Stwierdzić należy, że wniosek P. S., w którym domagał się wyłączenia wszystkich sędziów Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, nie odpowiadał powyższym wymaganiom. Zasadnie zatem Sąd I instancji wezwał P. S., w myśl art. 49 § 1 P.p.s.a., do uzupełnienia braków formalnych wniosku, w terminie 7 dni pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpoznania.
Z akt sprawy wynika, że skarżący (któremu prawidłowo doręczono wezwanie) nie uzupełnił braków formalnych wniosku o wyłączenie sędziów. P. S. w odpowiedzi na powyższe wezwanie wskazał bowiem z imienia i nazwiska sędziów, których wyłączenia się domagał, jednak nie przedstawił żadnych powodów, które obiektywnie spowodowałyby utratę zaufania, co do bezstronności każdego sędziego objętego wnioskiem. Wskazać należy, że okoliczność mogąca wywołać uzasadnioną wątpliwość co do bezstronności sędziego w danej sprawie musi być realna, a nie potencjalna. Nie jest zatem wystarczająca sama podejrzliwość strony bądź utrata wiarygodności w bezstronność sędziego. Nie ma również znaczenia subiektywne przekonanie strony o braku bezstronności sędziego wyznaczonego do rozpoznawania jej sprawy. Wątpliwość co do bezstronności sędziego musi być uzasadniona, co wiąże się z przedstawieniem odpowiedniej w tym zakresie argumentacji.
Skoro zatem, jak wynika z powyższego, skarżący nie uzupełnił braków formalnych przedmiotowego wniosku, to zasadnie Sąd I instancji na podstawie art. 49 § 2 P.p.s.a. pozostawił ten wniosek bez rozpoznania. Zaskarżone zarządzenie uznać należy zatem za zgodne z prawem.
Z tych względów Naczelny Sąd Administracyjny, na podstawie art. 184 w zw. z art. 197 § 2 i art. 198 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, orzekł jak w postanowieniu.