Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Wiesław Morys po rozpoznaniu w dnia 5 kwietnia 2016 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej zażalenia H. W. na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 9 lutego 2016 r., sygn. akt IV SAB/Wa 358/15 o odmowie przyznania prawa pomocy w sprawie ze skargi H. W. na bezczynność Komendanta Powiatowego Policji w Ż. w przedmiocie wydania decyzji o wydaniu ciągnika postanawia: oddalić zażalenie. 2
H. W. wnioskiem z dnia 6 października 2015 r. zwrócił się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie o przyznanie prawa pomocy w zakresie częściowym obejmującym ustanowienie adwokata. Wniosek ten skarżący złożył w związku z postanowieniem Sądu z dnia 15 września 2015 r. o odrzuceniu jego skargi na bezczynność Komendanta Powiatowego Policji w Ż. w sprecyzowanym w sentencji przedmiocie. Oświadczył, że pozostaje we wspólnym gospodarstwie domowym z żoną, jest właścicielem domu o powierzchni 100 m kw. oraz nieruchomości rolnej o powierzchni 2,78 ha. Podał, że pobiera rentę z tytułu niezdolności do pracy w wysokości 469 zł miesięcznie, jego żona uzyskuje dochody z tytułu umowy o pracę w wysokości 800 zł miesięcznie. Gospodarstwo rolne, w związku z suszą, nie przynosi żadnych dochodów.
W odpowiedzi na wezwanie do złożenia dodatkowych dokumentów źródłowych H. W. oświadczył, że nie zgadza się z wezwaniem. Wyjaśnił, że nie posiada lokat, na rachunku bankowym nie gromadzi środków pieniężnych i nie dokonuje operacji bankowych. W odpowiedzi na wezwane do złożenia dokumentu potwierdzającego wysokość dochodu jego żony, stwierdził że żona nie jest stroną postępowania, a on nie jest uprawniony do uzyskania jakiegokolwiek dokumentu od jej pracodawcy. Według skarżącego, Sąd z urzędu posiada wiedzę o sytuacji na wsi i te fakty nie wymagają dokumentowania.
Wniosek ten rozpoznany został postanowieniem referendarza sądowego z dnia 24 listopada 2015 r., którym odmówiono przyznania prawa pomocy we wnioskowanym zakresie.
Od powyższego postanowienia skarżący wniósł sprzeciw.
Wobec tego, że złożone oświadczenia budziły wątpliwości Sądu i były niewystarczające do oceny rzeczywistego stanu majątkowego i możliwości płatniczych wnioskodawcy, zarządzeniem z dnia 8 stycznia 2016 r. ponownie wezwano skarżącego do uzupełnienia braków formalnych wniosku o przyznanie prawa pomocy poprzez złożenie, w terminie siedmiu dni pod rygorem odmowy przyznania prawa pomocy, oryginalnych lub urzędowo poświadczonych dodatkowych dokumentów źródłowych celem oceny rzeczywistego stanu majątkowego i możliwości płatniczych wnioskodawcy.
Wezwanie powyższe, wraz z pouczeniem o treści art. 233 § 1 Kodeksu karnego i stosownym pouczeniem o konsekwencjach jego niewykonania, zostało skutecznie doręczone skarżącemu w dniu 25 stycznia 2016 r. Zatem siedmiodniowy termin do dokonania powyższej czynności bezskutecznie upłynął w dniu 1 lutego 2016 r. Pomimo tego, do dnia podjęcia niniejszego rozstrzygnięcia, skarżący nie wykonał wezwania Sądu. Nadesłał jedynie w dniu 4 lutego 2016 r. pismo, w którym stwierdził, że Sąd wiedząc, iż nie ma pieniędzy, nie powinien wysyłać do niego żadnych pism zawierających listę czynności do wykonania.
Postanowieniem z dnia 9 lutego 2016 r. odmówiono skarżącemu przyznania prawa pomocy. W jego uzasadnieniu Sąd meriti wskazał, iż podstawą pozytywnego dla strony rozstrzygnięcia wniosku o przyznanie prawa pomocy może być wyłącznie rzeczywisty i aktualny stan majątkowy oraz możliwości płatnicze strony ubiegającej się o przyznanie tego prawa. Jeżeli strona postępowania uchyla się - tak jak ma to miejsce w niniejszej sprawie - od złożenia niezbędnych do oceny jej sytuacji materialnej dokumentów, to brak jest podstaw do prowadzenia z urzędu postępowania w tym zakresie. Skarżący nie podjął nawet próby zadośćuczynienia nałożonemu nań zobowiązaniu zarządzeniem z dnia 8 stycznia 2016 r. Nie wykazał zatem, że nie jest w stanie ponieść jakichkolwiek kosztów postępowania, ani nie wykazał, że nie jest w stanie ponieść pełnych kosztów postępowania bez uszczerbku utrzymania koniecznego dla siebie i rodziny. Wątpliwości dotyczące sytuacji majątkowej skarżącego nie zostały zatem wyjaśnione w stopniu pozwalającym na przyznanie mu przez Sąd prawa pomocy, a to oznacza, że nie wykazano, by spełniona została przesłanka z art. 246 § 1 pkt 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.) - dalej: P.p.s.a. Z tych względów, Sąd I instancji orzekł jak w sentencji zaskarżonego postanowienia.