W klauzuli "należytej staranności", która jest punktem odniesienia dla oceny braku winy, o którym mowa w art. 86 § 1 p.p.s.a. niewątpliwie mieści się zastosowanie się do udzielanych przez Sąd pouczeń. Podkreślić należy, że skarżąca została pouczona o warunkach uzyskania uzasadnienia wyroku dwukrotnie. Po raz pierwszy przy doręczeniu zawiadomienia o rozprawie (pkt 2 pouczenia) w dniu 4 czerwca 2018 r. oraz podczas rozprawy, na której była obecna, co wynika z treści protokołu rozprawy. Argument skarżącej, że skoro jej skarga została oddalona, to logicznym jest, jaka była jej intencja podczas składania wniosku o "doręczenie wyroku z klauzulą prawomocności" nie mógł być skutecznym argumentem zażalenia. Sąd nie mógł bowiem odczytać tak jasno i wyraźnie sformułowanego wniosku w inny sposób, dorozumiewając, że skarżąca rozważa ewentualność zaskarżenia wyroku i w rzeczywistości domaga się sporządzenia uzasadnienia wyroku. Skarżąca nie zaprzeczyła, że posiadała wiedzę o konieczności złożenia wniosku o określonej treści, a braku winy w uchybieniu terminu do złożenia wniosku o sporządzenie uzasadnienia wyroku upatruje w nieprecyzyjnym sformułowaniu wniosku. Wyjaśnić należy, że okoliczność ta w świetle powyższych wyjaśnień dotyczących przyjmowanego rozumienia pojęcia braku winy w uchybieniu terminu do dokonania danej czynności procesowej, nie mogła być uznana za uzasadniającą przywrócenie terminu. Skarżąca miała wiedzę o niezbędności wystąpienia z wnioskiem o sporządzenie uzasadnienia rozstrzygnięcia celem jego ewentualnego zakwestionowania skargą kasacyjną i z możliwości tej nie skorzystała. Naczelny Sąd Administracyjny nie neguje, że przyczyną braku złożenia wniosku o sporządzenie uzasadnienia wyroku mogła być niefrasobliwość skarżącej i brak świadomości, że uzasadnienie wyroku sporządza się na wniosek, który nie jest wnioskiem tożsamym z wnioskiem o doręczenie wyroku. Okoliczność ta nie świadczy jednak o braku winy skarżącej, która w postępowaniu tym występowała osobiście, a więc nie skorzystała z możliwości udzielenia pełnomocnictwa profesjonalnemu podmiotowi ani nie składała wniosku o przyznanie prawa pomocy w zakresie ustanowienia pełnomocnika z urzędu.
Z powyższych przyczyn Naczelny Sąd Administracyjny w oparciu o art. 184 w zw. z art. 197 § 2 p.p.s.a. orzekł, jak w sentencji postanowienia.