Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Sędzia NSA Janina Antosiewicz po rozpoznaniu w dniu 28 lutego 2013 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej zażalenia T. W. na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie z dnia 11 stycznia 2013 r., sygn. akt II SAB/Lu 121/12 o oddaleniu wniosku o przyznanie prawa pomocy w sprawie ze skargi T. W. na przewlekłość postępowania Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Lublinie w przedmiocie rozpoznania skargi z dnia 29 maja 2008 r. postanawia: oddalić zażalenie.
Pismem opatrzonym datą 9 listopada 2012 r., złożonym w dniu 30 listopada 2012 r. w Samorządowym Kolegium Odwoławczym w Lublinie, T. W. wniosła skargę na przewlekłość postępowania Samorządowego Kolegium Odwoławczego w przedmiocie rozpoznania jej skargi z dnia 29 maja 2008 r. Jednocześnie T. W. wniosła o ustanowienie dla niej profesjonalnego pełnomocnika.
Postanowieniem z dnia 11 stycznia 2013 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie oddalił wniosek T. W. o przyznanie prawa pomocy na podstawie art. 247 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.). Sąd uznał, że w sprawie niniejszej mamy do czynienia z oczywistą bezzasadnością skargi, gdyż podlegała ona odrzuceniu jako niedopuszczalna z powodu niewątpliwego faktu niewyczerpania przysługującego stronie w postępowaniu administracyjnym środka zaskarżenia.
Na powyższe postanowienie T. W. wniosła zażalenie podnosząc, że w dniu 20 sierpnia 2012 r. złożyła do Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Lublinie wezwanie do usunięcia naruszenia prawa.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Stosownie do art. 247 p.p.s.a. prawo pomocy nie przysługuje stronie w razie oczywistej bezzasadności jej skargi. O oczywistej bezzasadności skargi można mówić, gdy bez potrzeby głębszej analizy prawnej nie ulega najmniejszej wątpliwości, że nie może ona zostać uwzględniona. Może to mieć miejsce także w sytuacji, gdy skarga taka jest niedopuszczalna.
W sprawie niniejszej Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie trafnie uznał, że skarga złożona przez T. W. jest w sposób oczywisty bezzasadna, co skutkuje brakiem możliwości przyznania jej prawa pomocy. Sąd I instancji prawidłowo przyjął bowiem, że skarżąca nie wyczerpała przysługujących jej środków zaskarżenia w postaci wezwania do usunięcia naruszenia prawa, co jest warunkiem dopuszczalności skargi (art. 52 § 1 p.p.s.a.). Natomiast złożone w Samorządowym Kolegium Odwoławczym w Lublinie dnia 20 sierpnia 2012 r. pismo nie spełniało warunków, aby można było go uznać za skuteczne wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, o którym mowa w art. 37 § 1 k.p.a. Wezwanie do jego sprecyzowania pozostało zaś bez odpowiedzi. Ponadto trzeba jeszcze zauważyć, że Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie dwukrotnie oddalał skargę T. W. na bezczynność Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Lublinie w przedmiocie nierozpoznania jej skargi z dnia 29 maja 2008 r. - wyrok z dnia 19 października 2010 r., II SAB/Lu 37/10 i z dnia 23 listopada 2010 r., II SAB/Lu 50/10.
Mając powyższe na uwadze Naczelny Sąd Administracyjny w oparciu o art. 184 w związku z art. 197 § 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jedn. Dz.U. z 2012 r. poz. 270 ze zm.) postanowił zażalenie oddalić.