Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Elżbieta Kremer po rozpoznaniu w dniu 8 listopada 2018 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej zażalenia E. N. na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 27 sierpnia 2018 r., sygn. akt IV SA/Wa 2155/18 o odmowie przyznania prawa pomocy w sprawie ze skargi E. N. na decyzję Ministra Inwestycji i Rozwoju z dnia [...] maja 2018 r. nr [...] w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji postanawia: oddalić zażalenie.
Postanowieniem z dnia 27 sierpnia 2018 r., sygn. akt IV SA/Wa 2155/18 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, po rozpoznaniu wniosku E. N., odmówił przyznania prawa pomocy.
W uzasadnieniu Sąd I instancji wskazał, że skarżąca wniosła do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie skargę na decyzję Ministra Inwestycji i Rozwoju z dnia [...] maja 2018 r. nr [...] w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji dotyczącej działki nr [...] o pow. [...]m2 położonej w Częstochowie przy ul. [...].
W skardze zawarty został wniosek o przyznanie prawa pomocy.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie odmawiając przyznania prawa pomocy powołał się m.in. na treść art. 247 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi i wskazał, że w sprawie zachodzi przesłanka oczywistej bezzasadności skargi z uwagi na wniesienie jej z uchybieniem ustawowego terminu.
Jak bowiem wynika z akt sprawy zaskarżona decyzja została doręczona pełnomocnikowi skarżącej w dniu 25 maja 2018 r. Trzydziestodniowy termin do wniesienia skargi przypadał na dzień 24 czerwca 2018 r., tj. dzień tygodnia przypadający na niedzielę. Jednakże uwzględniając brzmienie art. 83 § 2 powołanej ustawy, w świetle którego, jeżeli ostatni dzień terminu przypada na sobotę lub dzień ustawowo wolny od pracy, za ostatni dzień terminu uważa się następny dzień po dniu lub dniach wolnych od pracy. Zatem ostatni dzień trzydziestodniowego terminu do wniesienia skargi upływał w dniu 25 czerwca 2018 r. Skarżąca wniosła skargę wprawdzie w dniu 20 czerwca 2018 r., czyli w terminie otwartym do jej wniesienia, jednak pomimo prawidłowego pouczenia zawartego w zaskarżonej decyzji, skierowała ją do Prezesa Rady Ministrów. Kancelaria Prezesa Rady Ministrów przy piśmie z dnia 6 lipca 2018 r. przekazała ją do organu właściwego. Pismo to wraz ze skargą wpłynęło do właściwego organu, tj. Ministra Inwestycji i Rozwoju w dniu 10 lipca 2018 r.
Okoliczność ta, zdaniem Sądu, dowodzi, że skarga została wniesiona do Ministra Inwestycji i Rozwoju z uchybieniem trzydziestodniowego terminu, przewidzianego do jej wniesienia, co skutkuje odrzuceniem skargi.
Zażalenie na powyższe postanowienie wniosła E. N., wskazując że zarzut wniesienia skargi do niewłaściwego podmiotu jest nietrafny.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje: zażalenie nie zasługuje na uwzględnienie.
Stosownie do treści art. 247 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2018 r., poz. 1302), dalej powoływanej jako "P.p.s.a.", prawo pomocy nie przysługuje stronie w razie oczywistej bezzasadności jej skargi.
Zgodnie z utrwalonym w orzecznictwie i doktrynie poglądem, skarga jest oczywiście bezzasadna wtedy, gdy bez potrzeby głębszej analizy prawnej nie ulega wątpliwości, że nie może ona zostać uwzględniona. Chodzi więc o sytuację, w której obowiązujące prawo jasno i jednoznacznie wyklucza możliwość uwzględnienia żądania skarżącego (por. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Komentarz., J. P. Tarno, Wydawnictwo Prawnicze LexisNexis, Warszawa 2004 r., str. 320-321; postanowienie Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 19 sierpnia 2009 r., sygn. akt I OZ 788/09, dostępne w bazie orzeczeń sądów administracyjnych http://orzeczenia.nsa.gov.pl). W szczególności dotyczy to sytuacji, w której skarga kwalifikuje się do odrzucenia na podstawie art. 58 § 1 P.p.s.a. Stwierdzenie przez Sąd oczywistej bezzasadności skargi wyklucza możliwość merytorycznego rozpoznania wniosku o przyznanie prawa pomocy. W konsekwencji, nawet w przypadku gdy sytuacja materialna strony uzasadniałaby uwzględnienie wniosku, to oczywista bezzasadność skargi skutkuje odmową przyznania prawa pomocy.