Dnia 13 stycznia 2011 roku Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Jerzy Bujko, po rozpoznaniu w dniu 13 stycznia 2011 roku na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej zażalenia W.W. na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Opolu z dnia 13 grudnia 2010 roku, sygn. akt II SA/Op 353/10 o odrzuceniu zażalenia W.W. w sprawie ze skargi W.W. na postępowanie Burmistrza Głuchołaz w przedmiocie sfałszowania dokumentacji technicznej postanawia: uchylić zaskarżone postanowienie
Postanowieniem z dnia 13 grudnia 2010 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Opolu odrzucił zażalenie W.W. w sprawie z jej skargi na postępowanie Burmistrza Głuchołaz w przedmiocie sfałszowania dokumentacji technicznej.
W uzasadnieniu Sąd I instancji wskazał, że postanowieniem z dnia 21 września 2010 r. referendarz sądowy ustanowił dla skarżącej radcę prawnego z urzędu i odmówił zwolnienia od kosztów sądowych. Od tego orzeczenia skarżąca pismem z dnia 4 października 2010 r. wniosła sprzeciw.
Pismem z dnia 19 października 2010 r. ustanowiony z urzędu pełnomocnik skarżącej zawiadomił Sąd I instancji o stwierdzeniu braku podstaw do wniesienia skargi kasacyjnej od postanowienia Sądu z dnia 26 lipca 2010 r., załączając opinię prawną w tym zakresie.
Postanowieniem z dnia 25 października 2010 r. Sąd zwolnił skarżącą od kosztów sądowych i ustanowił dla niej radcę prawnego.
Pismem z dnia 2 listopada 2010 r., skarżąca wniosła zażalenie, w którym wskazała na postanowienie referendarza sądowego z dnia 21 września 2010 r. oraz postanowienie Sądu z dnia 26 lipca 2010 r. o odrzuceniu skargi.
Skarżąca została wezwana do uzupełnienia braku formalnego zażalenia, polegającego na wskazaniu zaskarżonego postanowienia. Odpowiadając na wezwanie skarżąca podała jedynie, że "usunięcie braków zażalenia dotyczy daty z dnia 2 listopada 2010 r.". W ocenie Sądu I instancji takie wyjaśnienie skarżącej nie można uznać za wykonanie wezwania. Nawet gdyby przyjąć, że zażalenie skarżącej dotyczyło wskazanego przez nią w piśmie z dnia 2 listopada 2010 r. postanowienia referendarza sądowego z dnia 21 września 2010 r. to uznać by należało, iż zażalenie takie jest niedopuszczalne.
Zażalenie na powyższe postanowienie wniosła skarżąca.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Zażalenie zasługuje na uwzględnienie.
Stosownie do treści art. 244 § 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sadami administracyjnymi (Dz.U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.) - zwanej dalej p.p.s.a. ustanowienie adwokata, radcy prawnego, doradcy podatkowego lub rzecznika patentowego w ramach prawa pomocy jest równoznaczne z udzieleniem pełnomocnictwa. Z kolei zgodnie z treścią art. 67 § 5 p.p.s.a. jeżeli ustanowiono pełnomocnika lub osobę upoważnioną do odbioru pism w postępowaniu sądowym, doręczenia należy dokonać tym osobom. Nie ulega wątpliwości, że w niniejszej sprawie skarżącej ustanowiono pełnomocnika z urzędu, którego wyznaczyła właściwa okręgowa izba radców prawnych. Złożenie opinii o braku podstaw do złożenia skargi kasacyjnej nie oznacza wygaśnięcia powstającego z mocy prawa pełnomocnictwa i dalsze pisma w sprawie powinny być również doręczane na ręce pełnomocnika, a nie, jak to miało miejsce w niniejszej sprawie, na adres skarżącej. W aktach sprawy brak jest również wypowiedzenia pełnomocnictwa przez pełnomocnika. Okoliczności te mają szczególne znaczenie, bowiem analiza pism skarżącej prowadzi do wniosku, że nie radzi sobie ona w postępowaniu, jest osobą nieporadną. Większość składanych pism, w tym pismo, które Sąd I instancji potraktował jako sprzeciw od postanowienia referendarza sądowego, nie wskazywało konkretnie żądań strony, jednak tylko w przypadku zażalenia odrzuconego zaskarżonym postanowieniem, Sąd I instancji uznał, że wymaga ono sprecyzowania. Złożona przez skarżącą odpowiedź świadczy, że wezwanie nie zostało przez nią zrozumiane. Sytuacji takiej pozwoliłoby uniknąć prawidłowe doręczenie wezwania na adres wyznaczonego pełnomocnika
Mając powyższe na uwadze, na podstawie art. 185 § 1 w związku z art. 197 § 2 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, Naczelny Sąd Administracyjny orzekł jak w postanowieniu.