Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Joanna Runge - Lissowska po rozpoznaniu w dniu 8 grudnia 2015 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej zażalenia A.U. na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 12 października 2015 r., sygn. akt IV SA/Wa 2312/15 o odmowie przyznania prawa pomocy w sprawie ze skargi A.U. na postanowienie Ministra Infrastruktury i Rozwoju z dnia [...] czerwca 2015 r. nr [...] w przedmiocie odmowy wszczęcia postępowania w sprawie ustalenia odszkodowania postanawia oddalić zażalenie
Zaskarżonym postanowieniem Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie odmówił A. U. przyznania prawa pomocy w zakresie całkowitym. W uzasadnieniu Sąd wskazał, iż skarżący - zgodnie z danymi zawartymi we wniosku oraz nadesłanymi dokumentami - uzyskuje dochód w wysokości 1495 zł, ponadto prowadzi wspólne gospodarstwo domowe z żoną, która uzyskuje dochód w wysokości 1611 zł. Miesięczne wydatki wynoszą zaś około 2420 zł. Oznacza to, iż skarżący dysponuje środkami wystarczającymi na pokrycie kosztów postępowania, a okoliczności powołane w sprawie nie mogą być uznane za przesłanki przyznania prawa pomocy, w myśl art. 246 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.).
Zażalenie na to postanowienie wniósł A. U., podnosząc między innymi, iż Sąd błędnie ustalił wysokość dochodów jego żony, które w rzeczywistości wynoszą 540 zł.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje: zażalenie nie zasługuje na uwzględnienie.
Prawo pomocy w zakresie całkowitym, którego przyznania domagał się A. U., może być udzielone osobie fizycznej jeżeli wykaże ona, że nie jest w stanie ponieść jakichkolwiek kosztów postępowania , co wynika z art. 246 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.).
Instytucja przyznania prawa pomocy wprowadzona została do postępowania sądowoadministracyjnego celem umożliwienia obrony swoich praw przed sądem osobom o znikomych dochodach, lub dochodów tych pozbawionym i znajdującym się w trudnej sytuacji materialnej. Skarżący, jako osoba uzyskująca stały miesięczny dochód - z wniosku o przyznanie prawa pomocy wynika, iż dochód A. U. i jego małżonki wynosi 3106 zł miesięcznie - nie może być za taką osobę uznany. Nie można przy tym także zgodzić się ze stanowiskiem skarżącego, jakoby Sąd dokonał błędnej oceny wysokości zarobków jego żony. Z załączonego do akt sprawy zaświadczenia z dnia 15 kwietnia 2015 r. o zatrudnieniu K. U. w Mazowieckim Ośrodku Doradztwa Rolniczego w Płońsku wynika, że jej wynagrodzenie, za trzy miesiące poprzedzające wydanie tego zaświadczenia, wyniosło średnio 1611,73 zł miesięcznie. Słusznie zatem Wojewódzki Sąd Administracyjny przyjął tę kwotę jako prawidłową i uwzględnił ją przy ocenie sytuacji majątkowej i rodzinnej skarżącego.
Za całkowicie zasadne uznać należy zatem stanowisko Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, który odmówił przyznania skarżącemu prawa pomocy, a zaskarżone postanowienie wydane zostało zgodnie z obowiązującymi przepisami.
Mając na uwadze powyższe Naczelny Sąd Administracyjny orzekł jak w sentencji, na podstawie art. 184 w zw. z art. 197 § 2 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi.