Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Jolanta Rajewska po rozpoznaniu w dniu 25 stycznia 2011 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej zażalenia J. C. na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie z dnia 6 grudnia 2010 r. sygn. akt II SA/Sz 767/10 o oddaleniu wniosku o uzupełnienie postanowienia tego Sądu z dnia 25 października 2010 r. w sprawie ze skargi J. C. o wymierzenie grzywny Samorządowemu Kolegium Odwoławczemu w Szczecinie za niewykonanie wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie z dnia 20 maja 2010 r. sygn. akt II SAB/Sz 166/09 w przedmiocie stwierdzenia nieważności decyzji postanawia: odrzucić zażalenie
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Szczecinie postanowieniem z dnia 6 grudnia 2010 r. sygn. akt II SA/Sz 767/10 oddalił wniosek J. C. o uzupełnienie postanowienia tegoż Sądu z dnia 25 października 2010 r., którym odrzucono skargę strony.
W uzasadnieniu Sąd I instancji podał, że w piśmie datowanym na dzień 3 listopada 2010 r. J. C. zawarł wniosek o "uzupełnienie zaocznego i fałszywego postanowienia" z dnia 25 października 2010 r. sygn. akt II SA/Sz 767/10. Skarżący podniósł również, że został pozbawiony możliwości obrony, a ponadto sąd pominął złożone przez niego dowody. Wniosek ten został rozpatrzony w kontekście art. 157 § 1 w związku z art. 166 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.- dalej powoływana jako P.p.s.a.).
WSA w Szczecinie stwierdził, że postanowienie o odrzuceniu skargi ma charakter procesowy, nie rozstrzyga sprawy co do istoty, a zatem nie można na gruncie tego postanowienia mówić o nieorzeczeniu przez sąd o całości skargi lub o niezamieszczeniu w postanowieniu dodatkowego orzeczenia, które według przepisów ustawy sąd powinien był zamieścić z urzędu. Ponadto lektura treści wniosku skarżącego nie wskazuje na ustawowe przesłanki wniosku o uzupełnienie wyroku, lecz dowodzi, że nie zgadza się on z treścią postanowienia z dnia 25 października 2010 r. i tą drogą zmierza do jego podważenia, mimo że przysługuje mu przeciwko postanowieniu o odrzuceniu skargi środek prawny w postaci skargi kasacyjnej, o czym został wyraźnie pouczony (k- 24 akt sądowych).
Zażalenie na powyższe postanowienie wniósł J. C. podnosząc między innymi, że sąd nie ustosunkował się do jego wniosku o uzupełnienie dowodów w sprawie oraz nie odniósł się do tej pory do licznych pism, z jakimi zwracał się skarżący.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Zgodnie z brzmieniem art. 157 § 1 P.p.s.a. strona może w ciągu czternastu dni od doręczenia wyroku z urzędu - a gdy wyroku nie doręcza się stronie od dnia ogłoszenia - zgłosić wniosek o uzupełnienie wyroku, jeżeli sąd nie orzekł o całości skargi albo nie zamieścił w wyroku dodatkowego orzeczenia, które według przepisów ustawy powinien był zamieścić z urzędu. Przepis ten należy odpowiednio stosować do postanowień (art. 166 P.p.s.a.).
Zgodnie z art. 194 § 1 ustawy, zażalenie do Naczelnego Sądu Administracyjnego przysługuje jedynie na postanowienia wojewódzkiego sądu administracyjnego w przypadkach przewidzianych w ustawie, a ponadto na postanowienia wymienione w tym przepisie. Żaden z przepisów cytowanej ustawy nie przewiduje możliwości złożenia zażalenia na postanowienie o odmowie uzupełnienia postanowienia czy wyroku. Postanowienie takie może być przedmiotem kontroli Naczelnego Sądu Administracyjnego na etapie ewentualnej skargi kasacyjnej.
Z powyższych względów, na podstawie art. 180 w związku z art. 197 § 2 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, Naczelny Sąd Administracyjny orzekł jak w sentencji.