Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodnicząca Sędzia NSA Małgorzata Pocztarek po rozpoznaniu w dniu 10 kwietnia 2015 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej zażalenia Redakcji dziennika "[..]" w [..] na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku z dnia 17 lutego 2015 r., sygn. akt II SO/Gd 27/14 odrzucające wniosek Redakcji dziennika "[..]" w [..] o wymierzenie grzywny Zarządowi Okręgowemu [..]w [..]z powodu nieprzekazania skargi dotyczącej bezczynności w sprawie udostępnienia informacji publicznej postanawia: uchylić zaskarżone postanowienie.
Postanowieniem z dnia 17 lutego 2015 r., sygn. akt II SO/Gd 27/14, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku odrzucił wniosek Redakcji dziennika "[..]" w [..]o wymierzenie grzywny Zarządowi Okręgowemu [..] w [..]z powodu nieprzekazania skargi dotyczącej bezczynności w sprawie udostępnienia informacji publicznej.
W uzasadnieniu Sąd I instancji wskazał, iż podstawę złożonego wniosku stanowi art. 55 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2012 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.), zgodnie z którym w razie niezastosowania się przez organ, za pośrednictwem którego wniesiono skargę, do obowiązku przekazania skargi sądowi, sąd na wniosek skarżącego może orzec o wymierzeniu organowi grzywny w wysokości określonej w art. 154 § 6.
Następnie Sąd podał, że zgodnie z art. 64 § 3 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi do wniosku stosuje się odpowiednio przepisy o skardze, jeżeli ustawa nie stanowi inaczej. Wojewódzki sąd administracyjny może merytorycznie rozpoznać skargę, jak i wniosek, gdy brak jest formalnych przeszkód do ich rozpoznania. W myśl art. 58 § 1 pkt 5 tej ustawy sąd winien odrzucić skargę jeżeli jedna ze stron nie ma zdolności sądowej.
Stosownie do art. 25 § 1 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi zdolność sądową, a więc zdolność występowania przed sądem administracyjnym jako strona, ma osoba fizyczna i osoba prawna. Zdolność sądową mają także państwowe i samorządowe jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej oraz organizacje społeczne nieposiadające osobowości prawnej (§ 2), inne jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, jeżeli przepisy prawa dopuszczają możliwość nałożenia na te jednostki obowiązków lub przyznania uprawnień lub skierowania do nich nakazów i zakazów, a także stwierdzenia albo uznania uprawnienia lub obowiązku wynikających z przepisów prawa (§ 3) oraz organizacje społeczne, choćby nie posiadały osobowości prawnej, w zakresie ich statutowej działalności w sprawach dotyczących interesów prawnych innych osób (§ 4).
Sąd I instancji zauważył, że skarżący w skardze kwestionował bezczynność dotyczącą udzielenia informacji w trybie ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej (Dz. U. z 2014 r., poz. 782), zwanej dalej u.d.i.p. Przepis art. 4 ust. 1 u.d.i.p. stanowi, że obowiązane do udostępniania informacji publicznej są władze publiczne oraz inne podmioty wykonujące zadania publiczne, w szczególności:
1) organy władzy publicznej,
2) organy samorządów gospodarczych i zawodowych,
3) podmioty reprezentujące zgodnie z odrębnymi przepisami Skarb Państwa,
4) podmioty reprezentujące państwowe osoby prawne albo osoby prawne samorządu terytorialnego oraz podmioty reprezentujące inne państwowe jednostki organizacyjne albo jednostki organizacyjne samorządu terytorialnego,
5) podmioty reprezentujące inne osoby lub jednostki organizacyjne, które wykonują zadania publiczne lub dysponują majątkiem publicznym, oraz osoby prawne, w których Skarb Państwa, jednostki samorządu terytorialnego lub samorządu gospodarczego albo zawodowego mają pozycję dominującą w rozumieniu przepisów o ochronie konkurencji i konsumentów.