Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Małgorzata Pocztarek po rozpoznaniu w dniu 4 grudnia 2015 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej zażalenia J.A. na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 22 września 2015 r. sygn. akt IV SA/Wa 2242/15 o odmowie przyznania prawa pomocy w sprawie ze skargi J.A. na postanowienie Wojewody [..] z dnia 18 maja 2015 r. nr [..] w przedmiocie uznania zażalenia za nieuzasadnione postanawia: oddalić zażalenie.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie postanowieniem z dnia 22 września 2015 r. sygn. akt IV SA/Wa 2242/15 odmówił J.A. przyznania prawa pomocy w zakresie obejmującym zwolnienie od kosztów sądowych oraz ustanowienie radcy prawnego w sprawie ze skargi J.A. na postanowienie Wojewody [..] z dnia 18 maja 2015 r. nr [..] w przedmiocie uznania zażalenia za nieuzasadnione.
W uzasadnieniu postanowienia Sąd podał, że zgodnie z art. 245 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r., poz. 270 z późn. zm.), prawo pomocy może być przyznane w zakresie całkowitym lub częściowym. Prawo pomocy w zakresie częściowym obejmuje m. in. zwolnienie tylko od kosztów sądowych w całości lub w części. Jednakże stosownie do art. 247 tej ustawy prawo pomocy nie przysługuje stronie w razie oczywistej bezzasadności jej skargi. Oczywista bezzasadność skargi, w rozumieniu art. 247 powołanej ustawy, powoduje, że skarżącemu nie przysługuje prawo pomocy (por. postanowienie Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 3 września 2004 r., sygn. OZ 377/04, Lex nr 837862). O oczywistej bezzasadności skargi można mówić wtedy, gdy bez konieczności dokonywania gruntownej analizy stanu faktycznego i prawnego sprawy, jest zupełnie oczywiste, że skarga nie może zostać uwzględniona. Przy czym stwierdzenie przez sąd oczywistej bezzasadności skargi powoduje, że skarga taka podlegać będzie oddaleniu bądź odrzuceniu.
Następnie Sąd I instancji zauważył, że skarżący wniósł skargę na postanowienie Wojewody Mazowieckiego z dnia 18 maja 2015 r. wydane na podstawie art. 37 § 1 K.p.a. Postanowienie to ma ściśle procesowy charakter i nie rozstrzyga sprawy co do istoty. Nie jest to postanowienie kończące postępowanie, a także nie przysługuje na nie zażalenie. Nie należy zatem do żadnej kategorii postanowień wymienionych w art. 3 § 2 pkt 2 i 3 P.p.s.a., nie jest to również inny, niż określone w pkt 1-3 § 2 art. 3 P.p.s.a., akt lub czynność z zakresu administracji publicznej dotyczący uprawnień lub obowiązków wynikających z przepisów prawa. Sąd wskazał, że podstawową przesłanką warunkującą zaskarżenie postanowienia - wydanego w postępowaniu administracyjnym - do sądu administracyjnego jest to, czy służy na nie zażalenie, chyba że postanowienie kończy postępowanie lub rozstrzyga sprawę co do istoty (art. 3 § 2 P.p.s.a.). Zgodnie z art. 141 § 1 K.p.a. zażalenie przysługuje na postanowienie tylko w przypadkach wskazanych w Kodeksie postępowania administracyjnego. Tym samym katalog postanowień zaskarżalnych do sądu administracyjnego jest zamknięty i nie ulega wątpliwości, że nie obejmuje on zaskarżonego postanowienia.
Sąd I instancji uznał, że wniesiona w sprawie skarga jest niedopuszczalna i jako taka będzie podlegała odrzuceniu na podstawie art. 58 § 1 pkt 6 P.p.s.a. Biorąc pod uwagę powyższe okoliczności Sąd I instancji stwierdził, że ze względu na oczywistą bezzasadność skargi, na mocy art. 247 P.p.s.a. należało odmówić skarżącemu przyznania prawa pomocy.