Skarga W. T. na decyzję Prezesa Rady Ministrów w przedmiocie odmowy przyznania renty specjalnej, sygn. akt II SA/Wa 2459/04
Sentencja

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA: Włodzimierz Ryms (sprawozdawca), Sędziowie NSA: Jan Kacprzak, Marek Stojanowski, po rozpoznaniu w dniu 9 kwietnia 2010 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej pisma W. T. z dnia 3 marca 2010 r. w sprawie ze skargi W. T. na decyzję Prezesa Rady Ministrów z dnia [...] października 2004 r., nr [...] w przedmiocie odmowy przyznania renty specjalnej, sygn. akt II SA/Wa 2459/04 postanawia: odmówić wyznaczenia innego wojewódzkiego sądu administracyjnego do rozpoznania pisma W. T. z dnia 3 marca 2010 r.

Inne orzeczenia o symbolu:
650 Sprawy świadczeń społecznych w drodze wyjątku
Inne orzeczenia z hasłem:
Wyłączenie sędziego
Inne orzeczenia sądu:
Naczelny Sąd Administracyjny
Inne orzeczenia ze skargą na:
Prezes Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego
Uzasadnienie

Skarżący W. T. w piśmie z dnia 3 marca 2010 r. wystąpił z żądaniem wyłączenia wszystkich sędziów Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie w sprawie z jego skargi na decyzję Prezesa Rady Ministrów z dnia [...] października 2004 r. w przedmiocie odmowy przyznania renty specjalnej, które zostało przekazane do Naczelnego Sądu Administracyjnego celem wyznaczenia innego Sądu do rozpoznania wniosku o wyłączenie sędziów Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Pismo skarżącego z dnia 3 marca 2010 r. (k. 832), w którym skarżący wnosi o wyłączenie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie nie jest wnioskiem o wyłączenie sędziów, o którym mowa w art. 19 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.).

Instytucja wyłączenia sędziego zarówno z mocy prawa, jak i na wniosek strony jest istotną gwarancją procesową, która ma zapewnić rozpoznanie sprawy przez sąd w takim składzie orzekającym, którego sędziowie nie pozostają w relacjach osobistych ze stronami oraz nie mieli określonych wcześniej związków z rozpoznawaną sprawą. Ratio legis przepisów o wyłączeniu sędziego, we wszystkich procedurach sądowych sprowadza się do eliminowania przyczyn, które mogą skutkować wątpliwościami, co do bezstronności i obiektywizmu sędziego w rozpoznaniu określonej sprawy. Poza wypadkami wyłączenia z mocy samego prawa (art. 18 § 1 Prawa o postępowaniu przed sadami administracyjnymi) wyłączenie sędziego następuje na wniosek wówczas, jeżeli zachodzą takie okoliczności, które mógłby wywołać wątpliwości co do bezstronności sędziego. Oznacza to, że o wniosku o wyłączenie sędziego można mówić wówczas, gdy odnosi się on do określonych sędziów i oparty jest na podstawach wskazujących na istnienie takich okoliczności, które wymagają oceny, czy wątpliwości co do bezstronności sędziego są uzasadnione.

Z akt sprawy wynika, że w dniu 13 października 2008 r. skarżący wystąpił z wnioskiem o wyłączenie wszystkich sędziów Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie. Postanowieniem z dnia 28 listopada 2008 r., sygn. akt I OW 159/08 Naczelny Sąd Administracyjny wyznaczył Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie do rozpoznania tego wniosku. Postanowieniem z dnia 29 maja 2009 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie oddalił wniosek o wyłączenie wszystkich sędziów. Zażalenie na to postanowienie zostało oddalone postanowieniem Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 17 lipca 2009 r., sygn. akt I OZ 719/09. Niezależnie od tego w toku postępowania skarżący składał liczne wnioski o wyłączenie poszczególnych sędziów Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, składu orzekającego oraz wszystkich sędziów Wydziału II Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie. Wszystkie te wnioski zostały rozpatrzone negatywnie.

Pismem z dnia 3 marca 2010 r. skarżący po raz kolejny wniósł o wyłączenie sędziów Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, nie przytaczając jednak żadnych nowych, dodatkowych okoliczności, które nie zostały już wcześniej wymienione, a mogłyby wywołać wątpliwości co do bezstronności sędziów. Pismo strony z dnia 3 marca 2010 r. jest w istocie polemiką z prawomocnym postanowieniem z dnia 29 maja 2009 r. o odmowie wyłączenia sędziów. Żądanie skarżącego zmierza w istocie rzeczy do uniemożliwienia rozpoznania sprawy przez sąd administracyjny. Tym samym Naczelny Sąd Administracyjny uznał, że pismo skarżącego z dnia 3 marca 2010 r. nie jest wnioskiem o wyłączenie sędziów, o którym mowa w art. 19 Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, a więc nie wymaga rozpoznania.

Oznacza to, że skoro żądanie skarżącego zawarte w piśmie z dnia 3 marca 2010 r. nie jest wnioskiem o wyłączenie sędziów w rozumieniu art. 19 Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi i nie wymaga rozpoznania, to z uwagi na brak wniosku o wyłączenie sędziego (sędziów), nie ma podstaw do wyznaczenia innego wojewódzkiego sądu administracyjnego do rozpoznania takiego żądania, na podstawie art. 22 § 3 Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi.

W tym stanie rzeczy Naczelny Sąd Administracyjny orzekł jak w sentencji postanowienia.

Strona 1/1
Inne orzeczenia o symbolu:
650 Sprawy świadczeń społecznych w drodze wyjątku
Inne orzeczenia z hasłem:
Wyłączenie sędziego
Inne orzeczenia sądu:
Naczelny Sąd Administracyjny
Inne orzeczenia ze skargą na:
Prezes Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego