Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Joanna Runge - Lissowska po rozpoznaniu w dniu 10 marca 2015 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej zażalenia Starosty Człuchowskiego na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku z dnia 9 stycznia 2015 r. sygn. akt II SO/Gd 23/14 o wymierzeniu Staroście Człuchowskiemu grzywny i zwrocie kosztów postępowania w sprawie z wniosku Redakcji "[...]" w przedmiocie wymierzenia grzywny za nieprzekazanie do sądu skargi dotyczącej udostępnienia informacji publicznej postanawia oddalić zażalenie
Zaskarżonym postanowieniem Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku wymierzył, na podstawie art. 55 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.), zwanej dalej "P.p.s.a.", Staroście Człuchowskiemu grzywnę w wysokości 200 zł za nieprzekazanie w terminie skargi Redakcji "[...]" wraz z aktami sprawy oraz odpowiedzią na tę skargę. W uzasadnieniu Sąd wskazał, iż w dniu 25 września 2014 r. strona złożyła skargę na bezczynność Starosty za pośrednictwem tego organu. Organ nie przekazał skargi w terminie wskazanym w art. 21 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej (Dz. U. Nr 112, poz. 1198 ze zm.), nie wykonał zatem swojego obowiązku we właściwym czasie, co uzasadniało wymierzenie grzywny.
Zażalenie na powyższe postanowienie wniósł Starosta Człuchowski, reprezentowany przez radcę prawnego, zarzucając zaskarżonemu orzeczeniu naruszenie art. 55 § 1 P.p.s.a. poprzez błędną wykładnię i niewłaściwe zastosowanie polegające na uznaniu, że w sprawie nie zachodzą przesłanki uzasadniające odstąpienie od wymierzenia grzywny. Organ domagał się wstrzymania wykonania zaskarżonego postanowienia, uchylenia zaskarżonego postanowienia oraz zasądzenia kosztów postępowania. W uzasadnieniu wskazano między innymi, iż skarga wniesiona w niniejszej sprawie została odrzucona z powodu nieziszczenia wpisu, co mogło być spowodowane udzieleniem skarżącej odpowiedzi na wniosek o udostępnienie informacji publicznej.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje: wniesione zażalenie nie posiada usprawiedliwionych podstaw.
Zgodnie z art. 54 § 2 P.p.s.a. organ, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi, zobowiązany jest do jej przekazania sądowi wraz z aktami sprawy i odpowiedzią na skargę w terminie trzydziestu dni od dnia jej wniesienia. Art. 55 § 1 P.p.s.a. stanowi z kolei, iż w razie nie zastosowania się do powyższego obowiązku, Sąd może na wniosek skarżącego orzec o wymierzeniu organowi grzywny. Przy czym, w przypadku skarg dotyczących udostępnienia informacji publicznej termin ten, stosownie do art. 21 pkt 1 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej (Dz. U. Nr 112, poz. 1198 ze zm.), wynosi 15 dni.
Naczelny Sąd Administracyjny w składzie rozpoznającym niniejszą sprawę podziela w pełni pogląd przyjęty w orzecznictwie, że grzywna, o jakiej mowa w art. 55 § 1 P.p.s.a. ma charakter mieszany tj. dyscyplinująco - restrykcyjny, a wyłączną, materialnoprawną przesłanką wymierzenia grzywny jest niewypełnienie obowiązków określonych w art. 54 § 2 P.p.s.a. To, jakie przyczyny spowodowały nieprzekazanie skargi sądowi, pozostaje bez znaczenia w sprawie samego wymierzenia grzywny, może mieć jedynie wpływ na jej wysokość.
W przedmiotowej sprawie bezsporne jest, że skarżąca wniosła skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku za pośrednictwem Starosty Człuchowskiego, jako podmiotu zobowiązanego do udzielenia informacji publicznej. Stosownie zatem do art. w art. 54 § 2 P.p.s.a. podmiot ten miał obowiązek przekazać skargę wraz z odpowiedzią na nią i aktami sprawy, przy czym zobligowany był on do zachowania terminu o jakim mowa w art. 21 pkt 1 ustawy o dostępie do informacji publicznej. Nie podlega dyskusji fakt, iż w ustawowym terminie organ nie dopełnił ciążącego na nim obowiązku, bowiem skarga, którą otrzymał w dniu 25 września 2014 r., została przekazana Sądowi w dniu 24 października 2014 r. Tym samym za słuszne przyjąć trzeba stanowisko Sądu I instancji, a wymierzenie organowi grzywny było zgodne z prawem.
Podnoszona w odpowiedzi na wniosek o ukaranie grzywną, jak i w zażaleniu okoliczność, że organ uwzględnił skargę strony i udzielił skarżącej odpowiedzi na wniosek o udzielenie informacji publicznej nie ma znaczenia dla niniejszej sprawy. Wbrew stanowisku organu uwzględnienie skargi w trybie art. 54 § 3 P.p.s.a. nie zwalnia bowiem podmiotu z obowiązku przekazania skargi Sądowi w myśl art. 54 § 2 tej ustawy. Konsekwencją takiego przekazania byłoby ewentualne umorzenie postępowania jako bezprzedmiotowego, jednakże do wydania orzeczenia w tym zakresie władny jest jedynie Sąd, a nie organ. Tym samym nieprzekazanie skargi, nawet w sytuacji jej uwzględnienia w trybie autokontroli, jest podstawą do wymierzenia grzywny w trybie art. 55 § 1 P.p.s.a. Bez znaczenia dla oceny uchybienia Spółki pozostają także zarzuty dotyczące dopuszczalności skargi.
Mając na uwadze powyższe Naczelny Sąd Administracyjny orzekł jak w sentencji, na podstawie art. 184 w zw. z art. 197 § 2 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi.