Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Wiesław Morys po rozpoznaniu w dniu 9 grudnia 2016 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej zażalenia A. B. i L. K. na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 23 maja 2016 r., sygn. akt IV SAB/Wa 130/16 o umorzeniu postępowania sądowego w sprawie ze skargi A. B. i L. K. na bezczynność Ministra Infrastruktury i Budownictwa w przedmiocie rozpatrzenia zażalenia postanawia: 1. sprostować z urzędu oczywistą omyłkę pisarską zawartą w rubrum i uzasadnieniu zaskarżonego postanowienia w ten sposób, że w miejsce oznaczenia organu "Ministra Infrastruktury i Rozwoju" wpisać "Ministra Infrastruktury i Budownictwa", 2. oddalić zażalenie.
Zaskarżonym postanowieniem z dnia 23 maja 2016 r., sygn. akt IV SAB/Wa 130/16, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie umorzył postępowanie w sprawie ze skargi A. B. i L. K. na bezczynność Ministra Infrastruktury i Budownictwa. W jego uzasadnieniu Sąd wskazał, że pismem z dnia 31 marca 2016 r. skarżący cofnęli skargę. Nie stwierdzając przy tym, aby cofnięcie skargi zmierzało do obejścia prawa lub miałoby spowodować utrzymanie w mocy aktu lub czynności dotkniętych wadą nieważności Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie umorzył postępowanie na podstawie art. 161 § 1 pkt 1 w związku z art. 60 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2016 r., poz. 718 ze zm.) - dalej P.p.s.a.
Zażalenie na to postanowienie wniósł A. B., działający w imieniu własnym oraz jako pełnomocnik L. K., wskazując, iż nie składał żadnego pisma, w którym cofałby skargę i tego typu pismo na pewno nie pochodzi od niego.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Zażalenie nie zawiera usprawiedliwionych podstaw.
Zgodnie z art. 60 P.p.s.a. skarżący może cofnąć skargę. Cofnięcie skargi wiąże sąd. Takie uprawnienie przyznane stronie postępowania sądowoadministracyjnego stanowi wyraz zasady dyspozycyjności, umożliwiającej stronie rozporządzanie przedmiotem postępowania sądowoadministracyjnego w ramach przysługujących jej na mocy obowiązujących przepisów uprawnień procesowych. Jednakże sąd uzna cofnięcie skargi za niedopuszczalne, jeżeli zmierza ono do obejścia prawa lub spowodowałoby utrzymanie w mocy aktu lub czynności dotkniętych wadą nieważności. Tylko w takim przypadku sąd może odstąpić od obowiązku umorzenia postępowania zgodnie z art. 161 § 1 pkt 1 P.p.s.a. Jest to regulacja ustanawiająca wyjątek od ogólnej zasady związania sądu cofnięciem skargi i w związku z tym podlega wykładni ścieśniającej. Tym samym uznanie cofnięcia skargi za niedopuszczalne wymaga pozytywnego ustalenia przez sąd istnienia nieważności zaskarżonego aktu lub czynności. Oznacza to zarazem, że powody jakimi kieruje się skarżący cofając skargę nie mają znaczenia dla Sądu, chyba że cofnięcie skargi ma na celu obejście prawa lub spowoduje utrzymanie w mocy aktu lub czynności dotkniętych wadą nieważności.
W rozpoznawanej sprawie skarżący A. B. w piśmie z dnia 31 marca 2016 r., nazwanym "cofnięcie skargi administracyjnej", cofnął skargę na bezczynność Ministra Infrastruktury i Budownictwa w przedmiocie rozpatrzenia zażalenia. Żądanie cofnięcia skargi zostało sformułowane w sposób jasny i jednoznaczny, przy czym wobec braku odmiennego stwierdzenia, należało przyjąć, że oświadczenie zostało złożone przez skarżącego osobiście i w imieniu skarżącej. Słusznie zatem, wbrew zarzutom podnoszonym w zażaleniu, Sąd I instancji umorzył postępowanie na podstawie art. 161 § 1 pkt 1 w związku z art. 60 P.p.s.a. Dla cofnięcia skargi wystarczające jest jednoznaczne oświadczenie woli o cofnięciu skargi, w formie pisemnej lub ustnie. Strona skarżąca jest uprawniona do skorzystania z instytucji cofnięcia skargi i nie jest wymagane uzasadnienie tej czynności. Motywy, jakimi kierują się skarżący cofając skargę nie podlegają ocenie Sądu chyba, że cofnięcie ma na celu obejście prawa, co jednakże w niniejszej sprawie nie miało miejsca. Twierdzenia skarżącego zawarte w zażaleniu, jakoby nie składał on pisma o cofnięciu skargi, a więc nie jest autorem pisma z 31 marca 2016 r., są gołosłowne, stoją w sprzeczności ze stanem faktycznym, albowiem pismo takie znajduje się w aktach sprawy (k-19).
Mając powyższe na uwadze, Naczelny Sąd Administracyjny na podstawie art. 184 w związku z art. 197 § 2 i art. 198 P.p.s.a. postanowił, jak w pkt 2 sentencji.
Na zasadzie art. 156 § 1 i § 2 w zw. z art. 193 P.p.s.a. Naczelny Sąd Administracyjny sprostował z urzędu oczywistą omyłkę pisarską zawartą w sentencji zaskarżonego postanowienia (pkt 1 sentencji).