Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Monika Nowicka po rozpoznaniu w dniu 13 października 2016 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej zażalenia H. O. na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 24 maja 2016 r., sygn. akt IV SA/Wa 2237/15 o odmowie zmiany postanowienia Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 12 stycznia 2016 r., sygn. akt IV SA/Wa 2237/15 o odmowie przyznania prawa pomocy w zakresie całkowitym w sprawie skargi G. S., S. S., Ł. S., J. D., K. S., L. S., B. G., H. O. na postanowienie Ministra Infrastruktury i Rozwoju z dnia [...] maja 2015 roku, znak: [...] w przedmiocie odmowy wszczęcia postępowania w sprawie stwierdzenia nieważności decyzji postanawia: uchylić zaskarżone postanowienie i sprawę przekazać Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Warszawie do ponownego rozpoznania.
G. S., S. S., Ł. S., J. D., K. S., L. S., B. G. i H. O. złożyli do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie wnioski o przyznanie im prawa pomocy.
Referendarz sądowy, zarządzeniem z dnia [...] października 2015 r., pozostawił wnioski G. S., S. S., Ł. S., J. D., K.S., L. S., B. G. bez rozpoznania.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, prawomocnym postanowieniem z dnia 12 stycznia 2016 r. odmówił H. O.przyznania prawa pomocy w zakresie całkowitym.
W dniu 9 maja 2016 r. skarżący złożyli kolejne wnioski o przyznanie prawa pomocy w zakresie częściowym obejmującym zwolnienie od kosztów sądowych.
Odmawiając zmiany postanowienia z dnia 12 stycznia 2016 r. - na podstawie art. 165 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2012 r. poz. 270 zezm.); dalej: :p.p.s.a.: - Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie uznał, iż brak było podstaw do wydania odmiennego orzeczenia, wobec niezaistnienia określonych w tym przepisie przesłanek.
W uzasadnieniu orzeczenia Sąd Wojewódzki wskazywał, że przedmiotowy wniosek o przyznanie prawa pomocy zawiera tożsame oświadczenia, co we wniosku o przyznanie prawa pomocy złożonym w Sądzie w dniu 30 września 2015 r. Dodatkowo, we wniosku z dnia 9 maja 2016r., podnoszono, iż przed Sądem Okręgowym w S. toczą się postępowania o odszkodowania i w związku z tym skarżący ponoszą znaczne koszty na opłaty sądowe oraz na bieżącą pomoc prawną. Skarżący nie byli jednak w stanie udokumentować poniesionych wydatków. Poza tym skarżąca H. O.podała, że utrzymuje się z dochodów męża W. O., nie uzyskuje świadczenia emerytalnego z KRUS. Wywłaszczona nieruchomość stanowi majątek osobisty skarżącej H. O .
Powyższe stwierdzenia - zdaniem Sądu Wojewódzkiego - stanowiły zatem powtórzenie argumentacji przedstawionej w postępowaniu zainicjowanym pierwszym wnioskiem o przyznanie prawa pomocy i nie wskazywały na okoliczności, pozwalające na zmianę prawomocnego orzeczenia w przedmiocie prawa pomocy. Sąd nie miał więc możliwości dokonania oceny, czy sytuacja materialna skarżącej uległa zmianie w sposób uzasadniający zmianę prawomocnego postanowienia Sądu z dnia 12 stycznia 2016r.
H.O., w złożonym zażaleniu, zaskarżając powyższe postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie w całości i wnosząc o jego uchylenie, zakwestionowała jego prawidłowość.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Zażalenie zasługuje na uwzględnienie.
Należy bowiem wskazać, iż Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, postanowieniem z dnia 12 stycznia 2016 r. odmówił przyznania prawa pomocy w zakresie całkowitym tylko H. O. Wnioski pozostałych skarżących w tym przedmiocie zostały, na mocy zarządzenia referendarza sądowego z dnia 7 października 2015 r., pozostawione bez rozpoznania.
W sytuacji zatem, gdy skarżący ponownie złożyli wnioski o przyznanie prawa pomocy, to twierdzenie, iż w istocie stanowiły one żądanie zmiany postanowienia w przedmiocie odmowy przyznania H. O. prawa pomocy było nieprawidłowe. W tych kategoriach mógł bowiem być uwzględniony jedynie wniosek tej skarżącej. Wnioski pozostałych skarżących nie mogły natomiast zostać uznane za wnioski o zmianę ww. orzeczenia z dnia 12 stycznia 2016 r., gdyż orzeczenie to ich nie dotyczyło. Z treści wniosków wynika zaś, iż zawierają żądanie przyznania prawa pomocy, które względem skarżących nie zostało jeszcze merytorycznie rozpoznane.
W związku z powyższym, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, będzie zobligowany ustalić, który z wniosków może zostać zakwalifikowany jako wniosek zawierający żądanie zmiany postanowienia Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 12 stycznia 2016 r., a który powinien zostać merytorycznie rozpoznany (po spełnieniu warunków formalnych) jako żądanie przyznania prawa pomocy. Następnie zaś, po odpowiednim zakwalifikowaniu ww. wniosków, nada im właściwy bieg.
Mając powyższe na uwadze, Naczelny Sąd Administracyjny, na podstawie art. 185 § 1 z związku z art. 197 § 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2016 r. poz. 718), orzekł jak w sentencji.