Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Jolanta Rudnicka po rozpoznaniu w dniu 18 listopada 2013 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej zażalenia J. S. na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 26 września 2013 r., sygn. akt I SA/Wa 2101/13 odmawiające wstrzymania wykonania zaskarżonej decyzji w sprawie ze skargi J. S. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w W. z dnia [...] lipca 2013 r. nr [...] w przedmiocie ustalenia opłaty adiacenckiej postanawia: oddalić zażalenie.
W dniu 1 sierpnia 2013 r. J. S. wniósł, za pośrednictwem organu, do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie skargę na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w W. z dnia [...] lipca 2013 r. nr [...] utrzymującą w mocy decyzję Burmistrza Miasta K. z dnia [...] lutego 2013 r. nr [...] w przedmiocie ustalenia opłaty adiacenckiej z tytułu wzrostu wartości nieruchomości na skutek jej podziału. Jednocześnie skarżący zawarł w skardze wniosek o wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji, wskazując, że zaskarżona decyzja wydana została z naruszeniem prawa.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie postanowieniem z dnia 23 września 2013 r. sygn. akt I SA/Wa 2101/13 odmówił wstrzymania wykonania zaskarżonej decyzji, podnosząc, że skarżący nie uzasadnił przedmiotowego wniosku, a zatem nie wykazał, iż spełniona została którakolwiek z przesłanek wymienionych w art. 61 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. z 2012 r. poz. 270 ze zm.), powoływanej dalej jako p.p.s.a. Nie można bowiem przyjąć zdaniem Sądu, że w sytuacji, gdy skarżący nie wskazuje we wniosku ani na niebezpieczeństwo wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków, ani tych przesłanek w ogóle nie uzasadnia, to obowiązkiem sądu jest poszukiwanie tych okoliczności.
Zażalenie na powyższe postanowienie wniósł J. S.. W uzasadnieniu zażalenia skarżący wskazał na nieprawidłowości, jakie w jego ocenie zawiera sporządzony w sprawie operat szacunkowy. Podniósł również, że niemożliwym dla niego do odwrócenia skutkiem byłaby sprzedaż spornej działki w celu pokrycia kosztów ustalonej opłaty adiacenckiej.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Zażalenie nie jest zasadne.
Na podstawie art. 61 § 3 p.p.s.a. sąd może wydać postanowienie o wstrzymaniu wykonania zaskarżanego aktu, jeżeli zachodzi niebezpieczeństwo wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków. Obowiązek wykazania, że zachodzą warunki uzasadniające wstrzymanie wykonania określonego aktu ciąży na stronie składającej wniosek w trybie powołanego przepisu. Uzasadnienie wniosku powinno zaś odnosić się do konkretnych okoliczności. Nie jest wystarczające powtórzenie we wniosku treści przepisu. Rzeczą Sądu jest zbadanie, czy argumenty przedstawione przez stronę przemawiają - lub nie - za wydaniem postanowienia o wstrzymaniu wykonania zaskarżonego aktu. Przy takim badaniu wniosku i argumentów strony Sąd może dodatkowo rozważyć z urzędu, czy nie zachodzą inne okoliczności uzasadniające wniosek. Brak uzasadnienia wniosku uniemożliwia zatem jego merytoryczną ocenę (por. niepubl. postanowienia Naczelnego Sądu Administracyjnego: z dnia 16 kwietnia 2004 r., sygn. akt OZ 22/04; z dnia 20 lipca 2004 roku, sygn. akt OZ 214/04; z dnia 19 października 2010 r., sygn. akt II OZ 905/12; z dnia 6 czerwca 2013 r., sygn. akt II OZ 408/13).
W rozpoznawanej sprawie skarżący składając wniosek w żaden sposób nie wykazał istnienia przesłanek wstrzymania wykonania zaskarżonej decyzji. Sąd pierwszej instancji nie miał zatem możliwości oceny czy wykonanie wskazanej decyzji może skutkować niebezpieczeństwem wyrządzenia znacznej szkody lub spowodować trudne do odwrócenia skutki. Uzasadnienia wniosku nie może zaś stanowić stwierdzenie, że zaskarżona decyzja została wydana z naruszeniem prawa. Zarzut wydania decyzji z naruszeniem prawa (jak i podnoszony w zażaleniu zarzut co do prawidłowości sporządzonego operatu szacunkowego) odnosi się w istocie do meritum sprawy, jakim jest ocena legalności zaskarżonej decyzji. Kwestie te staną się przedmiotem oceny Sądu rozpoznającego niniejszą skargę. Powyższe okoliczności nie są zaś wystarczające do udzielenia ochrony tymczasowej w trybie art. 61 § 3 p.p.s.a.
Wobec braku uprawdopodobnienia przez skarżącego zaistnienia przesłanek o których mowa w art. 61 § 3 p.p.s.a., Sąd pierwszej instancji zasadnie przyjął, że wniosek nie zasługiwał na uwzględnienie. Zaskarżone postanowienie oddalające przedmiotowy wniosek odpowiada zatem prawu.
Zamierzonego skutku nie mogły natomiast odnieść zawarte w zażaleniu argumenty przemawiające, w ocenie skarżącego, za wstrzymaniem wykonania zaskarżonej decyzji. Wskazać bowiem trzeba, że przytoczenie okoliczności pozwalających sądowi na dokonanie oceny, czy spełnione są przesłanki uzasadniające wstrzymanie zaskarżonego aktu dopiero w zażaleniu na postanowienie sądu pierwszej instancji oddalające wniosek o udzielenie ochrony tymczasowej, nie uzasadnia uwzględnienia zażalenia - w przypadku spełnienia tych przesłanek - jeżeli sądowi pierwszej instancji nie można zarzucić naruszenia prawa (zob. J. P. Tarno, Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, Komentarz, Wyd. Prawnicze Lexis Nexis, Warszawa 2006, s. 191).
Z powyższych względów, Naczelny Sąd Administracyjny na podstawie art. 184 w zw. z art. 197 § 2 p.p.s.a., postanowił jak w sentencji.