Jak wskazuje się w orzecznictwie sądów administracyjnych, ustawodawca za naczelną zasadę postępowania w sprawach o świadczenia z pomocy społecznej przyjął obowiązek kierowania się dobrem osób korzystających z pomocy i ochroną ich dóbr osobistych (art. 100 ust. 1 u.p.s.). Kierując się właśnie tą przesłanką ustawodawca w art. 101 ust. 3 przyjął, że w przypadkach szczególnie uzasadnionych sytuacją osobistą osoby ubiegającej się o świadczenie oraz w sprawach niecierpiących zwłoki, właściwa miejscowo jest gmina miejsca pobytu tej osoby (por. postanowienie Naczelnego Sądu Administracyjnego z 1 grudnia 2010 r., sygn. akt I OW 143/10, LEX nr 741739). Artykuł 101 ust. 3 u.p.s. pozwala więc na ustalenie innej właściwości miejscowej organu tylko wówczas, gdy sytuacja osobista strony odbiega od powszechnie występującego w tego rodzaju sprawach niedostatku środków utrzymania lub trudnej sytuacji materialnej ubiegającego się o świadczenie, w tym gdy wnioskodawca z obiektywnych przyczyn nie ma możliwości ubiegać się o przyznanie świadczenia w organie, którego właściwość wynikałaby z przepisu art. 101 ust. 1 lub ust. 2 u.p.s. (postanowienie Naczelnego Sądu Administracyjnego z 23 lutego 2011 r., sygn. akt I OW 186/10, LEX nr 1070880 i postanowienie Naczelnego Sądu Administracyjnego z 29 kwietnia 2020 r., sygn. akt I OW 261/19, LEX nr 3009439). Dodać przy tym należy, że zastosowanie art. 101 ust. 3 u.p.s. wiąże się również z zasadami i celami pomocy, wyrażonymi w art. 2 ust. 1 i art. 3 ust. 1 tej ustawy, których realizacja ma być zapewniona dzięki stosowaniu ustawy.
W niniejszej sprawie zatem sytuacja, w której znalazł się wnioskodawca, uzasadnia zastosowanie art. 101 ust. 3 u.p.s. O szczególnie uzasadnionym przypadku świadczy bowiem stan zdrowia wnioskodawcy (konieczna specjalistyczna opieka lekarska w M.), jego sytuacja osobista (osoba bezdomna, bez środków do życia) i rodzinna (w M. mieszkają dzieci wnioskodawcy). Okoliczności te wymagają, by należna pomoc, świadczona przez właściwy organ pomocy społecznej na podstawie ustaleń przez niego dokonanych, była udzielana niezwłocznie i przyniosła zamierzony efekt. W ten sposób nie może działać organ z siedzibą w L. z uwagi na to, że wnioskodawca od wielu lat nie przebywa na terenie tej gminy i, jak wynika z akt sprawy, nie deklaruje chęci powrotu do niej.
Z powyższych względów Naczelny Sąd Administracyjny, na podstawie art. 4 i art. 15 § 1 pkt 4 i § 2 p.p.s.a. w zw. z art. 101 ust. 3 u.p.s. wskazał Burmistrza Miasta M. jako organ właściwy do rozpoznania wniosku L. S. o przyznanie pomocy w formie przyznania zasiłku stałego.