Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Leszek Włoskiewicz (spr.) Sędziowie Elżbieta Stebnicka NSA Jolanta Sikorska Protokolant Barbara Dąbrowska po rozpoznaniu w dniu 28 lutego 2007r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej wniosku Wójta Gminy [...] o rozstrzygnięcie sporu o właściwość pomiędzy tym organem a Prezydentem Miasta [...] w sprawie zasiłku celowego dla B. B. postanawia: wskazać Prezydenta Miasta [...] jako organ właściwy do rozpoznania wniosku B. B. z dnia 13 czerwca 2006r. o przyznanie zasiłku celowego
B. B. - zameldowana na pobyt stały w [...], gmina [...], która opuściła dom z powodu konfliktów rodzinnych i wraz z córką oraz konkubentem zamieszkuje w [...] w wynajętym mieszkaniu - zwróciła się o pomoc pieniężną, na zakup żywności, wydatki mieszkaniowe oraz witaminy i odżywki dla dziecka, do Miejskiego Ośrodka Pomocy Rodzinie w [...], Ośrodek ten zaś postanowieniem z dnia [...] [...], przekazał podanie do Gminnego Ośrodka Pomocy Społecznej w [...] jako właściwego w sprawie uznając, że pobyt w [...] nie ma charakteru stałego zamieszkiwania.
Wójt Gminy [...] wystąpił z wnioskiem o rozstrzygnięcie sporu o właściwość w sprawie o zasiłek celowy dla B. B. podając, że - w rozumieniu art. 101 ust. 1 ustawy z dnia 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej (Dz.U. Nr 64, poz. 593 ze zm.) w związku z ust. 25 k.c. - gminą miejscowo właściwą jest [...], organem właściwym zaś Prezydent Miasta [...], gdyż - jak sama oświadczyła w wywiadzie środowiskowym - wnioskodawczyni wynajmuje mieszkanie i zamierza w [...] pozostać na stałe.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył co następuje:
Samo zameldowanie ma tylko ewidencyjne znaczenie, natomiast w ustawie o pomocy społecznej zameldowanie na pobyt stały stanowi istotne kryterium tylko przy ustalaniu, czy chodzi o osobę bezdomną w rozumieniu art. 6 pkt 8 tej ustawy, lecz nie jest wystarczające dla ustalenia miejsca zamieszkania osoby ubiegającej się o świadczenie, w rozumieniu art. 101 ust. 1.
Wprawdzie ustawa o pomocy społecznej nie zawiera odesłania do kodeksu cywilnego, jednak nie wprowadza też własnej definicji miejsca zamieszkania i właśnie dlatego zastosowanie znajduje art. 25 k.c. stanowiący, że miejscem zamieszkania osoby fizycznej jest miejscowość, w której osoba ta przebywa z zamiarem stałego pobytu.
O miejscu zamieszkania osoby fizycznej nie decyduje zatem przekonanie organów, lecz jej wola, jeżeli wolę tę potwierdzają faktyczne działania, zwłaszcza opuszczenie domu rodzinnego i wynajęcie samodzielnego mieszkania.
W tym stanie rzeczy postanowiono jak wyżej na podstawie art. 15 § 2 Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi.