Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Elżbieta Kremer po rozpoznaniu w dniu 16 września 2015 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej zażalenia H.R. na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku z dnia 25 czerwca 2015 r., sygn. akt III SA/Gd 484/15 o odmowie wstrzymania wykonania zaskarżonej decyzji w sprawie ze skargi H. R. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Gdańsku z dnia [...] marca 2015 r., sygn. akt [...] w przedmiocie zatrzymania prawa jazdy postanawia: oddalić zażalenie.
H. R. zaskarżył do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Gdańsku z dnia [...] marca 2015r., sygn. akt [...] utrzymującą w mocy decyzję Starosty [...] z dnia [...] listopada 2013 r., którą organ orzekł o zatrzymaniu H. R. prawo jazdy kat. [...] wydane dnia [...] października 2003 r. przez Starostę [...]. W skardze skarżący zawarł wniosek o wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji. Wskazał przy tym na treść art. 61 § 2 pkt 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku zaskarżonym postanowieniem odmówił wstrzymania wykonania zaskarżonej decyzji ze względu na brak uzasadnienia wniosku.
Od tego postanowienia skarżący złożył zażalenie, wnosząc o jego uchylenie i wstrzymanie wykonania decyzji. Zarzucił naruszenie art. 61 § 3 p.p.s.a. poprzez odmowę wstrzymania wykonania decyzji, pomimo że w sytuacji skarżącego zachodzi niebezpieczeństwo wyrządzenia znacznej szkody. Wskazał w uzasadnieniu na swoją sytuację życiową. Stwierdził, że w związku z licznymi schorzeniami samochód umożliwia mu funkcjonowanie. Dojeżdża do Gdańska do lekarzy i na rehabilitację i bez środka transportu byłby unieruchomiony. Wykonanie decyzji spowoduje niebezpieczeństwo wyrządzenia znacznej szkody i nieodwracalne skutki - brak możliwości kontynuowania leczenia i rehabilitacji.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Zażalenie nie może zostać uwzględnione.
Przede wszystkim wskazać należy, że zgodnie z art. 61 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm., dalej: p.p.s.a.) sąd może na wniosek skarżącego wstrzymać w całości lub w części wykonanie zaskarżonego aktu lub czynności, o których mowa w § 1, jeśli w wyniku ich wykonania zachodzi niebezpieczeństwo wyrządzenia znacznej szkody lub trudnych do odwrócenia skutków, z wyjątkiem przepisów prawa miejscowego, które weszły w życie, chyba że ustawa szczególna wyłącza wstrzymanie ich wykonania. Wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji jest instytucją wyjątkową i jako taka powinna być ona stosowana ściśle, stosownie do spełnienia określonych przesłanek. Wykazanie zaistnienia przynajmniej jednej ze wskazanych w tym przepisie przesłanek spoczywa na wnioskodawcy. Oznacza to występującą po jego stronie konieczność wskazania konkretnych okoliczności wskazujących na to, że wykonanie decyzji spowoduje w stosunku do strony niebezpieczeństwo wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków i przytoczenia okoliczności uzasadniających to żądanie. Obowiązkiem sądu nie jest natomiast domyślanie się intencji strony, ani orzekanie o wstrzymaniu wykonania decyzji na podstawie całokształtu akt sprawy. To w interesie wnioskującego leży odpowiednie uzasadnienie składanego wniosku. Tymczasem strona skarżąca nie wskazała jakichkolwiek powodów przemawiających za udzieleniem jej ochrony tymczasowej - jej wniosek nie zawiera bowiem nawet szczątkowego uzasadnienia. Zasadnie zatem sąd odmówił uwzględnienia wniosku.