Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Monika Nowicka po rozpoznaniu w dniu 17 stycznia 2014 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej zażalenia A. W. i J. S. na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie z dnia 10 października 2013 r., sygn. akt II SA/Lu 426/13 w przedmiocie zawieszenia postępowania sądowego w sprawie ze skargi A. W. i J. S. na decyzję Kolegium Odwoławczego przy Z. z dnia [...] listopada 1992 r., Nr [...] w przedmiocie stwierdzenia nieważności decyzji wydanej z upoważnienia Prezydenta Miasta Z. z dnia [...] czerwca 1976 r. postanawia: uchylić zaskarżone postanowienie.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie - na podstawie art. 125 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jedn. Dz. U. z 2012r., poz. 270 ze zm.) dalej "P.p.s.a" - postanowieniem z dnia 10 października 2013 r. zawiesił postępowanie sądowe w sprawie ze skargi A. W. i J. S. na decyzję Kolegium Odwoławczego przy Z. z dnia [...]listopada 1992 r., dotyczącą odmowy stwierdzenia nieważności decyzji z dnia [...] czerwca 1976 r.
Zdaniem Sądu Wojewódzkiego, za zawieszeniem ww. postępowania przemawiała okoliczność, że Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie postanowieniem z dnia 18 września 2013 r., sygn. akt I SA/Wa 204/12 przedstawił Trybunałowi Konstytucyjnemu pytanie prawne: "czy art. 156 § 2 K.p.a. w zakresie w jakim z uwagi na znaczny upływ czasu od dnia doręczenia lub ogłoszenia decyzji na podstawie, której strona nabyła prawo lub ekspektatywę prawa, nie wyłącza dopuszczalności stwierdzenia jej nieważności z przyczyny określonej w art. 156 § 2 k.p.a. jest zgodny z art. 2 Konstytucji Rzeczpospolitej Polskiej oraz art. 1 Protokołu Nr 1 do Konwencji o Ochronie Praw Człowieka i Podstawowych Wolności". Biorąc zatem pod uwagę przedmiot zaskarżenia w niniejszej sprawie, Sąd Wojewódzki uznał, że rozstrzygnięcie powyższego zagadnienia będzie miało wpływ na wynik toczącego się postępowania.
Sąd Wojewódzki zwrócił ponadto uwagę, że ekonomia procesowa, a także względy sprawiedliwości przemawiały za potrzebą zawieszenia postępowania w razie badania przez Trybunał Konstytucyjny kwestii zgodności z Konstytucją lub aktami wyższego rzędu aktu normatywnego, które stanowić może podstawę do wydania orzeczenia w zakresie objętym roszczeniami skarżących. Ponadto celowość zawieszenia postępowania sądowoadministracyjnego została przeanalizowana z punktu widzenia wystąpienia w przyszłości przesłanek do wznowienia postępowania administracyjnego, zakończonego zaskarżoną decyzją (art. 145a k.p.a.), jak i przesłanek do wznowienia postępowania sądowoadministracyjnego (art. 272 p.p.s.a.) na skutek rozstrzygnięcia wydanego w innym toczącym się postępowaniu.
A. W. i J. S., w złożonym na powyższe postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie zażaleniu, wnosząc o jego uchylenie i przekazanie sprawy temu Sądowi do ponownego rozpoznania, zakwestionowali jego prawidłowość.
Podnoszone przez skarżących zarzuty w istocie sprowadzały się do twierdzenia, iż skierowanie do Trybunału Konstytucyjnego powyższego pytania prawnego nie miało wpływu na zawieszone postępowanie i brak było podstaw uzasadniających wydanie zaskarżonego rozstrzygnięcia, skoro istniały inne niż wymienione w powołanym pytaniu przesłanki uzasadniające stwierdzenie nieważności kontrolowanej przez Kolegium Odwoławcze przy Z. decyzji.
Zdaniem skarżących, jeżeli zostanie wypełniona chociażby jedna z przesłanek wymienionych w punktach 2, 5, lub 6 art. 156 § 1 k.p.a. wówczas należy stwierdzić nieważność takiej decyzji bez względu na to, kiedy ona została wydana. Skarżący wskazywali, iż decyzja z dnia [...] czerwca 1976 r. została wydana w stosunku do osoby zmarłej. Powoływana decyzja jest zatem obarczona szeregiem wad, o których mowa w art. 156 § 1 pkt 2, i 5 k.p.a., albowiem została skierowana do osoby niebędącej stroną w sprawie, była niewykonalna w dniu jej wydania i jej niewykonalność miała charakter trwały. Istnieją zatem inne, niż opisana w pkt. 2 art. 156 § 1 k.p.a. wady, które mogły stanowić podstawę stwierdzenia jej nieważności. Kodeks postępowania administracyjnego nie przewiduje przy tym terminu przedawnienia w stosunku do podstawy wymienionej w art. 156 § 1 pkt 5. Bez względu zatem na czas w jakim została wydana decyzja wypełniająca w/w przesłankę, należało przyjąć, że jest ona nieważna. Wskazany przepis mógł przy tym stanowić samodzielną podstawę stwierdzenia tej okoliczności. Podkreślano także, że ww. akt nie wywołał nieodwracalnych skutków prawnych.