W odpowiedzi na powyższy wniosek Burmistrz M. wniósł o stwierdzenie, że organem właściwym w sprawie jest działający z upoważnienia Prezydenta Miasta K. Dyrektor Miejskiego Ośrodka Pomocy Rodzinie w K. Organ podniósł, że J. J. przybyła do K. z zamiarem stałego pobytu, dodatkowo wskazuje na to również treść jej pisemnego oświadczenia złożonego w K. w dniu 17 kwietnia 2007 r., w którym oświadcza, że z dniem 12 kwietnia 2007 r. zamieszkuje razem ze swoim mężem w K. przy ulicy [...] i dlatego prosi o przekazanie wszystkich dokumentów i decyzji o przyznanych jej przez OPS w M. świadczeniach oraz oświadcza, że rezygnuje z pomocy udzielanej jej przez Ośrodek Pomocy Społecznej w M.
Ponadto wskazano, iż o miejscu zamieszkania człowieka nie decydują kryteria administracyjnoprawne, czyli fakt zameldowania, ale fakt przebywania w danej miejscowości z zamiarem stałego pobytu. Zamiar pobytu w danej miejscowości musi być połączony z przebywaniem w niej i to z takim przebywaniem, które ma cechy założenia tam swoich osobistych i majątkowych interesów. Przy czym zamiar określa się jako wolę dającą się określić na podstawie obiektywnych, możliwych do stwierdzenia okoliczności. (Postanowienie NSA z dnia 7 września 2005 r. I OW 163/2005).
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Stosownie do art. 59 ust. 1 ustawy z dnia 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej (Dz.U. z 2004 r. Nr 64, poz. 593 ze zm.) decyzję o skierowaniu do domu pomocy społecznej i decyzje ustalającą opłatę za pobyt w domu pomocy społecznej wydaje organ gminy właściwej dla tej osoby w dniu jej kierowania do domu pomocy społecznej. Decyzję o umieszczeniu w domu pomocy społecznej wydaje organ gminy prowadzącej dom pomocy społecznej lub starosta powiatu prowadzącego tenże dom.
Zgodnie zaś z art. 101 ust. 1 wymienionej ustawy, właściwość miejscową gminy ustala się według miejsca zamieszkania osoby ubiegającej się o wskazane świadczenie. W przypadku natomiast osoby bezdomnej właściwą miejscowo jest gmina ostatniego miejsca zameldowania tej osoby na pobyt stały. Stosownie do art. 6 pkt 8 tej ustawy - osobą bezdomną jest osoba niezamieszkująca w lokalu mieszkalnym w rozumieniu przepisów ochronie praw lokatorów i mieszkaniowym zasobie gminy i niezameldowaną na pobyt stały, w rozumieniu przepisów o ewidencji ludności i dowodach osobistych, a także osobą niezamieszkująca w lokalu mieszkalnym i zameldowaną na pobyt stały w lokalu, w którym nie ma możliwości zamieszkania.
Miejscem zamieszkania osoby fizycznej zgodnie z art. 25 k.c. jest miejscowość, w której osoba ta przebywa z zamiarem stałego pobytu. Tym samym o miejscu zamieszkania w świetle ww. przepisu decydują dwa czynniki: zewnętrzny (fakt przebywania) i wewnętrzny (zamiar stałego pobytu). Wyrażenie zamiaru stałego pobytu nie wymaga złożenia oświadczenia woli (nie jest czynnością prawną). Wystarczy więc, że zamiar taki wynika z zachowania danej osoby polegającego na ześrodkowaniu swojej aktywności życiowej w określonej miejscowości. Przy czym jednocześnie zauważyć należy, że samo zameldowanie, będące kategorią prawa administracyjnego, nie przesądza o miejscu zamieszkania w rozumieniu prawa cywilnego.