W judykaturze przyjmuje się, że o zamiarze stałego pobytu można mówić wówczas, gdy występują okoliczności pozwalające przeciętnemu obserwatorowi na wyciągnięcie wniosku, że określona miejscowość jest głównym ośrodkiem działalności danej osoby. Podkreśla się ponadto, że samo zameldowanie pod danym adresem, nie oznacza jeszcze zamieszkiwania pod nim - w rozumieniu art. 25 k.c. Oznacza to, że adres zameldowania nie przesądza o miejscu zamieszkania osoby fizycznej.
Odnosząc powyższe do stanu faktycznego, jaki zaistniał w rozpoznawanej sprawie należało zauważyć, że chociaż E. S. w dalszym ciągu jest zameldowana na pobyt stały w miejscowości Z. (na terenie Gminy D.), nie przesądzało jeszcze, iż Wójt tej Gminy jest organem właściwym do rozpoznania złożonego przez nią wniosku.
W ocenie Naczelnego Sądu Administracyjnego, w niniejszym przypadku decydujące znaczenie dla ustalenia organu właściwego w sprawie odgrywała okoliczność, iż zainteresowana de facto mieszka obecnie w A. wraz z dwójką dzieci, które uczęszczają w tej miejscowości do szkoły. W A. również podejmuje pracę dorywczą, polegającą na udzielaniu pomocy starszej osobie. Nie ma przy tym znaczenia, czy wnioskodawczyni przedstawiła tytuł prawny do zajmowanego mieszkania (np. umowę najmu lokalu), bowiem okoliczność ta nie mogła w tym wypadku przesądzać o faktycznym miejscu jej zamieszkiwania.
Odnosząc się do podnoszonych przez Burmistrza A. argumentów, należy wskazać, że fakt przeniesienia przez E. S. swego centrum życiowego z miejscowości Z. do A. należy rozważać przy uwzględnieniu okoliczności wydania przez Sąd Okręgowy w K. w dniu [...] listopada 2015 r. wyroku (sygn. akt [...]) którym orzeczono o rozwiązaniu przez rozwód małżeństwa E. i T. S. a w którym to wyroku Sąd również orzekł o powierzeniu obu byłym małżonkom wykonywania władzy rodzicielskiej nad ich trojgiem małoletnich dzieci, ustalając jednocześnie, że dwoje dzieci będzie mieszkać z matką zaś najstarszy syn (P.) - z ojcem. Oboje zaś rodzice zostali zobowiązani do ponoszenia kosztów utrzymania i wychowania dzieci. Ponadto, w w/w wyroku Sąd ustalił zasady spotkań rodziców z dziećmi, stwierdzając, że E. S.ma prawo do spotkań z synem P. zarówno w miejscu zamieszkania dziecka, jak i w innym miejscu w zależności od potrzeb małoletniego, zobowiązując jednocześnie matkę do przywożenia dzieci do miejsca zamieszkania ojca i odbierania ich po zakończeniu spotkania.
W świetle powyższego należało zatem uznać, iż fakt przebywania E. S. w Z. jest spowodowany koniecznością realizacji ustalonych wyrokiem rozwodowym obowiązków. W związku z tym okoliczność, że wnioskodawczyni cyt. "wraca w rodzinne strony, z którymi wiążą ją sprawy rodzinne" nie mogła mieć w tym przypadku dowodzić, że E. S. zamieszkuje w Z.
Podobnie, fakt braku złożenia przez stronę jednoznacznego oświadczenia o przewidywanym terminie pozostania na terenie A., o wyrażeniu gotowości do ewentualnego przeprowadzenia się z powrotem do Z. oraz o braku chęci przerejestrowania się do Powiatowego Urzędu Pracy w W. filii w A. z Powiatowego Urzędu Pracy w J., nie mogły decydować o przyjęciu, iż w dalszym ciągu Z. jest miejscem jej zamieszkania. E. S. nie przesądziła bowiem, iż z A. ma w ogóle zamiar się wyprowadzić, zaś ewentualny powrót do Z. uzależniła jedynie od zaistnienia okoliczności zmuszających ją do tego. Nie można było zatem w takim przypadku mówić o istnieniu - z jej strony - woli opuszczenia A., którą można by było zinterpretować jako wyraz braku chęci pozostania w tym mieście.
Trzeba w tym miejscu podkreślić, że zamiar pobytu w miejscu zamieszkania nie jest równoważny z życzeniem dożywotniego lub długoletniego przebywania w danej miejscowości, ani też z wolą zerwania wszelkich więzi z miejscem zameldowania. Dlatego też na ocenę, jakie jest aktualnie miejsce zamieszkania zainteresowanej nie ma wpływu okoliczność, że być może zmieni ona to miejsce w przyszłości.
Fakt zaś uznania się przez Wójta Gminy D. za organ właściwy w innej, zainicjowanej wcześniej przez E. S., sprawie również nie przesądza, że organ ten automatycznie jest zobligowany rozpoznać przedmiotowy wniosek. Właściwość organu należy bowiem ustalić odrębnie w każdym toczącym się postępowaniu, dokonując każdorazowej analizy mających na nią wpływ okoliczności.
W rezultacie należało uznać Burmistrza A., jako organ właściwy do rozpoznania wniosku E. S. o przyznanie pomocy finansowej oraz pokrycie kosztów dożywiania dziecka w szkole.
Z tych względów, z mocy powołanych wyżej przepisów, Naczelny Sąd Administracyjny orzekł jak w sentencji.