Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Anna Łukaszewska - Macioch po rozpoznaniu w dniu 22 lutego 2012 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnadministracyjnej zażalenia Z. W. na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie z dnia 28 listopada 2011 r. sygn. akt II SAB/Lu 64/11 odmawiające Z. W. przyznania prawa pomocy w sprawie ze skargi Z. W. na bezczynność Wójta Gminy Niemce w przedmiocie nierozpoznania wniosku z dnia 4 lipca 2011 r. w części dotyczącej przyznania zasiłku okresowego postanawia: oddalić zażalenie.
Zaskarżonym postanowieniem z dnia 28 listopada 2011 r. sygn. akt II SAB/Lu 64/11 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie odmówił Z. W. przyznania prawa pomocy w sprawie z jego skargi wniesionej w dniu 17 października 2011 r. na bezczynność Wójta Gminy Niemce w przedmiocie nierozpoznania wniosku z dnia 4 lipca 2011 r. w części dotyczącej przyznania zasiłku okresowego.
W uzasadnieniu postanowienia Sąd wskazał, że Z. W. w treści ww. skargi zawarł wniosek o przyznanie prawa pomocy przez ustanowienie profesjonalnego pełnomocnika.
Zarządzeniem z dnia 21 listopada 2011 r. skarga na bezczynność organu administracji w części dotyczącej przyznania zasiłku celowego na zakup opału została wyłączona do odrębnego postępowania (sygn. akt II SAB/Lu 61/11).
Omawiając zaskarżonym postanowieniem przyznania prawa pomocy Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie powołał się na treść art. 247 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.), dalej "P.p.s.a." który stanowi, że prawo pomocy nie przysługuje stronie w razie oczywistej bezzasadności jej skargi. Sąd wskazał, że przedmiotem skargi jest zarzut bezczynności Wójta Gminy Niemce polegającej na niezałatwieniu wniosku Z. W. z dnia 4 lipca 2011 r. w części dotyczącej przyznania zasiłku okresowego na opłacenie pomocy osób drugich. Tymczasem, jak wynika z akt sprawy o sygnaturze II SAB/Lu 61/11, w dniu 21 września 2011 r. Z. W. wniósł już do Sądu skargę na bezczynność Wójta Gminy Niemce w tym samym przedmiocie. W sprawie tej referendarz sądowy WSA w Lublinie postanowieniem z dnia 9 listopada 2011 r. przyznał skarżącemu prawo pomocy w zakresie częściowym, poprzez ustanowienie adwokata. Sprawa ta jest w toku, co oznacza, iż skarga złożona w niniejszej sprawie winna być odrzucona na podstawie art. 58 § 1 pkt 4 P.p.s.a.
Zażalenie na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego złożył Z. W. wnosząc o zmianę lub uchylenie zaskarżonego postanowienia.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Zażalenie nie zasługuje na uwzględnienie.
Jak stanowi art. 247 P.p.s.a. prawo pomocy nie przysługuje w razie oczywistej bezzasadności skargi. Przyznanie prawa pomocy nawet w takich sytuacjach, w których zachodzą ku temu przesłanki związane z trudną sytuacją materialną strony, jest niedopuszczalne jeżeli zachodzi oczywista bezzasadność skargi. W orzecznictwie i piśmiennictwie przyjmuje się, iż skarga jest oczywiście bezzasadna, jeżeli bez głębszej analizy prawnej "na pierwszy rzut oka" nie ulega wątpliwości, że nie może zostać uwzględniona. Przepis art. 247 P.p.s.a. znajduje zastosowanie przede wszystkim w sytuacjach, w których skarga kwalifikuje się do odrzucenia na postawie art. 58 § 1 P.p.s.a. (B. Dauter, B. Gruszczyński, A. Kabat, M. Niezgódka-Medek: Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Komentarz, Zakamycze, 2005), to znaczy jeżeli skarga jest niedopuszczalna.
W świetle powyższych rozważań należy podkreślić, że z akt niniejszej sprawy wynika, iż w tym samym przedmiocie zawisła sprawa ze skargi Z. W. przed Wojewódzkim Sądem Administracyjnym w Lublinie pod sygnaturą II SAB/Lu 61/11. Zasadne było więc stanowisko Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego co do oczywistej bezzasadności skargi Z. W. wniesionej w dniu 17 października 2011 r., a postanowienie odmawiające przyznania stronie prawa pomocy, z uwagi na spełnienie przesłanki wskazanej w art. 247 ustawy P.p.s.a., w pełni odpowiada prawu.
Mając powyższe na uwadze Naczelny Sąd Administracyjny, na podstawie art. 184 w zw. z art. 197 § 2 P.p.s.a., orzekł jak w sentencji postanowienia.