Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Jan Paweł Tarno po rozpoznaniu w dniu 15 marca 2018 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej zażalenia K. J. na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 18 stycznia 2018 r. sygn. akt II SA/Wa 1889/17 o odmowie uwzględnienia wniosku K. J. o uzupełnienie postanowienia Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 29 listopada 2017 r. sygn. akt II SA/Wa 1889/17 o odrzuceniu skargi K. J. na pismo Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia [...] maja 2017 r. nr [...] w przedmiocie przekazania odwołania do organu właściwego postanawia: oddalić zażalenie.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie postanowieniem z 18 stycznia 2018 r., II SA/Wa 1889/17, odmówił uwzględnienia wniosku K. J. o uzupełnienie postanowienia tego Sądu z 29 listopada 2017 r. o odrzuceniu skargi K. J. na pismo Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z [...] maja 2017 r. nr [...] w przedmiocie przekazania odwołania do organu właściwego. W uzasadnieniu Sąd I instancji podniósł, że wniosek skarżącego nie zasługiwał na uwzględnienie, albowiem postanowieniem z 29 listopada 2017 r. Sąd orzekł o całości skargi i nie był zobowiązany do zamieszczenia we wskazanym orzeczeniu żadnego dodatkowego orzeczenia. Dodatkowo wyjaśniono, że sprawa z niniejszej skargi została wyłączona na podstawie art. 57 § 3 ustawy z 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz. U. z 2017 r., Poz. 1369 ze zm., dalej jako: "p.p.s.a.") ze sprawy K. J. na bezczynność Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji w przedmiocie rozpoznania odwołania z 19 kwietnia 2017 r., zarejestrowanej pod sygnaturą akt II SAB/Wa 291/17. O rozdzieleniu skargi skarżący był informowany pismem Sądu z 28 listopada 2017 r., II SAB/Wa 291/17. Ponadto, co istotne, wyrokiem z 11 grudnia 2017 r., Sąd oddalił skargę w tej sprawie.
Zażalenie na powyższe postanowienie wywiódł K. J., wnosząc o jego uchylenie w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Warszawie.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Art. 157 § 1 p.p.s.a. stanowi, że strona może w ciągu czternastu dni od doręczenia wyroku z urzędu zgłosić wniosek o uzupełnienie wyroku, jeżeli sąd nie orzekł o całości skargi albo nie zamieścił w wyroku dodatkowego orzeczenia, które według przepisów ustawy powinien był zamieścić z urzędu. Jednocześnie, stosownie do art. 166 p.p.s.a., do postanowień stosuje się odpowiednio przepisy o wyrokach, jeżeli ustawa nie stanowi inaczej, zatem strona może również złożyć wniosek o uzupełnienie postanowienia. Uzupełnienie wyroku (postanowienia) ma miejsce w dwóch przypadkach. Po pierwsze, jeśli sąd pominął w nim niektóre akty lub czynności objęte skargą albo orzekł tylko co do części rozstrzygnięcia zawartego w zaskarżonym akcie, nie ustosunkowując się do pozostałej części zaskarżonego rozstrzygnięcia. Po drugie, jeśli sąd nie zamieścił w wyroku (postanowieniu) dodatkowego orzeczenia, które według przepisów ustawy powinien był zamieścić z urzędu. W konsekwencji przyjąć należy, że nie można wnioskować o uzupełnienie treści uzasadnienia rozstrzygnięcia, albowiem wniosek zgłoszony w trybie art. 157 p.p.s.a. może dotyczyć jedynie sentencji wyroku (postanowienia) sądu, a nie jego uzasadnienia (por. postanowienie NSA z 5 czerwca 2008 r., I OSK 511/08). Na podstawie tego przepisu nie można żądać uzupełnienia uzasadnienia orzeczenia przez zamieszczenie w nim żądanych przez stronę postępowania kwestii, albowiem takie działanie w istocie zmierza do zmiany uzasadnienia przez zamieszczenie w nim wskazanych przez stronę okoliczności (por. postanowienia NSA: z 2 października 2014 r., I OZ 634/14; z 24 października 2013 r., II GZ 476/13; z 30 sierpnia 2012 r., II GSK 465/11).
W rozpatrywanej sprawie postanowieniem z 29 listopada 2017 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie odrzucił skargę K. J., uznając ją za niedopuszczalną. Sąd nie miał obowiązku zawarcia w tym postanowieniu jakichkolwiek dodatkowych rozstrzygnięć. Wydane postanowienie jest kompletne i zawiera wymagane prawem elementy, zatem brak było podstaw do żądania uzupełnienia tego orzeczenia. Tym samym, Sąd I instancji zaskarżonym postanowieniem prawidłowo odmówił jego uzupełnienia. Natomiast jeżeli skarżący nie zgadzał się z postanowieniem Sądu o odrzuceniu jego skargi, co wynika z treści wniosku jak i z zażalenia, to winien je zaskarżyć w drodze skargi kasacyjnej, o czym został z resztą pouczony (k-19 akt sąd.), bowiem wniosek o uzupełnienie orzeczenia nie może stanowić polemiki ze stanowiskiem, jakie Sąd zawarł w tym orzeczeniu.
Mając powyższe na uwadze, Naczelny Sąd Administracyjny, na podstawie art. 184 w zw. z art. 197 § 1 i § 2 p.p.s.a., orzekł jak w sentencji.