Zażalenie na postanowienie WSA w Poznaniu w sprawie ze skargi na bezczynność Komendanta Miejskiego Policji w Poznaniu w przedmiocie udostępnienia informacji publicznej
Sentencja

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Jan Paweł Tarno, po rozpoznaniu w dniu 25 marca 2015 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej zażalenia T. K. na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z dnia 26 stycznia 2015 r., sygn. akt II SAB/Po 95/14 o odmowie przyznania prawa pomocy w zakresie całkowitym obejmującym zwolnienie od kosztów sądowych i ustanowienie profesjonalnego pełnomocnika w sprawie ze skargi T. K. na bezczynność Komendanta Miejskiego Policji w Poznaniu w przedmiocie udostępnienia informacji publicznej postanawia: oddalić zażalenie.

Inne orzeczenia o symbolu:
648 Sprawy z zakresu informacji publicznej i prawa prasowego
658
Inne orzeczenia z hasłem:
Prawo pomocy
Inne orzeczenia sądu:
Naczelny Sąd Administracyjny
Inne orzeczenia ze skargą na:
Komendant Policji
Uzasadnienie strona 1/3

Postanowieniem z 26 stycznia 2015 r., sygn. akt II SAB/Po 95/14, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu oddalił wniosek T. K. o przyznanie prawa pomocy w zakresie całkowitym obejmującym zwolnienie od kosztów sądowych i ustanowienie profesjonalnego pełnomocnika w sprawie z jego skargi na bezczynność Komendanta Miejskiego Policji w Poznaniu w przedmiocie udostępnienia informacji publicznej.

W uzasadnieniu wniosku podniesiono, że T. K. wnioskiem z 28 października 2014 r., złożonym na urzędowym formularzu, zwrócił się o przyznanie mu prawa pomocy w zakresie całkowitym poprzez zwolnienie go od kosztów sądowych i ustanowienie adwokata i radcy prawnego (k. 21-22 akt sadowych). W uzasadnieniu swojego wniosku skarżący powołał się na brak zatrudnienia, dochodów, oszczędności i majątku. Podał, że od kwietnia 2009 r. zamieszkuje przy rodzinie i korzysta z dostarczanych przez nią środków utrzymania. Od tego czasu jest też zarejestrowany w Powiatowym Urzędzie Pracy w Poznaniu, lecz odmówiono mu przyznania statusu osoby bezrobotnej. W części szczegółowej wniosku poprzez zakreślenia oraz wpisanie w rubrykach wniosku "brak" wskazał, że nie posiada żadnej rodziny, nie ma żadnych nieruchomości, zasobów finansowych i przedmiotów wartościowych oraz nie osiąga żadnego dochodu.

Taki opis stanu majątkowego skarżącego nie był wystarczający do oceny możliwości poniesienia przez niego kosztów postępowania ze względu na ogólnikowość twierdzeń zawartych we wniosku złożonym na formularzu PPF. Dlatego zarządzeniem z 30 października 2014 r. (k. 24-25 akt sądowych) został on wezwany w trybie art. 255 ustawy z 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r. poz. 270 ze zm. - zwanej dalej p.p.s.a.) do uzupełnienia wniosku o przyznanie prawa pomocy. W odpowiedzi skarżący podtrzymał swoje stanowisko co do braku jakiegokolwiek majątku, podkreślając zarazem, że informacje dotyczące stanu majątkowego członków jego rodziny Sąd powinien pozyskać we własnym zakresie. Na skarżącym ciąży bowiem obowiązek przedstawienia tylko swojej sytuacji materialnej, a nie sytuacji materialnej innych osób. Poza tym zaznaczył, że nie składał żadnego zeznania podatkowego za 2012 r. i 2013 r., gdyż nie osiągnął żadnego dochodu i nie posiada rachunku bankowego. W chwili obecnej do spłacenia pozostał mu kredyt zaciągnięty jeszcze w okresie zatrudnienia w wysokości ok. 11.000 zł oraz uiszczana ratalnie grzywna w wysokości ok. 4.000 zł. Argumentacja ta została podtrzymana również w sprzeciwie z 30 listopada 2014 r.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu oddalając wniosek o przyznanie prawa pomocy podkreślił, że to na wnioskodawcy spoczywa ciężar udowodnienia okoliczności uzasadniających przyznanie pomocy, a niewywiązanie się z tego obowiązku rodzi dla wnioskodawcy ujemne konsekwencje w postaci negatywnego załatwienia wniosku o przyznanie omawianej formy wsparcia ze środków publicznych. Tym samym bezzasadne są wywody skarżącego, w świetle których to Sąd miałby poszukiwać dowodów uzasadniających jego twierdzenie o braku majątku niezbędnego do poniesienia kosztów postępowania. Przeciwnie, to skarżący powinien w swoim najlepiej pojętym interesie aktywnie poszukiwać i przedłożyć Sądowi dowody uzasadniające przyznanie mu prawa pomocy, chociażby w części. Tym bardziej, że instytucja ta ma charakter wyjątku od ogólnej zasady ponoszenia przez stronę własnych kosztów postępowania.

Strona 1/3
Inne orzeczenia o symbolu:
648 Sprawy z zakresu informacji publicznej i prawa prasowego
658
Inne orzeczenia z hasłem:
Prawo pomocy
Inne orzeczenia sądu:
Naczelny Sąd Administracyjny
Inne orzeczenia ze skargą na:
Komendant Policji