Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Czesława Nowak-Kolczyńska po rozpoznaniu w dniu 16 stycznia 2018 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej zażalenia A. P. na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 28 sierpnia 2017 r., sygn. akt IV SA/Wa 1850/17 o odmowie przyznania prawa pomocy w zakresie częściowym obejmującym zwolnienie od kosztów sądowych w sprawie ze skargi A. P. na uchwałę Rady Miejskiej w P. z dnia [...] lutego 2017 r., Nr [...] w przedmiocie skargi na odmowę prowadzenia procedury "Niebieska Karta" i udzielenia pomocy finansowej postanawia: oddalić zażalenie
A. P. wniosła do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie skargę na uchwałę Rady Miejskiej w P. z dnia [...] lutego 2017 r. w sprawie ze skargi A. P. na odmowę prowadzenia procedury "Niebieska Karta" i udzielenia jakiejkolwiek pomocy finansowej przez Burmistrza Miasta i Gminy P. Jednocześnie skarżąca zwróciła się o przyznanie prawa pomocy w zakresie obejmującym zwolnienie od kosztów sądowych.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie odmówił przyznania prawa pomocy we wnioskowanym zakresie. Sąd, przytaczając treść art. 247 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2016 r. poz. 718 ze zm., dalej p.p.s.a.), uznał, że w rozpoznawanej sprawie zachodzi oczywista bezzasadność skargi, w takim zaś przypadku prawo pomocy nie przysługuje. Sąd podkreślił, że zaskarżony akt nie mieści się w katalogu aktów i czynności poddanych kognicji sądu administracyjnego. Uchwała została bowiem podjęta w trybie postępowania skargowo-wnioskowego regulowanego przepisami działu VIII k.p.a. Sąd nie jest zaś uprawniony do kontroli takiego postępowania zarówno na podstawie art. 3 p.p.s.a., jak i na podstawie przepisów ustaw szczególnych.
Na powyższe postanowienie A. P. złożyła zażalenie, wnosząc o przyznanie prawa pomocy.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Zażalenie nie zasługuje na uwzględnienie.
Stosownie do art. 247 p.p.s.a., prawo pomocy nie przysługuje stronie w razie oczywistej bezzasadności jej skargi. Oczywistość bezzasadności skargi zachodzi, gdy bez potrzeby głębszej analizy prawnej nie ulega najmniejszej wątpliwości, iż nie może ona zostać uwzględniona. Wskazany przepis nie różnicuje przyczyn bezzasadności skargi. Prawo pomocy nie przysługuje zarówno w razie oczywistej bezzasadności skargi z przyczyn procesowych, jak i z przyczyn uregulowanych w przepisach materialnoprawnych (por. postanowienia Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 18 kwietnia 2008 r., I OZ 273/08 oraz z dnia 14 lutego 2012 r., II GZ 41/12, z dnia 24 listopada 2015 r., I OZ 1534/15; J. P. Tarno, Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Komentarz, Warszawa 2010, s. 572, M. Jagielska, J. Jagielski, P. Gołaszewski, w: Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Komentarz, red. R. Hauser, M. Wierzbowski, Warszawa 2015, s. 980, Kodeks postępowania administracyjnego. Komentarz, Warszawa 2011, str. 1034 i nast.). Oznacza to, że w przypadku, gdyby nawet sytuacja materialna strony uzasadniała przyznanie prawa pomocy, to stwierdzenie przez sąd, że w danej sprawie mamy do czynienia z "oczywistą bezzasadnością" skargi powoduje odmowę przyznania prawa pomocy (por. postanowienie Naczelnego Sądu Administracyjnego z 22 marca 2005 r., sygn. akt II OZ 140/05).
W rozpoznawanej sprawie przedmiotem skargi została objęta uchwała Rady Miejskiej w P., podjęta na podstawie m.in. art. 229 pkt 3 i art. 239 k.p.a., w sprawie skargi A. P. na odmowę prowadzenia procedury "Niebieska Karta" i udzielenia jakiejkolwiek pomocy finansowej przez Burmistrza Miasta i Gminy P. Przywołany w podstawach uchwały art. 229 pkt 3 k.p.a. mieści się w dziale VIII k.p.a., którego rozdział 2, obejmujący przepisy art. 227-240, normuje postępowanie skargowe. Sprawa ze skargi na uchwałę podjętą w tym trybie nie należy do właściwości sądów administracyjnych. Art. 3 § 2 p.p.s.a. zawiera zamknięty katalog, uprawniający sądy administracyjne do rozpoznania skarg na wskazane w nim akty i czynności, w § 3 tego przepisu określono kompetencję do orzekania w innych sprawach, w których przepisy ustaw szczególnych przewidują sądową kontrolę i stosują środki określone w tych przepisach. Skarga w niniejszej sprawie nie należy do właściwości sądu administracyjnego, bowiem nie dotyczy żadnego z aktów administracyjnych wymienionych w art. 3 § 2 pkt 1-4 ani § 3 p.p.s.a. Przedmiotem skargi z art. 227 k.p.a. są zarzuty co do prawidłowości działania danego organu lub podmiotu wykonującego funkcje publiczne. W orzecznictwie utrwalony jest pogląd, że w sprawach dotyczących postępowania skargowego, niezależnie od formy rozpatrzenia skargi, nie przysługuje skarga do sądu administracyjnego.
W tej sytuacji prawo pomocy nie przysługuje i Sąd I instancji zasadnie odmówił skarżącej przyznania tego prawa na podstawie art. 247 p.p.s.a.
W tym stanie rzeczy, Naczelny Sąd Administracyjny, na podstawie art. 184 w związku z art. 197 § 2 p.p.s.a., orzekł jak w sentencji postanowienia.