Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Małgorzata Pocztarek po rozpoznaniu w dniu 10 listopada 2017 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej zażalenia Kancelarii [...] Sp. z o.o. z siedzibą we [...] na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 11 lipca 2017 r., sygn. akt IV SO/Wr 65/16 w sprawie z wniosku K.K. o wymierzenie grzywny Kancelarii [...] Sp. z o.o. z siedzibą we [...] za nieprzekazanie Sądowi skargi wraz z aktami sprawy i odpowiedzią na skargę postanawia: oddalić zażalenie.
Postanowieniem z dnia 11 lipca 2017 r., sygn. akt IV SO/Wr 65/16, Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu wymierzył Kancelarii [...] Sp. z o.o. z siedzibą we Wrocławiu grzywnę w wysokości 300 (słownie: trzysta) złotych za nieprzekazanie w terminie skargi wraz z aktami sprawy i odpowiedzią na skargę.
Z uzasadnienia zaskarżonego postanowienia wynika, że wnioskiem z dnia 13 sierpnia 2015 r. przesłanym na adres e-mail: [...] K.K. (zwana dalej wnioskodawczynią, stroną lub skarżącą) wystąpiła do "[...] " o udostępnienie informacji publicznej w zakresie wszystkich umów realizowanych ze środków publicznych zawartych przez spółkę od chwili powstania do dnia 13 sierpnia 2015 r.
Następnie w dniu 6 lutego 2016 r. wnioskodawczyni wystąpiła na adres e-mail: [...] z żądaniem o analogicznej treści, doprecyzowując jedynie formę oczekiwanych danych publicznych.
W dniu 22 lutego 2016 r. strona wniosła skargę na bezczynność "Kancelarii [...] " z siedzibą we [...], przy ul. [...] w zakresie udostępnienia informacji publicznej. Przesyłka została doręczona Kancelarii w dniu 25 lutego 2016 r.
Wnioskiem z dnia 14 marca 2016 r. skarżąca wniosła o wymierzenie "Kancelarii [...] " z siedzibą we [...], przy ul. [...] grzywny za nieprzekazanie sądowi skargi wraz z aktami sprawy i odpowiedzią na skargę oraz zasądzenie zwrotu kosztów postępowania według norm przepisanych.
Sąd I instancji wskazał, iż nie ulega wątpliwości, że spółka uchybiła obowiązkowi, o którym mowa w art. 21 pkt 1 u.d.i.p. Skoro bowiem skargę na bezczynność w przedmiocie udostępnienia informacji publicznej spółka otrzymała w dniu 25 lutego 2016 r., winna była ją przekazać najpóźniej do dnia 11 marca 2016 r. Nie dość jednak, że we wskazanym terminie podmiot, do którego została skierowana skarga nie przekazał jej do sądu administracyjnego, to obowiązek ten nie został dotychczas w ogóle wykonany.
Dalej Sąd podkreślił, że zaprezentowana przez spółkę argumentacja, iż nie jest ona podmiotem zobowiązanym do udostępnienia informacji publicznej w rozumieniu art. 4 ust. 1 i 2 u.d.i.p., dlatego też nie miała obowiązku przekazania wniesionej skargi, nie była uzasadniona. Stwierdzenie istnienia obowiązku udostępnienia informacji publicznej ciążącego na danym podmiocie może być dokonane wyłącznie przez sąd administracyjny w ramach prowadzonego przed nim postępowania ze skargi na działalność danego podmiotu, bądź też jego bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania. Oznacza to, że spółka nie mogła samodzielnie ocenić, czy jest zobowiązana do udostępnienia informacji publicznej na wniosek skarżącej, skoro jedynym organem uprawnionym do kontroli postępowania prowadzonego w tym przedmiocie jest - na podstawie art. 21 u.d.i.p. - sąd administracyjny. Skoro zaś jej status na gruncie ustawy o dostępie do informacji publicznej nie był przesądzony, to miała ona obowiązek przekazania wniesionej przez stronę skargi w terminie 15 dni od dnia jej otrzymania.
Zdaniem Sądu I instancji, w sprawie zaistniały przesłanki do wymierzenia spółce grzywny, gdyż nie wywiązała się ona z obowiązku przekazania skargi wraz z odpowiedzią i aktami sprawy w terminie wynikającym z art. 21 ust. 1 u.d.i.p.