Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący sędzia NSA Przemysław Szustakiewicz po rozpoznaniu w dniu 3 marca 2020 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej zażalenia J.S. na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 9 sierpnia 2019 r., sygn. akt I SAB/Wa 241/19 w sprawie ze skargi J.S. na przewlekłe prowadzenie postępowania przez Prezydenta [...] w przedmiocie rozpoznania wniosku o przyznanie odszkodowania za nieruchomość postanawia: uchylić zaskarżone postanowienie
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie postanowieniem z dnia 9 sierpnia 2019 r., sygn. akt I SAB/Wa 241/19 odrzucił skargę J.S. na przewlekłe prowadzenie postępowania przez Prezydenta [...] w przedmiocie rozpoznania wniosku o przyznanie odszkodowania za nieruchomość położoną w W. przy ul. [...] ozn. Jako "[...]" - działka oraz "Nieruchomość [...]".
W uzasadnieniu rozstrzygnięcia Sąd pierwszej instancji wskazał, że wyrokiem z dnia 17 marca 2016 r., sygn. akt I SAB/Wa 829/15 wydanym w sprawie ze skargi J.S. na bezczynność i przewlekłe prowadzenie postępowania przez Prezydenta [...], Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zobowiązał Prezydenta [...] do rozpoznania w terminie czterech miesięcy od daty doręczenia odpisu prawomocnego wyroku wraz z aktami sprawy wniosku z dnia 5 marca 2010 r. o ustalenie odszkodowania za nieruchomość położoną w W., przy ul. [...] ozn. jako "Osada [...]" - działka oraz "Nieruchomość [...]". W pkt. 2 wyroku Sąd stwierdził, że Prezydent [...] dopuścił się bezczynności, która miała miejsce z rażącym naruszeniem prawa. W pkt. 3 wyroku Sąd zasądził od Prezydenta [...] na rzecz J.S. kwotę 500 zł tytułem sumy pieniężnej, a w pkt 4 oddalił skargę na bezczynność w pozostałym zakresie. W pkt. 5 wyroku Sąd oddalił skargę na przewlekłe prowadzenie postępowania. Wyrok ten. stał się prawomocny z dniem 11 czerwca 2016 r. Dalej Sąd podał, że z treści tego wyroku wynika, że przedmiotem kontroli Sądu była zarówno bezczynność jak i przewlekłe prowadzenie postępowania w sprawie wniosku skarżącej z dnia 5 marca 2010 r. o ustalenie odszkodowania za nieruchomość położoną w W., przy ul. [...], ozn. jako "Osada [...]" - działka oraz "Nieruchomość [...]". Natomiast przedmiotem obecnej skargi J. S. jest przewlekłe prowadzenie postępowania przez Prezydenta [...] w przedmiocie nierozpoznania tego samego wniosku dotyczącego tej samej nieruchomości i złożonego przez tą samą skarżącą. Stwierdzić zatem należy, że zarówno w sprawie niniejszej, jak i zakończonej wyrokiem z dnia 17 marca 2016 r. przedmiot sprawy był tożsamy. W związku z tym Sąd pierwszej instancji, na podstawie art. 58 § 1 pkt 4 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2018 r., poz. 1302 ze zm., dalej jako "P.p.s.a.") odrzucił skargę z uwagi na to, że niniejsza sprawa została już prawomocnie osądzona.
Zażalenie na powyższe postanowienie wniosła skarżąca. Zaskarżonemu orzeczeniu zarzuciła naruszenie:
1. przepisów postępowania, tj. art. 52 § 1 i § 2 P.p.s.a. w zw. z art. 37 § 1 w zw. z art. 35 § 1-3 w zw. z art. 36 § 1 k.p.a. oraz w zw. z art. 163 § 2 P.p.s.a. w zw. z art. 166 w zw. z art. 141 § 4 P.p.s.a. w zw. z art. 58 § 1 pkt 4 P.p.s.a. poprzez błędne ustalenia i oceny w zakresie okoliczności istotnych dla merytorycznego rozpoznania skargi, zwłaszcza odnośnie do uprzedniego prawomocnego osądzenia sprawy oraz przez brak rozpoznania zarzutów skargi oraz przez niewłaściwą kontrolę sądową postępowania skarżonego organu oraz przez błędny brak ustaleń i ocen odnośnie przewlekłości oraz związanych z nimi rozstrzygnięć żądanych skargą oraz wadliwe zastosowanie art. 58 § 1 pkt 4 P.p.s.a. poprzez odrzucenie skargi, mimo braku podstaw do takiego odrzucenia wobec braku uprzedniego prawomocnego osądzenia sprawy za okres od dnia 17 marca 2016 r.,