Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Maria Wiśniewska po rozpoznaniu w dniu 16 stycznia 2008 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej zażalenia J. H. na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie z dnia 30 października 2007 r., sygn. akt III SA/Lu 497/07 o pozostawieniu bez rozpoznania wniosku skarżącego o przyznanie prawa pomocy w zakresie całkowitym w sprawie ze skargi J. H. na decyzję Wojewody L. z dnia [...] nr [...] w przedmiocie stwierdzenia niedopuszczalności zażalenia ze względu na brak przedmiotu zaskarżenia postanawia: oddalić zażalenie
Postanowieniem z dnia 30 października 2007 r., sygn. akt III SA/Lu 497/07 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie pozostawił wniosek skarżącego J. H. o przyznanie prawa pomocy w zakresie całkowitym bez rozpoznania.
W uzasadnieniu postanowienia Sąd stwierdził, że zgodnie z art. 252 § 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sadami administracyjnymi (Dz.U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.; zwane dalej P.p.s.a.), wniosek o przyznanie prawa pomocy należy złożyć na urzędowym formularzu według ustalonego wzoru. Zarządzeniem Przewodniczącego z dnia 25 września 2007 r. wezwano skarżącego do nadesłania wypełnionego wniosku "PPF", załączając go do pisma sądowego z pouczeniem, że jeżeli wniosek nie zostanie złożony na urzędowym formularzu w terminie 7 dni, to zostanie pozostawiony bez rozpoznania. Przedmiotowa przesyłka z odpisem wezwania dla skarżącego była dwukrotnie awizowana: 2 i 10 października 2007 r., wobec powyższego siedmiodniowy termin, liczony od ostatniego dnia do odbioru przesyłki, upłynął bezskutecznie w dniu 24 października 2007 r. Skarżący J. H. nie złożył wniosku na urzędowym formularzu, co zdaniem Sądu, skutkowało pozostawienie go bez rozpoznania na podstawie art. 252 w zw. z art. 257 P.p.s.a.
Skarżący J. H. na wskazane postanowienie wniósł zażalenie do Naczelnego Sądu Administracyjnego, zarzucając, że przebywał na leczeniu szpitalnym w dniach od 3 września do 25 października 2007 r. i dlatego nie mógł odebrać skierowanego do niego pisma sądowego. Dlatego też domaga się uchylenia zaskarżonego postanowienia.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Zażalenie nie zasługuje na uwzględnienie.
Przepis art. 252 § 2 P.p.s.a. nie przewiduje innej formy składania wniosku o przyznanie prawa pomocy niż na urzędowym formularzu według ustalonego wzoru. Wniosek o przyznanie prawa pomocy, który nie został złożony na urzędowym formularzu, pozostawia się bez rozpoznania - art. 257 P.p.s.a. Można go pozostawić bez rozpoznania jednak dopiero po wezwaniu wnioskodawcy do złożenia go na urzędowym formularzu w wyznaczonym przez sąd terminie i po jednoczesnym doręczeniu wnioskodawcy formularza.
W niniejszej sprawie Sąd pierwszej instancji prawidłowo przyjął na podstawie art. 73 P.p.s.a., że pismo wzywające skarżącego do złożenia wniosku na urzędowym formularzu zostało mu skutecznie doręczone po dwukrotnym awizowaniu przesyłki. Procesowy skutek prawny doręczenia pisma powstał z upływem ostatniego dnia okresu, na jaki pismo pozostawiono w placówce pocztowej.
Trafnie więc Sąd pierwszej instancji przyjął, że wniosek o przyznanie prawa pomocy nie odpowiadający wymaganiom formalnym należy pozostawić bez rozpoznania.
Dodatkowo tylko należy zauważyć, że nie ma przeszkód procesowych, aby skarżący złożył kolejny wniosek o przyznanie prawa pomocy, tym razem na urzędowym formularzu.
W tym stanie rzeczy, skoro zażalenie nie ma usprawiedliwionych podstaw, Naczelny Sąd Administracyjny na mocy art. 184 P.p.s.a. w zw. z art. 197 § 2 P.p.s.a. orzekł, jak w sentencji