracyjnych, a więc można wówczas uruchomić postępowanie sądowe gdy zachodzi rozbieżność poglądów na kwestie właściwości organów w tych sprawach.

Strona 1/2