Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Elżbieta Kremer po rozpoznaniu w dniu 15 listopada 2017 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej zażalenia T. K. na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 5 czerwca 2017 r., sygn. akt I SA/Wa 772/17 o odrzuceniu skargi T. K. na decyzję Ministra Skarbu Państwa z dnia [...] września 2016 r. nr [...] w przedmiocie odmowy potwierdzenia prawa do rekompensaty postanawia: oddalić zażalenie.
Postanowieniem z dnia 5 czerwca 2017 r., sygn. akt I SA/Wa 772/17 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie odrzucił skargę T. K. na decyzję Ministra Skarbu Państwa z dnia [...] września 2016 r. nr [...] w przedmiocie odmowy potwierdzenia prawa do rekompensaty.
W uzasadnieniu Sąd I instancji wskazał, że zaskarżona decyzja doręczona została T. K. w dniu 29 września 2016 r. (odbiór kwitował dorosły domownik). Termin do wniesienia skargi do Sądu upłynął zatem w dniu 31 października 2016 r. Skarga została wprawdzie nadana w polskim urzędzie pocztowym w dniu 6 października 2016 r., jednakże wniesiono ją bezpośrednio do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie. W związku z tym za dzień wniesienia skargi do Sądu uznać należy dzień przesłania jej przez Sąd na adres organu, tj. 30 grudnia 2016 r.
W ocenie Sądu nie ulega zatem wątpliwości, że skarga wniesiona została z uchybieniem trzydziestodniowego terminu określonego w art. 53 § 1 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, wobec czego podlegała odrzuceniu.
Zażalenie na powyższe postanowienie, uzupełnione pismem z dnia 14 listopada 2017 r. wniósł T. K.
Zaskarżonemu postanowieniu zarzucono:
- naruszenie art. 53 § 4 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.), dalej powoływanej jako "P.p.s.a.", art. 32 ust. 1 i art. 184 Konstytucji RP poprzez ich niezastosowanie i uznanie, że wniesienie skargi w terminie bezpośrednio do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego nie jest równoznaczne z zachowaniem terminu do wniesienia skargi, w sytuacji gdy obecnie obowiązujące przepisy wprost dopuszczają taką możliwość i przewidują taki skutek, co prowadzi do naruszenia zasady demokratycznego państwa prawnego, zasady równości wobec prawa oraz zasady zaufania obywateli do państwa i stanowionego przez niego prawa;
- art. 7 P.p.s.a., art. 2, art. 32 ust. 1 Konstytucji RP poprzez przekazanie wniesionej przez skarżącego skargi dopiero po upływie 2 miesięcy od dnia jej wniesienia, co spowodowało niezachowanie terminu do wniesienia środka zaskarżenia, a co za tym idzie naruszenia zasady równości wobec prawa oraz zasady zaufania obywateli do państwa.
W oparciu o powyższe zarzuty T. K. wniósł o uchylenie zaskarżonego orzeczenia w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania
Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Warszawie oraz zasądzenie na rzecz pełnomocnika kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej skarżącemu z urzędu.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje: zażalenie nie zasługuje na uwzględnienie.
Zgodnie z art. 53 § 1 P.p.s.a., skargę wnosi się w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie. Skargę należy wnieść, w myśl art. 54 § 1 P.p.s.a. (w stanie prawnym aktualnym na dzień wszczęcia postępowania sądowoadministracyjnego w niniejszej sprawie), do sądu administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi. Powyższe przepisy wskazują zatem, że do prawidłowego wniesienia skargi niezbędne jest zachowanie terminu i trybu określonego w art. 54 § 1 P.p.s.a., tj. złożenie skargi za pośrednictwem organu, którego działanie jest przedmiotem zaskarżenia.