Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Roman Ciąglewicz /spr./ po rozpoznaniu w dniu 22 listopada 2016 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej zażalenia Dyrektora Biblioteki Publicznej w K. na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie z dnia 11 marca 2016 r., sygn. akt II SAB/Kr 199/15 o odrzuceniu skargi kasacyjnej od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie z dnia 22 grudnia 2015 r. sygn. akt II SAB/Kr 199/15 w sprawie ze skargi Z. J. na bezczynność Dyrektora Biblioteki Publicznej w K. w przedmiocie udzielenia informacji publicznej postanawia: oddalić zażalenie.
Postanowieniem z dnia 11 marca 2016 r., sygn. akt II SAB/Kr 199/15 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie odrzucił skargę kasacyjną Dyrektora Biblioteki Publicznej w K. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie z dnia 22 grudnia 2015 r. sygn. akt II SAB/Kr 199/15 oraz orzekł o zwrocie wpisu od skargi kasacyjnej.
Sąd wskazał, że w dniu 16 lutego 2016 r. Dyrektor Biblioteki Publicznej w K., reprezentowana przez profesjonalnego pełnomocnika, wniosła skargę kasacyjną od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie z dnia 22 grudnia 2015 r. sygn. akt II SAB/Kr 199/15.
Zarządzeniem z dnia 17 lutego 2016 r. Sąd wezwał skarżącą kasacyjnie do usunięcia braków formalnych skargi kasacyjnej poprzez złożenie pełnomocnictwa procesowego oraz złożenie wniosku o rozpoznanie skargi kasacyjnej na rozprawie lub oświadczenia o zrzeczeniu się rozprawy, w terminie 7 dni pod rygorem odrzucenia skargi kasacyjnej. W dniu 1 marca 2016 r. Dyrektor Biblioteki Publicznej w K. złożyła do Sądu pełnomocnictwo udzielone radcy prawnemu, dowód uiszczenia opłaty skarbowej oraz potwierdzenie wniesienia opłaty od skargi kasacyjnej w kwocie 100 zł. Nie złożono jednak wniosku o rozpoznanie skargi kasacyjnej na rozprawie lub oświadczenia o zrzeczeniu się rozprawy.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w przytoczył treść art. 176 § 2 P.p.s.a. i stwierdził, że brak zawarcia w skardze kasacyjnej wymaganego przepisem wniosku o jej rozpoznanie na rozprawie albo oświadczenie o zrzeczeniu się rozprawy jest brakiem formalnym skargi podlegającym uzupełnieniu. Pomimo prawidłowego doręczenia wezwania strona nie uzupełniła tego braku. Dlatego też Sąd, stosownie do art. 178 P.p.s.a., postanowił o odrzuceniu skargi kasacyjnej. O zwrocie wpisu Sąd orzekł na podstawie art. 232 P.p.s.a.
W zażaleniu na powyższe postanowienie Dyrektor Biblioteki Publicznej w K., reprezentowana przez pełnomocnika wniosła o jego uchylenie. Zaskarżonemu postanowieniu zarzuciła naruszenie przepisów postępowania przez dokonanie przez Sąd błędnej wykładni art. 176 P.p.s.a. oraz niewłaściwe zastosowanie art. 178 P.p.s.a.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Zażalenie nie zasługuje na uwzględnienie.
Podkreślenia wymaga, że wymagania formalne, jakim powinna odpowiadać skarga kasacyjna określono w art. 176 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2016 poz. 718 ze zm., dalej: "P.p.s.a."), a wśród nich wymieniono w § 2 wniosek o rozpoznanie skargi kasacyjnej na rozprawie albo oświadczenie o zrzeczeniu się rozprawy. Zaznaczyć należy, że wypowiedzenie się w tym zakresie stanowi warunek formalny skargi kasacyjnej. Jeżeli skarga kasacyjna nie spełnia wymagań przewidzianych w powyższym przepisie, innych niż przytoczenie podstaw kasacyjnych i ich uzasadnienie, przewodniczący wzywa stronę do usunięcia braków w terminie siedmiu dni pod rygorem odrzucenia skargi (art. 177a P.p.s.a.).
W niniejszej sprawie taka sytuacja miała miejsce. Pełnomocnik skarżącej uzupełniając częściowo braki skargi kasacyjnej, nie przedłożył wymaganego oświadczenia w przedmiocie rozpoznania skargi kasacyjnej na rozprawie lub oświadczenia o zrzeczeniu się rozprawy. W tej sytuacji, zgodnie z podanym w zarządzeniu rygorem, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie miał podstawę do odrzucenia skargi kasacyjnej.
W tym stanie rzeczy Naczelny Sąd Administracyjny, na podstawie art. 184 w związku z art. 197 § 1 i 2 P.p.s.a., orzekł jak w sentencji postanowienia.