Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Irena Kamińska po rozpoznaniu w dniu 7 kwietnia 2011 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej zażalenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji na zarządzenie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 26 stycznia 2011 r., sygn. akt I SA/Wa 1951/10 o pozostawieniu bez rozpoznania odpowiedzi na skargę Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji w sprawie ze skargi Gminy K. na decyzję Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia (...) lipca 2010 r. nr (...) w przedmiocie stwierdzenia nieważności postępowania postanawia: uchylić zaskarżone zarządzenie
Zarządzeniem z dnia 26 stycznia 2011 r., sygn. akt I SA/Wa 1951/10 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie pozostawił bez rozpoznania odpowiedź na skargę Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji w sprawie ze skargi Gminy K. na decyzję Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia (...) lipca 2010 r. nr (...) w przedmiocie stwierdzenia nieważności postępowania.
W uzasadnieniu zarządzenia Sąd pierwszej instancji wskazał, iż Gmina K. wniosła skargę na decyzję Ministra Spraw Wewnętrznych j Administracji z dnia (...) lipca 2010 r. nr (...) utrzymującą w mocy decyzję z dnia (...) stycznia 2010 r. nr (...) stwierdzającą nieważność decyzji komunalizacyjnej Wojewody Bydgoskiego z dnia (...) listopada 1993 r. nr (...) dotyczącej nieruchomości oznaczonej w ewidencji gruntów w jednostce ewidencyjnej K. , obręb K.
Zarządzeniem z dnia 21 grudnia 2010 r. wezwano Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji do uzupełnienia braków formalnych odpowiedzi na skargę poprzez podpisanie tego pisma i jego odpisów przez Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji, w terminie siedmiu dni pod rygorem pozostawienia pisma bez rozpoznania.
W dniu 17 stycznia 2011 r. zostało wniesione do Sądu pismo Ministerstwa Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 11 stycznia 2011 r., podpisane przez G. Z. - Dyrektora Departamentu Administracji Publicznej MSWiA, informujące, że stosownie do art. 268a kpa organ administracji publicznej może w formie pisemnej upoważnić pracowników kierowanej jednostki organizacyjnej do załatwiania spraw w jego imieniu w ustalonym zakresie, a w szczególności do wydawania decyzji administracyjnych, postanowień i zaświadczeń.
W uzasadnieniu zarządzenia Sąd pierwszej instancji podniósł, iż wniesienie skargi na decyzję Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia (...) lipca 2010 r. zainicjowało postępowanie sądowe prowadzone na podstawie przepisów P.p.s.a. Wobec powyższego nie jest w szczególności skuteczne wyznaczenie w tym postępowaniu zastępcy procesowego na podstawie art. 268a K.p.a. Przepis ten stanowi podstawę prawną do udzielenia przez organ administracji publicznej pracownikowi kierowanej jednostki organizacyjnej upoważnienia do załatwiania spraw w imieniu tego organu. Przepis ten może być zatem wykorzystany w ramach postępowania administracyjnego, a więc w związku z koniecznością rozpoznania i rozstrzygnięcia sprawy administracyjnej przez organ pierwszej lub drugiej instancji. W przypadku wniesienia skargi do sądu administracyjnego nie mamy już do czynienia ze sprawą administracyjną, ale sprawą sądową, której przedmiotem jest co do zasady ocena zgodności z prawem aktu kończącego postępowanie w sprawie administracyjnej. Stroną w postępowaniu prowadzonym przez sąd administracyjny jest skarżący i organ, którego działanie lub bezczynność jest przedmiotem skargi (art. 32 p.p.s.a.) Przepisy ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, w części dotyczącej zdolności sądowej i procesowej strony (art. 25 i n. p.p.s.a.), nie odnoszą się w bezpośredni sposób do organu jako strony postępowania sądowego. Jeżeli jednak ustawodawca uznał, iż stroną postępowania sądowego ma być także odpowiedni organ, to także ta strona postępowania może podejmować czynności procesowe, a taką czynnością jest wniesienie odpowiedzi na skargę, co do zasady wyłącznie przez aktualnego piastuna organu. Zdaniem tego Sądu przepisy p.p.s.a. przewidują możliwość, a w pewnych sytuacjach konieczność, podejmowania czynności procesowych przez zastępcę strony (pełnomocnika, przedstawiciela ustawowego). Strona może zatem podejmować czynności przez umocowanego pełnomocnika przy spełnieniu warunków określonych w art. 35 § 1 i n. p.p.s.a., a może być także obowiązana do ustanowienia pełnomocnika w celu dokonania w jej imieniu skutecznej czynności procesowej (art. 175 § 1 p.p.s.a.). Natomiast strona pozbawiona zdolności procesowej może podejmować czynności tylko przez swojego przedstawiciela ustawowego (art. 27 p.p.s.a.). Odnosząc obowiązujące przepisy do organu jako strony postępowania sądowego, w opinii Sądu pierwszej instancji także ta strona może podejmować czynności przy pomocy ustanowionego pełnomocnika. Pełnomocnikiem strony może być także jej pracownik, a więc osoba pozostająca ze stroną w stosunku pracy. Warunek ten co do zasady wyklucza możliwość udzielenia przez organ pełnomocnictwa pracownikowi urzędu obsługującego organ. Pracownik urzędu nie jest bowiem pracownikiem strony - organu. Trafność tego stanowiska wynika także wprost z art. 35 § 2 p.p.s.a., który wymienia strony postępowania mogące być reprezentowane przez pracownika, pomijając w tym miejscu organ.