Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Sędzia NSA Wiesław Morys po rozpoznaniu w dniu 13 marca 2013 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej zażalenia Ministra Spraw Wewnętrznych na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 17 stycznia 2013 r., sygn. akt II SA/Wa 786/12 odrzucające skargę kasacyjną Ministra Spraw Wewnętrznych od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 17 września 2012 r., sygn. akt II SA/Wa 786/12 w sprawie ze skargi M. K. na decyzję Ministra Spraw Wewnętrznych z dnia [...] lutego 2012 r., nr [...] w przedmiocie zwolnienia ze służby postanawia: uchylić zaskarżone postanowienie.
Postanowieniem z dnia 17 stycznia 2013 r., sygn. akt II SA/Wa 786/12, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie odrzucił skargę kasacyjną Ministra Spraw Wewnętrznych od wyroku tego Sądu z dnia 17 września 2012 r. W uzasadnieniu tego rozstrzygnięcia wskazano, iż odpis sentencji wyżej wymienionego wyroku wraz z uzasadnieniem został przesłany pełnomocnikowi organu na wskazany w odpowiedzi na skargę adres do korespondencji, przy piśmie Sądu z dnia 28 września 2012 r. Z uwagi na brak dowodu doręczenia pełnomocnikowi organu wskazanej wyżej przesyłki wszczęte zostało postępowanie reklamacyjne. W dniu 19 listopada 2012 r. Sąd otrzymał dowód doręczenia powyższej przesyłki, z którego wynikało, że przesyłka z dnia 28 września 2012 r. została doręczona pełnomocnikowi organu 8 listopada 2012 r. Następnie w dniu 30 listopada 2012 r. wpłynęło do Sądu pismo reklamacyjne Poczty Polskiej S.A. Region Sieci Warszawa-Miasto z dnia [...] listopada 2012 r., nr [...], dowodzące, że przedmiotowa przesyłka sądowa z dnia 28 września 2012 r. została doręczona w dniu 3 października 2012 r. osobie upoważnionej do odbioru przesyłek. Załączono również duplikat zwrotnego potwierdzenia odbioru, z którego wynikało, że doręczenie to nastąpiło w dniu 3 października 2012 r. Minister Spraw Wewnętrznych złożył w dniu 6 grudnia 2012 r. skargę kasacyjną od wskazanego na wstępie wyroku z dnia 17 września 2012 r. W celu wyjaśnienia wątpliwości co do daty doręczenia przesyłki sądowej z dnia 28 września 2012 r. pełnomocnikowi organu, w związku z rozbieżnością dat wynikających ze zwrotnego potwierdzenie odbioru (8 listopada 2012 r.) i informacji Poczty Polskiej S.A. w tym przedmiocie (3 października 2012 r.), Sąd pismem z dnia 10 grudnia 2012 r. ponownie zwrócił się do Poczty Polskiej o jednoznaczne wskazanie daty doręczenia przedmiotowej przesyłki adresatowi. W odpowiedzi pismem z dnia [...] grudnia 2012r., nr [...], Poczta Polska S.A. podtrzymała swoje wcześniejsze stanowisko w sprawie. Mając powyższe na uwadze Sąd stwierdził, iż doręczenie pełnomocnikowi Ministra Spraw Wewnętrznych odpisu sentencji wyroku wraz z uzasadnieniem nastąpiło 3 października 2012 r., bowiem w tym właśnie dniu poczta specjalna Komendy Głównej Policji przekazała przedmiotową przesyłkę osobie uprawnionej przez organ do odbioru przesyłek. Z uwagi na to, że wskazany w aktach sprawy pełnomocnik jest jednocześnie pracownikiem Ministerstwa i jako adres do korespondencji wskazał adres tego organu, w ocenie Sądu, doręczenie nastąpiło w dniu przekazania przesyłki osobie uprawnionej do odbioru przesyłek w Ministerstwie Spraw Wewnętrznych. W świetle powyższych rozważań Sąd I instancji stwierdził, że skarga kasacyjna została wniesiona z uchybieniem trzydziestodniowego terminu zastrzeżonego dla dokonania tej czynności przez art. 177 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.) - dalej jako: P.p.s.a., a ostatnim dniem terminu był 2 listopada 2012r.
Zażalenie na powyższe postanowienie wniósł Minister Spraw Wewnętrznych postulując jego uchylenie. W uzasadnieniu wskazał, iż w przedmiotowej sprawie pełnomocnikiem i jedyną osobą upoważnioną do odbioru pism w imieniu organu jest radca prawny A. G. Żadna inna osoba nie została przez Ministra umocowana do realizacji tych czynności. Wpłynięcie korespondencji do poczty specjalnej nie może być traktowane jednoznacznie z doręczeniem jej pełnomocnikowi organu. Ponadto, wskazując na orzecznictwo w tym zakresie organ podniósł, iż pokwitowanie odbioru korespondencji przez inny podmiot, mający siedzibę w tym samym budynku, nie stanowi skutecznego doręczenia.