Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Maciej Dybowski po rozpoznaniu w dniu 2 marca 2018 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej zażalenia K. J. na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 7 września 2017 r., sygn. akt II SA/Wa 1887/16 odmawiające wykładni wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 19 maja 2017 r., sygn. akt II SA/Wa 1887/16 w sprawie ze skargi K. J. na postanowienie Ministra [...] z dnia [...] września 2016 r. nr [...] w przedmiocie odmowy wszczęcia postępowania administracyjnego postanawia oddalić zażalenie
Zaskarżonym postanowieniem z dnia 7 września 2017 r., sygn. akt II SA/Wa 1887/16 (dalej postanowienie z 7 września 2017 r.) Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie odmówił K. J. wykładni wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 19 maja 2017 r., sygn. akt II SA/Wa 1887/16 w sprawie ze skargi K. J. na postanowienie Ministra [...] z dnia [...] września 2016 r. nr [...] w przedmiocie odmowy wszczęcia postępowania administracyjnego.
Wyrokiem z dnia 19 maja 2017 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie oddalił skargę K. J. (dalej skarżący) na postanowienie Ministra [...] z dnia [...] września 2016 r. nr [...] w przedmiocie odmowy wszczęcia postępowania administracyjnego.
Dnia 14 lipca 2017 r. wpłynęło do Sądu pismo skarżącego w którym zażądał wyjaśnienia wątpliwości i wykładni ww. wyroku. Skarżący zaznaczył, że z postanowienia Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 19 lutego 2013 r. sygn. akt II SAB/Wa 481/12 można wywodzić, że w każdej sprawie organem centralnym, wbrew zakazowi z art. 5 ust. 1 ustawy o Policji, będzie Komendant Główny Policji. Zastosowanie i wykładnia przywołanego postanowienia prowadzić może wyłącznie do uznania, że MSWiA nie był w bezczynności, bowiem podjął czynności w sprawie i ją przekazał, bez zbadania jej zgodności z przepisami prawa. Skarżący zaznaczył, że stan prawny uniemożliwia przyznanie kompetencji i uprawnień bowiem ograniczone zostały wolą ustawodawcy (art. 5 ust. 1 ustawy o Policji), w sprawie wywodzącej się ze stosunku służbowego funkcjonariusza w stanie spoczynku, nie związanej z podległością służbową, wykonywaniem czynności służbowych.
Skarżący zażądał wyjaśnienia w jakim zakresie przywołanie orzecznictwa sądowoadministracyjnego opartego na wąskim zastosowaniu przepisów prawa, może stanowić źródło prawotwórcze i nadania organowi praw, mimo oczywistego zakazu ustawowego. W sytuacji gdy wyłącznie uchylenie, czy zmiana treści art. 5 ust. 1 ustawy o Policji, mogłaby prowadzić do wyłączenia Komendanta Głównego Policji z kontroli cywilnej w sprawach orzecznictwa administracyjnego, w stanie podległości służbowej, powiązanej z przekazywaniem spraw oraz wydawaniem wiążących poleceń służbowych do wykonania.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wskazał, że zgodnie z art. 158 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2017 r., poz. 1369 ze zm., dalej ppsa) Sąd, który wydał wyrok, rozstrzyga postanowieniem wątpliwości co do jego treści. Postanowienie w tym przedmiocie sąd może wydać na posiedzeniu niejawnym.
Zarówno w doktrynie jak i orzecznictwie utrwalone jest stanowisko, że w trybie wykładni nie rozstrzyga się o wszystkich wątpliwościach, jakie strona powzięła wobec treści wyroku, lecz muszą to być wątpliwości związane z niejasnym rozstrzygnięciem, zakresem powagi rzeczy osądzonej lub wykonalnością wyroku (postanowienie NSA z 26.7.2001 r. II SAB 57/98, Lex 75553). Przedmiotem wykładni może być zarówno sentencja jak i uzasadnienie, zaś potrzeba jej dokonania zachodzi w sytuacji, gdy treść orzeczenia jest sformułowana w sposób niejasny, a wykładnia ma na celu wyjaśnienie wątpliwości, jakie mogą powstać przy wykonywaniu wyroku, bądź też co do innych skutków orzeczenia, np. zakresu powagi rzeczy osądzonej (postanowienie NSA z: 26.7.2001 r. II SAB 57/98; 29.6.2007 r. II FZ 294/07).