Z kolei w art. 101 ust. 2 u.p.s. ustawodawca określił właściwość miejscową organu w odniesieniu do osób bezdomnych. Definicja legalna osoby bezdomnej uregulowana została w art. 6 pkt 8 u.p.s., zgodnie z którym bezdomnym jest osoba niezamieszkująca w lokalu mieszkalnym w rozumieniu przepisów o ochronie praw lokatorów i mieszkaniowym zasobie gminy i niezameldowana na pobyt stały, w rozumieniu przepisów o ewidencji ludności i dowodach osobistych, a także osoba niezamieszkująca w lokalu mieszkalnym i zameldowana na pobyt stały w lokalu, w którym nie ma możliwości zamieszkania. Powołany przepis przewiduje dwa odrębne stany faktyczne pozwalające na uznanie osoby za bezdomną. Pierwszy odnosi się do osoby, która nie mieszka w lokalu mieszkalnym i jednocześnie nie posiada stałego zameldowania, drugi dotyczy osoby niezamieszkującej w lokalu mieszkalnym, posiadającej stałe zameldowanie w lokalu, w którym nie ma możliwości zamieszkania. W przypadku każdego z tych stanów przewidziane w ustawie przesłanki muszą występować kumulatywnie.
Rozstrzygnięcie powstałego sporu w rozpoznawanej sprawie wymaga tym samym w pierwszej kolejności ustalenia, czy wnioskodawczyni powinna była zostać uznana za osobę bezdomną. W ocenie Naczelnego Sądu Administracyjnego, na tak postawione pytanie należy udzielić odpowiedzi negatywnej, ponieważ posiada ona miejsce stałego zameldowania w domu rodzinnym w P., tym samym nie spełnia warunków, o których mowa w art. 6 pkt 8 u.p.s. Następnie należało ustalić, czy pobyt wnioskodawczyni na terenie Gminy W. wykazywał takie cechy, które pozwalałyby uznać tę Gminę za jej miejsce zamieszkania w rozumieniu art. 25 k.c. W orzecznictwie utrwalone jest stanowisko, że przez miejsce zamieszkania - zgodnie z ogólną definicją tego terminu zawartą w art. 25 k.c. - należy rozumieć miejscowość, w której osoba przebywa z zamiarem stałego pobytu. Tak jak była już mowa, o uznaniu konkretnej miejscowości za miejsce zamieszkania danej osoby decyduje takie przebywanie na danym terenie, które posiada cechy założenia tam aktualnego ośrodka jej osobistych i majątkowych interesów. Samo zameldowanie, będące instytucją prawa administracyjnego, nie przesądza o zamieszkaniu w rozumieniu prawa cywilnego (por. postanowienie NSA z dnia 15 lutego 2006 r., sygn. akt I OW 231/05). Miejscem takim zatem jest miejsce, gdzie dana osoba faktycznie przebywa oraz gdzie aktualnie koncentrują się jej najważniejsze sprawy życiowe. Z poczynionych przez organy ustaleń wynika, że pobyt wnioskodawczyni na terenie Gminy W. nosi cechy zamieszkiwania w rozumieniu art. 25 k.c., ponieważ Gmina ta jest centrum jej żywotnych interesów życiowych. Wnioskodawczyni przebywa bowiem na terenie tej Gminy wraz z dziećmi z zamiarem stałego pobytu. Podjęła tam zatrudnienie, tam chodzą do szkoły jej dzieci i według jej oświadczeń zamierza tam pozostać po zakończeniu pobytu w hostelu readaptacyjnym "[..]". Przebywanie połączone z pracą zawodową oraz kształceniem dzieci jest ewidentnym przejawem decyzji wnioskodawczyni o zamieszkiwaniu na terenie Gminy W.
Wobec tego przyjąć należało, że na podstawie art. 101 ust. 1 u.p.s. organem właściwym do załatwienia sprawy jest Burmistrz Miasta W.
Z uwagi na powyższe, Naczelny Sąd Administracyjny orzekł jak w sentencji na podstawie art. 4, art. 15 § 1 pkt 4 i § 2 p.p.s.a.